Od 7 stycznia 1981r.studenci Uniwersytetu Łódzkiego prowadzili akcję „Solidarnego Czekania”. Porozumienie z rektorem UŁ prof. Romualdem Skowrońskim podpisane11 stycznia uwzględniało część postulatów.
21 stycznia na UŁ doszło do rozmów z delegacją Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego. Nieustępliwe stanowisko wiceministra prof. Stanisława Czajki doprowadziło do proklamowania strajku okupacyjnego.
Strajki objęły inne łódzkie uczelnie- Akademię Medyczną, Politechnikę Łódzką, Państwową Wyższą Szkołę Muzyczną i Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych.
Międzyuczelniana Komisja Porozumiewawcza opracowała listę postulatów.
W bloku postulatów uczelnianych studenci żądali m. in. niezależności uczelni w sprawach naukowych, dydaktycznych i wewnątrzorganizacyjnych, tworzenia ciał kolegialnych wedle zasady 1/3, 1/3, 1/3, swobodnego wyboru przedmiotów społeczno-politycznych, ekonomicznych i filozoficznych, wyboru 2 lektoratów języków obcych ze wszystkich prowadzonych, wprowadzenia 5-letniego toku studiów, udziału studentów w pracach nad aktami prawnymi dotyczącymi szkół wyższych, zniesienia studenckich praktyk robotniczych, skrócenia szkolenia wojskowego po studiach do 3 miesięcy.
W bloku postulatów ogólnospołecznych strona studencka domagała się m. in. natychmiastowej rejestracji NZS,zaprzestania represji wobec opozycji demokratycznej, ukarania winnych tłumienia protestów robotniczych w grudniu 1970r. i czerwcu 1976r., ograniczenia cenzury, niezawisłości wymiaru sprawiedliwości, paszportów dla każdego obywatela, nowych, niezakłamanych podręczników historii, swobody obchodzenia rocznic narodowych.
Rokowania MKP, w której wyróżniali się Wojciech Walczak, Marek Perliński i Piotr Kociołek z Komisją Międzyresortową na czele z ministrem NSzWiT prof. Januszem Górskim, odbywały się w gmachu Wydziału Filologicznego UŁ. Miały burzliwy przebieg, trwały z przerwami od 29 stycznia do 18 lutego. MKP doradzali eksperci prawni mec. Tadeusz Grabowski i mec. Karol Głogowski związani z Ruchem Obrony Praw Człowieka i Obywatela. Strajkujących wspierała „Solidarność”, Kościół, wielu pracowników naukowych i mieszkańców miasta.
Od 16 lutego do 10 tys. protestujących łodzian oraz studentów Uniwersytetu im. A. Mickiewicza w Poznaniu i filii Politechniki Łódzkiej w Bielsku-Białej dołączyły inne uczelnie m. in. we Wrocławiu. Masowe strajki inicjował i organizował NZS. Senaty wielu szkół wyższych poparły postulaty studenckie. Senat UWr wystąpił dodatkowo o zmianę kierownictwa MNSzWiT.
17 lutego minister zarejestrował NZS, następnego dnia w Łodzi podpisał porozumienie ze strajkującymi. Uczelniom zagwarantowano samodzielność w sprawach naukowych, dydaktycznych i wewnątrzorganizacyjnych. Studenci uzyskali 1/3 miejsc w ciałach kolegialnych uczelni, prawo wyboru lektoratów języków obcych oraz przedmiotów społeczno-politycznych, ekonomicznych i filozoficznych. Zlikwidowano praktyki robotnicze. Publikacje opatrzone nadrukiem „do użytku wewnętrznego” zostały wyjęte spod cenzury. Część zapisów porozumienia miała ogólnikowy charakter.
Do wieczora 20 lutego przerwane zostały wszystkie strajki na uczelniach.
27 października 1981r. w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Radomiu na podstawie niedemokratycznej ordynacji wybrano rektorem płk prof. Michała Hebdę. „Solidarność” i NZS nie uznały jego wyboru. Zaczął się strajk, do którego dołączały inne uczelnie. Na Uniwersytecie Wrocławskim strajk rozpoczął się 19 listopada. Oprócz odwołania rektora WSI w Radomiu domagano się od ministra NSzWiT prof. Jerzego Nawrockiego wycofania poprawek do projektu nowej ustawy o szkolnictwie wyższym opracowanego przez Komisję Kodyfikacyjną pod przewodnictwem prof. Zbigniewa Resicha, które ograniczały autonomię i samorządność uczelni, łamały porozumienie łódzkie.
Komunistyczne władze przygotowujące stan wojenny nie ustępowały, pozorowały rozmowy z Konferencją Rektorów i Krajową Komisją Koordynacyjną NZS. 2 grudnia milicja przy użyciu helikopterów spacyfikowała strajk studentów Wyższej Oficerskiej Szkoły Pożarnictwa w Warszawie (od 25 listopada słuchacze WOSP protestowali przeciw podporządkowaniu uczelni ministrowi spraw wewnętrznych).
Studenci zakończyli wszystkie strajki przed 13 grudnia 1981r.( na UWr strajk przerwano10 grudnia).
Roman Kowalczyk Wrocław
Prawo i Sprawiedliwość zmierza do osiągnięcia poprzez udział w życiu publicznym następujących celów: 1) umocnienia niepodległego bytu Rzeczypospolitej Polskiej i międzynarodowej pozycji Naszego Kraju, 2) umocnienia siły i bezpieczeństwa Państwa Polskiego, a w szczególności jego zdolności do podejmowania wielkich przedsięwzięć inwestycyjnych i społecznych w interesie Obywateli i Narodu, 3) umocnienia demokracji, praworządności i wolności obywatelskich, 4) szerzenia postaw patriotycznych oraz wzmacniania solidarności społecznej i narodowej Polaków, 5) umacniania roli rodziny jako podstawowej komórki społecznej i wspieranie jej życzliwą polityką państwa, 6) szybkiego rozwoju gospodarczego Polski i działań, które pozwolą na zwiększenie uczestnictwa obywateli w korzystaniu z jego owoców, w szczególności zmniejszenia i eliminacji różnic między miastem a wsią i między różnymi regionami Polski, 7) rozwoju kultury, nauki i powszechnego dostępu do oświaty wszystkich szczebli, 8) zniesienia wszelkich barier ograniczających możliwości awansu społecznego i wszechstronnej aktywności zawodowej, kulturalnej oraz naukowej Polaków.
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Kultura
