Narracja żydowska a narracja polska, czyli skąd tak różne oceny polskiej pomocy Żydom.

 Abram mówił: „Słuchajcie, Mateuszu, we wtorek był mendel i trzy ptaszki, we czwartek jeden ptaszek i dwa mendele... to razem dwa mendele i pięć...

 Mateusz uśmiechał się tylko.

 „No, mówię wam wyraźnie: dwa mendele i pięć sztuk... Co więcej żądacie?“

 „Nic, jeno mi Abram zapłać, co się należy.“

 „Owszem, zapłacę.“

 „To liczcie jeszcze raz?“

 „We wtorek mendel i trzy.“

 Mateusz spojrzał na swój kij, policzył palcem karby, kiwnął głową i rzekł:

 „No, tak.“

 „We czwartek,“ mówił dalej Abram, „jeden i dwa mendele.“

 Mateusz znów spojrzał na kij.

 „Juści,“ rzekł, „dwa i jeden. Sprawiedliwie.“

 „Ja zawsze sprawiedliwy jestem, i dlatego zapłacę wam za dwa mendele i pięć ptaszków.“

 „Nie, Abram zapłaci za trzy mendele i cztery ptaszki.“

 „Za ile? za ile?“

 „Za trzy mendele i cztery.“

 „Dlaczego?“

 „Bo tak stoi na kiju.“

 „Nie, ja wam zapłacę za dwa mendele i pięć, bo tak stoi na szafie.“

 „Ja biorę podług kija.“

 „Co to za gadanie! niby to wasz kij ma być mądrzejszy niż moja szafa?“

żródło: to samo co poprzednio.

#kult złotego cielca

PS. Też to samo, co poprzednio