„W geście dobrej woli polscy politycy powinni podjąć decyzję o oddaniu Niemcom „Berlinki”, zbioru najcenniejszych zabytków niemieckiego piśmiennictwa, który od 1945 r. znajduje się w Krakowie.” – postuluje po raz kolejny pani Nawojka Cieślińska, po mężu księżna Lobkowitz z siedzibą rodową pod Monachium.*
Po raz kolejny, ponieważ tę mantrę głosiła pani Lobkowitz już wiele razy, że przypomnę choćby jej publikację w GW z roku 2002: „(...) Nie słychać u nas o wnioskach rodziny Sachsów w sprawie zwrotu czterech obrazów z warszawskiego Muzeum Narodowego. Albo o wniosku o zwrot - z tego samego muzeum - obrazu Courbeta. Wniosła go spadkobierczyni wybitnej węgierskiej kolekcji malarstwa barona Herzoga, zrabowanej w Budapeszcie w 1944 r.
Czas na wnioski. Wydaje się, że Ministerstwo Kultury i Ministerstwo Spraw Zagranicznych nie miały i nie mają jeszcze stanowiska w tych sprawach. Chlubnym wyjątkiem jest prezydent Kwaśniewski, który w 1998 r. rzucił propozycję "otwierającą" w sprawach Berlinki z Biblioteki Jagiellońskiej. Niestety, nie podjęto jej.“ No, niestety. Nie dość, że jesteśmy mordercami Zydów i Niemców, to jeszcze rabusiami nie tylko niemieckich limuzyn, lecz i dzieł niemieckiej sztuki, których nawet po zdemaskowaniu nie chcemy oddać. Publikacja w Tygodniku Powszechnym ma zatem nieprzypadkiem idealny „timing”. Nasza wina, nasza bardzo wielka wina. Podążając jednak tokiem rozumowania xiężnej Lobkowitz, trudno pojąć, dlaczego Niemcy dotąd nie oddały Egiptowi popiersia Nefretete, Grekom – Ołtarza Pergamońskiego, a Irakijczykom choćby tylko kilku wykopalisk z okresu Babilonu, których droga do berlińskiego Muzum na Wyspie bynajmniej nie jest wyjaśniona. Rosjan z ich Ermitażem, Francuzów z ich Luwrem i Brytyjczyków nie będziemy teraz tu mieszać, choć i tam dałoby się niejedno ekspresowo zwrócić. Tym bardziej, że poruszania tej kwestii unika też jak ognia sama pani Lobkowitz. Z przykrością muszę stwierdzić, że pani Nawojka Cieślińska-Lobkowitz nie zapisała się w mojej pamięci podczas swoich oficjalnych wystąpień w Niemczech jako osoba dbająca o polski interes narodowy. Dlatego jest w moim odczuciu osobą najmniej predystynowaną do tego, by wygłaszać opinie, które miałyby być rozważane poważnie w najwyższych polskich gremiach. Zresztą opinie czytelników pani Lobkowitz, przyznajmy, w znaczenej mierze rekrutujących się z ciemnych mas robotniczo-chłopskich są wymowne. Dla pełniejszego obrazu przekonań pani Lobkowitz cytuję poniżej wypowiedź jej wysokości, którą podałam w moim artykule we wrocławskiej „Odrze” 9/2003 omawiającym temat wypędzeń i muzealnego pomysłu pani Steinbach. Otóż cztery i pół roku temu, 25 czerwca 2003 odbyła się w Berlinie zorganizowana przez Erykę Steinbach w berlińskim Friedrichstattkirche w centrum miasta konferencja pt. “Centrum przeciwko wypędzieniom”.(Ach, jak my kochamy "centra"!) Do udziału w niej jako ekspert-muzealnik i były attaché kulturalny polskiej ambasady zaproszona została także pani Nawojka Cieślińska-Lobkowitz. Oto, co wtedy m.inn. powiedziała: „Zważywszy, że liczbę wysiedlonych szacuje się od 12 do 15 milionów, straty ludzkie przymusowo wysiedlonych Niemców z nawiązką przekraczają swoimi rozmiarami ilość metodycznie wymordowanych Żydów, nie mówiąc o zabitych Polakach, Sowietach, Cyganach czy innych nacjach. Z prostego rachunku wynika, że Niemcy jak najbardziej są liczbowo największymi ofiarami Historii”. Dzięki takiemu silnemu wewnętrznemu przekonaniu każde wystąpienie pani Cieślińskiej-Lobkowitz w sprawie zwrotu przez Polskę Niemcom „Berlinki” czy jakichkolwiek innych dzieł sztuki będzie oceniane nie tylko przez rewizjonistyczne kręgi Niemiec jako humanitarne wołanie na polskiej puszczy. Ale kropla drąży skałę, nieprawdaż? P.S. Polecam oficjalną stronę Ministerstwa Kultury z wykazem naszych strat:http://www.mkidn.gov.pl/kolekcje/index.php
____________________________________* http://tygodnik.onet.pl/1463292,artykul.html)
Komentarze niemerytoryczne są usuwane. Autorzy komentarzy obraźliwych są blokowani.
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Polityka
