Wojna domowa

Polska wojna domowa trwa już dziesięć lat i nie widać szans na jej rychłe zakończenie.

Zaczęło się jesienią 2006 roku, od słów Jarosława Kaczyńskiego, który podczas uroczystości w Stoczni Gdańskiej stwierdził, że on i jego zwolennicy nadal są tam, gdzie w Sierpniu 1980 roku znajdowali się dzielni stoczniowcy, natomiast przeciwnicy obozu PiS-u stoją tam, gdzie wtedy stało ZOMO.

Wcześniej były oczywiście jakieś gniewne pomruki, rodzinne burczenie między uczestnikami dawnych zmagań z komuną. Ale słowa lidera Prawa i Sprawiedliwości okazały się dla Polski tym, czym dla Europy sprzed stu lat był zamach na arcyksięcia Ferdynanda. Przestrzeń publiczną spowiła chmura nienawistnych deklaracji, a ujawniane wątki z życia uczestników konfliktu, niczym bojowy gaz, zatruły ludzkie serca. To właśnie wtedy dowiedzieliśmy się o Rajmundzie Kaczyńskim i jego dziwnej karierze w szkole partii komunistycznej. Wtedy zrodziła się drwina, w postaci rymowanki „trzynastego grudnia spałem do południa”. Wypłynęło mnóstwo błota, którym zachlapali się niemal wszyscy uczestnicy polskiego życia politycznego.

I chociaż odpowiedzialność za „wypowiedzenie wojny” spoczywa na barkach Jarosława Kaczyńskiego, winę za dalszy przebieg zmagań ponoszą wszyscy, którzy się w nie zaangażowali. Politycy, dziennikarze, najemni eksperci od socjologii, prawa i ekonomii. Im wszystkim zawdzięczamy to, z czym mamy do czynienia obecnie. Powstrzymajmy marsz szaleńców, wykrzykuje Ryszard Petru, mając na myśli legalny polski rząd. Będziemy opozycją totalną i zwieziemy miliony ludzi na demonstracje w stolicy, deklaruje Grzegorz Schetyna. Cała Polska z was się śmieje, komuniści i złodzieje, ripostują radykałowie z drugiej strony barykady.

Końca nie widać, a w tym roku będziemy obchodzić ponury jubileusz.