Czyli Polak na angielskim zasiłku.
Że Polak potrafi wiemy nie od dziś, a potrafi wiele, np. odpowiednio się „ustawić” wracając zza granicy. Nie przeszkadza temu nawet fakt, że taki zasiłek otrzymuje się krócej niż ten przyznawany w Polsce, bowiem jedynie przez trzy miesiące. Nie zważając jednak na ów mały szkopuł, przejdźmy do plusów.
Szeregowy polski bezrobotny (który stracił w Polsce pracę) może liczyć na około 550 złotych zasiłku i to brutto. Gdyby posadę utracił np. w Anglii i wrócił do Polski, po uprzednim załatwieniu wszystkich formalności, dostawałby około trzech tysięcy złotych, a może i więcej. I sąsiad pozazdrości.
„Rekordzista pracujący wcześniej we Francji dostał przez kwartał 30 tys. zł!” – mówi Alicja Sucharska z urzędu pracy w Toruniu.
Prawo do zasiłku otrzymuje każda osoba, która wraca z emigracji, a przepracowała w ciągu minionych osiemnastu miesięcy 365 dni. Nie jest wymagane, aby cały ten okres obejmował zatrudnienie za granicą, można bowiem łączyć czas przepracowany na terenie Polski z tym przepracowanym poza granicami kraju. Warunek jest taki, że zatrudnienie za granicą należy potwierdzić składając w tamtejszym urzędzie pracy formularz E301, jeszcze zanim powróci się do kraju. Bez takiego formularza, złożonego w odpowiednim miejscu, nie ma szans na żadną „an(g)ielską” kuroniówkę.
Polacy, którzy pracowali „na czarno” - bez umowy mają pecha. Im także pomoc się nie należy. W nienajlepszej sytuacji są również ci, którzy nie znają języka obcego i nie potrafią porozumieć się w zagranicznym urzędzie pracy. Aczkolwiek żądza pieniądza bywa na tyle silna, że szybki kurs języka obcego czy opłacenie tłumacza do tej jednej czynności zawsze stanowią pewne rozwiązanie. Najbardziej zdesperowani mogą zawsze spróbować dogadać się na migi.
W Polsce rejestruje się coraz więcej emigrantów. W końcu lepszy pieniądz wypiera gorszy.
