Ostatnio coraz bardziej uaktywnia się zło.
Widziałem je jak pod rękę z ludźmi szło.
Wielu jednak, przez nie żyje w rozterce
A bywa, że wydziera z piersi serce.
Wszczepia je do piersi swej
Czekając aż przesiąknie złem.
Tymczasem przybywa ludzi bez serca
Co spiralę niechęci do sercowych nakręca
Niechęć do życia podsyca
I zamiast pszenicy, na polu życia rośnie bylica
Wreszcie śluzy nienawiści się otwierają
I dobrosąsiedzkie stosunki podtapiają
Nie dajmy sobie wydzierać serc złu
– Otwórzmy je na scieżaj bliźniemu.
Nie zapominajmy o swym ciele
Ono także ma potrzeb wiele.
– Egzystencjalne i duchowe
Obie zawracają nam głowę.
Toteż często głowić się musimy
Nim je, obie zaspokoimy
A no! Życie to proces skomplikowany
Nie zawsze dobrze poukładany
I chociaż to Tchnienie Boże
Nie zawsze zło zmoże
Nie mamy w nim tyle mocy
Aby zło pokonać bez boskiej pomocy
I chociaż jest Boskim Tchnieniem
Zawiera w sobie, także cierpienie
Uśmiech także jawi się na jego twarzy
Spełnia się i to, o czym zamarzy
Radość i zadowolenie to podmuch ciepła
Co ogrzewa ludzkie uczucie
A te opóźniają miłości psucie
Świeża miłość róży kwieciem rozkwita
Nie trzeba ich kupować, by poranek witać.
Tyle, że miłość tam się rodzi
Gdzie ciało z duchem w symbiozie chodzi
Czyli tam gdzie materia z duchem
Związały się mocnym łańcuchem
Chadzają prostymi drogami.
Wychwalają Boga i szanują życie
Otwierają się na bliźniego, co dnia, o świcie.
Jeśli życie w symbiozie tak by wyglądało
Można by rzec, że niebo z ziemią się dogadało
I już razem, oboje
Będą znosić walki, ze złem znoje.
I tyle nam już by wystarczyło
By mimo istnienia zła, lżej się żyło.
