To już tyle lat mija. Co jest potrzebne by uporać się z takim bagażem ofiar, wydarzeń i katów? Dzisiaj nie ma żadnych śladów po wojnie - przynajmniej fizycznych. Wszystko zostało pozamiatane i nawet ruiny powojenne dzisiaj wyglądają estetycznie i mówi się teraz: "piękne miasto gdzie czuć historię" - widząc ledwo stojący kamień na kamieniu.
Ruiny powinny zostać po to by przypominać ludziom o ofiarach. Nie po to by ładnie miasto wyglądało. Traktować ruinę jako przedmiot estetyczny i tylko jedynie w tych kategoriach powoduje "nie-do-pamięć".
Traktować historię instrumentalnie i posługiwać się nią tylko po to by osiągnąć sukces polityczny, ma coś w sobie z hard porno - obdzierając historię ze świętości i sprowadzając jej do roli profanum, ultraprawicowe formacje przyśpieszyły proces dekonstrukcji Narodu, Boga i Ojczyzny. W przypadku hard porno - ciało obdarto ze świętości.
"Jestem dumnym Polakiem."
"Jestem dumnym człowiekiem."
Jak to dzisiaj brzmi? Nawet mówiąc to szczerze, chce mi się śmiać. No jak to brzmi? Dumnie?
"Cenię wolność Polski."
"Cenię własną wolność".
"A chcę się jej pozbyć tylko po to by być bezpiecznym."
Niech żyje Polska! Początek wojny był początkiem drogi ku wolności i niepodległości. Mamy dług wdzięczności wobec nieżywych - my jesteśmy wolni i żywi. To już upoważnia do tego by być dumnym.
Ale czy jesteśmy dumni? Z tego, że przyszło nam żyć w takich a nie innych czasach? W takich okolicznościach?
"Niech żyje Polska!"
"Jestem dumnym Polakiem."
"Wolność ja kocham i rozumiem/wolności to ja oddać nie umiem."
No jak to dzisiaj wszystko brzmi?
