Przepiękne wiersze pokolenia lat 90-tych. Próbka

Tytuł mówi dostatecznie dużo. A jeśli chcecie się Państwo dowiedzieć, co to za poeci, co oni tutaj robią, to gorąco zapraszamy do przeczytania wyjaśnienia. Potem można tutaj wrócić i rozkoszować się dobrą poezją. Wklejam dosłownie po dwa, trzy zdania o danym autorze z zamieszczonych w tomiku „Drogi Światła” oraz po jednym wierszu, który na mnie osobiście zrobił największe wrażenie. A Państwu życzę dużo pozytywnych, ciepłych estetycznych wrażeń.

Beniamin Bukowski (ur. 1991 r.)

Laureat kilkunastu konkursów literackich, m.in.: Grand Prix w ogólnopolskim konkursie poetyckim „Następcy Herberta”, I miejsce w konkursie rzeszowskiego Teatru „Maska” w kategorii „dramat”, I miejsce w jubileuszowym XXX ogólnopolskim Hyde Parku Literackim w kategorii „proza”, I miejsce w konkursie poetyckim XVIII Rzeszowskich Dni Kultury Szkolnej. Jest laureatem konkursu Fundacji Evans i Ministerstwa Edukacji Narodowej na najlepszy esej poświęcony polskiej poezji, wyróżniony nagraniem filmu z jego udziałem.

Relacja świadka

Wjechał do miasta na osiołku

Kradzionym

Pod stopy rzucano palemek mu

Tony

Krzyczano klaskano co mówił

To nie wiem

A potem – bo mówił

Zabito go w gniewie

I teraz bez trudu powrócić

Dam radę

Do karczmy i usiąść i pić

Lemoniadę

Z Barabaszem.

Mój komentarz: Genialne zabawy słowem, zarówno pod względem znaczeń, jak i brzemienia oraz rytmiki. Umiejętność zamknięcia w kilkudziesięciu słowach głębokiego sensu; zaskakująca puenta. Dla mnie – biorąc pod uwagę młody wiek Beniamina – maestria. Wiersz, który z całego tomu zapamiętam najbardziej.

Beata Subczak (ur. 1990 r.)

Publikowała wiersze w almanachach: Literackie dumania szkół im. Jana Pawła II (2006), Almanach XIV Rzeszowskich dni kultury szkolnej (2006), Dziś będę poetą. Almanach literacki młodych (2007), Szepty rzeszowskich piwnic (2008). Obecnie studiuje filologię angielską na KUL-u.

Natchnienie

Poetą być to dość miła zabawa

gdy się dostaje brawa

i fanów miłych rząd

lecz kiedy wieszcza nagle

wiadoma dotknie sprawa

kadzidło sławy zmienia

w dosyć niemiły swąd

Bo gdy poeta czuły

stanie się nagle głazem

sprośność drugiego z wstydem

uleci tam gdzie pieprz

to lud złakniony chleba zakrzyknie nagle

BŁAZEN

i gotów rękę co ją karmi zjeść

Mój komentarz: Przede wszystkim urzeka mnie u Beaty dystans do tego, o czym pisze i niezwykłe poczucie humoru. Dystans jest widoczny zarówno w doborze słów, jak i w samej rytmice wiersza. Jeśli mówi się, że wiersze powinny trafić, przemówić, dotknąć, to spośród wszystkich autorów tomiku do mnie – patrząc całościowo – zdecydowanie najmocniej trafiają wiersze Beaty.

Maciej Hawryłeczko (ur. 1990 r.)

Jego utwory ukazały się w almanachu Dziś będę poetą (2007) oraz w tomiku Szepty rzeszowskich piwnic (2008). Obecnie jest studentem pierwszego roku prawa na Uniwersytecie Warszawskim.

Chochoły

Wyspiańskiemu

Rzucam okiem wprost przez okno, w tajń ulicznych gardeł,

Gdzie zbłąkane, zlatarnione światła płochym łyskiem

Zagryzają gąszcz gałęzi, śląc wejrzenia harde

W bladą taflę ludzkich lęków, w okno moje niskie.

Utopiłem myśl w rozsennym, rozkołysznym cieniu,

Przemierzyłem krokiem marzeń odległe połacie;

Tam się czają, świstem głoszą prawdę o zlęknieniu,

Obrośnięte jasną brodą leniwych zatraceń.

Zasadzone w mojej głowie, w gęstwie wyrośnięte,

Rozchylają swe słomiane, miękkie, grube poły,

I kołyszą się w przedziwnym, elektrycznym świetle;

Z rozkojarzeń wyciągnione, plantowe chochoły.

Bez tej łuny, co rozbłyska w noce podwawelskie;

Co sinieje obcym chłodem, a przyciąga oczy.

Tu krzyżują samochodów reflektory miejskie

Nieuchwytną plątaninę słomianych warkoczy.

Więc przyciskam twarz do bronowickiej dzisiaj szyby,

Zasnuwają parą rzewnień myśli moich zwoje

Szklaną warstwę dwupiętrową – dwuodległą niby

Od tańczących niewzruszeniem i zmilkłym spokojem.

Poprzez drzewa przystrojone w pierścienie gawronów,

Teraz ścichłych, zatopionych w zadrzewione kąta,

Płyną wolno, pewnym tchnieniem, zadawnione tony,

Szeleszczące świsty, szepty:Zebrałem się w com ta…

Warszawa, 13 XII 2009

Mój komentarz: Nie tylko doskonałe nawiązanie poetyckie, które oddaje klimat wiersza i dojrzałe obrazowanie. Mnie urzeka też forma wiersza. Uwielbiam wiersz sylabiczny (i sylabotoniczny) z dobrze dobranymi (nie na siłę) rymami. Wymaga to od poety dużo mrówczej pracy. Cieszę się, że wielu młodych Autorów tomiku nawiązuje do tej tradycyjnej formy wiersza.

Michał Warzocha (ur. 1992 r.)

Jego utwory publikowane były w almanachu poetyckim Odnaleziony świat... (wyd. Collegium Ressoviense) oraz kilku nieformalnych arkuszach poetyckich. Zdobył II nagrodę na Ogólnopolskiej Biesiadzie Poetyckiej w Rzeszowie w 2009.

Romantycznie

Romantycznie

to jest moknąć

kiedy niebo płacze

to jest budzić

każdą z gwiazd po imieniu

to jest witać

nowy dzień idąc spać

romantycznie

do szaleństwa romantycznie

to jest patrzeć na jej twarz

w niepełnym świetle

to jest stanąć w szranki z wiatrem

kto się zmyślniej zabawi

falami włosów

to jest gładzić dłoń

co spokojnie opadła

zmęczona na ramię

romantycznie

aż do śmierci romantycznie

jest zapomnieć

o przyszłości

w jedną noc

jest zapatrzeć się w jej oczy

i nie wrócić już nigdy

do siebie

jest pokochać

tak samo

ją i o niej sen

romantycznie

już po śmierci romantycznie

jest zażyczyć sobie

na swój grób

bukiet czerwonych róż

Mój komentarz: Cechą poezji Michała jest na pewno dojrzałość. Jest to chyba poezja najbardziej świadoma, najbardziej dopracowana, pełna licznych aluzji poetyckich. To są wiersze wypracowane podczas mrówczej pracy (Michał mówił w czasie wieczoru, że bywa iż powstają tygodniami). Tutaj nie ma nic przypadkowego. Jednocześnie akurat ten wiersz wykazuje dużą delikatność, wrażliwość. Michał udanie naśladuje swoich mistrzów.