W kwestii języka feministki mają dużo racji...

Język polski jest mocno zmaskulinizowany. To nie ulega wątpliwości.

Żeby nie być gołosłownym, dwa przykłady: 1. Gdy tworzymy formę liczby mnogiej, dla osobników różnej płci, zawsze użyjemy tej samej formy, której użylibyśmy dla dwóch osobników płci męskiej a różnej od tej, którą użylibyśmy na określenie dwóch kobiet (np. powiemy Justyna i Paweł poszli, podobnie jak Marek i Darek poszli; inaczej niż Bożenka i Wiolka poszły). 2. Gdy mamy dwie formy jedną analogiczną do męskiej a drugą typowo żeńską, to zazwyczaj ta forma żeńska jest negatywnie nacechowana (np. pani dyrektor i dyrektorka, pani rektor i rektorka, pani członek i członkini). Oczywiście takie przykładów na przewagę formy męskiej można mnożyć, tyle że nie widzę takiej potrzeby. Gdy chodzi o przyznanie z mej strony racji feministkom, chodzi mi o kwestię drugą, tzn.: uważam, że mają one dużo racji walcząc o dowartościowanie form typowo żeńskich, uwolnienie ich z pejoratywnych konotacji, jakie w nas budzą. Czego by nie pisać o profesorce Magdalenie Środzie, to akurat domaganie się przez nią, by nazywać ją filozofką a nie filozofem jestem w stanie uznać za działanie pozytywne.

To akurat działanie feministek jest dlatego dobre, że ma ono nieco inny kierunek, niż większość działań wojującego nurtu feministycznego. Otóż dąży ono nie do zrównania kobiety z mężczyzną poprzez niszczenie różnic, ale wręcz odwrotnie – jest to działanie nakierowane na zrównanie pod względem jakości, poprzez dowartościowanie tego, co różnicuje.

Przekładając to na inne pola, podobnym działaniem nie jest walka o to, by kobiety mogły pracować w zawodach typowo męskich, co prowadzi do tworzenia z kobiet mężczyzn bis i koniec końców prowadzi do wniosku, że to, co typowo męskie jest lepsze. Podobnym działaniem byłaby raczej walka o to, by nareszcie przywrócić w życiu prawdziwą wartość wychowaniu dzieci i wykonywaniu prac domowych. Czyli podkreślenie, że rola kobiety w życiu rodzinnym jest inna, ale na pewno nie gorsza. Tymczasem akurat tutaj działania feministek polegają na zacieraniu różnic, a ściślej rzecz ujmując, na wspieraniu dążenia kobiet do tego, co z natury rzeczy w naszej kulturze typowo męskie.

Prowadzi to do fatalnych zafałszowań, bowiem jeśli chcielibyśmy spojrzeć zdroworozsądkowo na rolę mężczyzny, którą jest zarabianie pieniędzy na utrzymanie rodziny i rolę kobiety, którą jest wychowywanie dzieci, to nie sposób stwierdzić, że to rola mężczyzny jest ważniejsza. Przecież nie wychowuje się dzieci po to, żeby zarabiać pieniądze. Wręcz przeciwnie – po to zarabia się pieniądze, by łatwiej, lepiej można było wychować dzieci. Czyli na dobrą sprawę rola mężczyzny w rodzinie jest służebna wobec roli kobiety. Niszczenie naturalnej struktury rodzinnej poprzez ukazywanie tzw. kury domowej jako kogoś gorszego i promowanie wśród kobiet modelu konieczności spełniania się w pracy zawodowej dla osiągnięcia osobistego szczęścia wpływa ostatecznie na degradację rodziny.

Szkoda że w tej kwestii feministki nie stosują tak zdroworozsądkowych reguł, jak sferze języka – robiłyby wówczas kapitalną robotę dla rozwoju naszego społeczeństwa. Zdaję sobie sprawę, że i tutaj mamy do czynienia z błędnym stereotypem wyższości tego co męskie… Ale skoro w języku można z takimi stereotypami walczyć…