Nie jesteśmy szczęśliwi na tej ziemi, bo jesteśmy zbyt poważni, za mało się bawimy. Nie możemy bawić się cały czas jak to robią dzieci, które albo bawią się, albo wypoczywają aby mieć siły do zabawy. Mu musimy robić coś "na poważnie", mieć własne "ważne" sprawy. To za karę, że nie uwierzyliśmy Bogu, nie ufamy Mu, bo zdecydowaliśmy się "wydorośleć" - samemu decydować o sobie (i najlepiej za innych). Całkiem na poważnie człowiek się napina, aby było "po jemu" - uważa za dobre nie to co jest dobre, nawet przestaje się zastanawiać nad tym co rzeczywiście i obiektywnie tym dobrem jest. Uzasadnia sobie własne wybory tym, że może to czy tamto nie jest takie dobre, ale za to jest takie jak chciałem/chciałam. To właśnie jest ta sławna wielkość współczesnego człowieka, że traci z oczu cel i sens - własne ja przesłania mu wszystko i „staje się ciemność”. Jakaż żałość! Boże wyprowadź mnie z ciemnej doliny, oddal zadowolenie z tego, że „chociaż ciemna to jednak moja”!
