Niezmiernie trudno zachować harmonię pomiędzy pracą, czynieniem sobie ziemi poddaną, a celem dla którego się żyje. Owe czynienie ziemi poddaną nie jest bowiem celem, ale tylko środkiem. Celem jest Bóg, celem jest dążenie do Boga, poprzez współdziałanie z Jego Łaską. Chociaż zostaliśmy powołani do uczestnictwa w akcie stwórczym samego Boga, to w istocie jest to tylko zabawa polegająca na rozpoznawaniu i spełnianiu obowiązków. Jak dziecko, które najbardziej lubi bawić się w naśladowanie dorosłych, tak człowiek powinien znajdować upodobanie w naśladowaniu Boga, w sposób właściwy dla każdego z nas, czyli zgodny z powołaniem. Tymczasem człowiek nie dość, że traci z oczu fakt, że swoje "ważne sprawy" otrzymał od Boga, w gruncie rzeczy tylko dla „zabicia” czasu, to często popada w nadmierną "powagę" i Boski dar traktuje jak swoje własne osiągnięcie, które zastępuje mu Boga. Bogiem staje się właśnie ten doczesny cel, cokolwiek by to było, chociaż ów cel i tak jest tylko kamuflażem - celem właściwym, jedynie godnym ubóstwiania, jestem przecież ja sam. "Będziecie jak Bóg…" - przekleństwem człowieka jest to, że sam stara się ze wszystkich sił spełnić tę obietnicę diabła, wielkiego speca od marketingu, który slogan wymyślił, wyemitował i … ukrył się. Ktoś kto dał się nabrać dokończy dzieła: z wielkim poświęceniem udowodni wszystkim wokół, że „warto było”. Boże zmiłuj się nad nami! Boże zmiłuj się nade mną, oddal złudzenie, „że mnie to nie dotyczy” - ten najwyższy rodzaj chwytu marketingowego z piekła rodem!
