Płońsk-Cząstka Krzyża z Golgoty

W sobotę, 26 marca br., w Płońsku będzie miała miejsce doniosła uroczystość o

charakterze religijnym. W kościół parafii św. Maksymiliana nawiedzą relikwie Krzyża,

na którym był zabity Zbawiciel.

 

Program medytacji Miłościw bezpośredniej obecności „ świadka” z Golgoty męki Syna Człowieczego, jest następujący:

- O godz. 19.00 przywiezienie relikwii z Płocka przez grupę naszych parafian, uroczyste wprowadzenie do kościoła, ustawienie   na tronie oraz powitanie relikwii przez przedstawicieli dzieci, młodzieży, dorosłych i duchowieństwa.

- Po powitaniu Droga Krzyżowa z relikwiami, wygłoszenie nauki Pasyjnej i ucałowanie relikwii.

- Po ucałowaniu relikwii nastąpi całonocna adoracja przez poszczególne grupy i ruchy istniejące w naszej parafii.

- W niedzielę porządek Mszy św. z kazaniami pasyjnymi i błogosławieństwem relikwiami.

UWAGA!!!

W niedzielę nie będziemy mieli możliwości ucałowania relikwii z racji bliskiej odległości czasowej pomiędzy Mszami św.

- Po ostatniej Mszy św. ok. 20.00 nastąpi pożegnanie i odwiezienie relikwii do Płocka przez naszych parafian.

 

Uroczystości Adoracji Relikwii Krzyża św. przewodniczyć będzie ks. kan. Mieczysław Ochtyra– Rektor Sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Płocku.

 

Historia kultu relikwii Drzewa Krzyża Świętego

(Żródło: http://www.pijarzy.pl/?strona,doc,pol,glowna,221,0,4635,1,221,ant.html)

 

 

Krzyż na którym umarł Chrystus, został po Jego śmierci wrzucony do cysterny wydrążonej w skale u stóp wzniesienia Golgoty.Z „Historii Kościoła”Sokratesa Scholastyka dowiadujemy się, że Apostołowie i pierwsi chrześcijanie w gminie jerozolimskiej otaczali kultem miejsce, w którym Jezus został ukrzyżowany, a zwłaszcza Jego grób. Pomimo zniszczenia Jerozolimy przez

wojska cesarza Tytusa w 70 r., kult ten trwał nadal, aż do wybuchu w 131 r. drugiego powstania żydowskiego.

W 135 r. Jerozolima została zdobyta, a powstanie żydowskie zdławione. Gmina chrześcijańska, ze względu na swoje pochodzenie i skład etniczny musiała opuścić Jerozolimę. Na gruzach świętego miasta cesarz Hadrian założył nowe, z układem

urbanistycznym typowym dla miasta rzymskiego, które nazwał Aelia Capitolina. Na rozkaz cesarza miejsce kultu żydowskiegozostało zamienione w centra kultu pogańskiego. Cześć, jaką chrześcijanie otaczali miejsce ukrzyżowania Chrystusa i Boży Grób,musiała być znaczna, skoro i te miejsca zostały przekształcone na ośrodki pogańskiego kultu. Na wzniesieniu Golgoty Rzymianie zbudowali Forum i Kapitol z posągami bóstw – w miejscu Grobu Chrystusa stanął posąg Jowisza, natomiast na Golgocie statuaWenery.

 

Po przyznaniu chrześcijanom, w 313 r. przez cesarza Konstantyna Wielkiego pełnej wolności religijnej, wierzący w Chrystusa przystąpili do odszukania krzyża, oraz miejsc, gdzie umarł i zmartwychwstał Nauczyciel. Jednym ze świadectw odszukania

Krzyża Świętego jest wspomniane już dzieło Sokratesa Scholastyka pt.: „ Historia Kościoła”. Scholastyk podaje w nim wiadomości o pielgrzymce cesarzowej Heleny około 326 r. W relacji tej przedstawia wydarzenia związane z odnalezieniem przez

św. Helenę nie tylko Golgoty, lecz także krzyży do których przybici byli Jezus i dwaj łotrowie:

 

"(...) Matka cesarza dowiedziała się o tym wszystkim. Kiedy więc kazała usunąć posąg bóstwa, wybrać ziemię z tego miejsca i oczyścić je z nawarstwień, znajduje trzy krzyże w grobie: jeden najświętszy, na którym rozpięto kiedyś Chrystusa, dwa inne natomiast - na których zmarli ukrzyżowani z nim łotrowie. Równocześnie znaleziono także tabliczkę Piłata, na której obwieścił onw różnych językach i za pośrednictwem różnych alfabetów, że ukrzyżowany Chrystus był królem żydowskim. A ponieważ nie byłopewności co do tego, który ze znalezionych krzyży jest poszukiwanym Krzyżem, nie byle jakie zmartwienie przeżywała matka

cesarza. Wkrótce jednak usuwa powody smutku biskup Jerozolimy, noszący imię Makary. Rozprasza on wątpliwości, idąc za światłem wiary. Prosi bowiem Boga o znak i otrzymuje go. A znak ten był taki: pewna kobieta, jedna z mieszczanek

Konstantynopola, od dawna ciężką złożona chorobą, bliska już była śmierci. Rozkazał tedy biskup, by do łoża umierającej przyniesiono kolejno każdy z trzech krzyży: wierzył on niezłomnie, że kobieta wyzdrowieje, jeśli dotknie świętego Krzyża. I nie zawiódł się w swej nadziei. Kiedy bowiem przynoszono jeden po drugim krzyże, nie będące drzewem Męki Pańskiej, kobieta w dalszym ciągu bliska była śmierci, tak jak i poprzednio. Skoro jednak wniesiono trzeci krzyż, ten prawdziwy, umierająca

natychmiast nabrała sił i całkowicie wróciła do zdrowia. W ten sposób odnalezione zostało drzewo Krzyża Świętego”.

(Przekład niniejszego fragmentu zaczerpnięto z książki Sokrates Scholastyk, 1986, „Historia Kościoła 1”, 17, tłum. S. Kazikowski,IW PAX, s. 109-110).

 

Największą część relikwii Krzyża Świętego cesarzowa Helena przekazała do sanktuarium Grobu Świętego w Jerozolimie, drugifragment przesłała do Konstantynopola, a trzecią część przywiozła do Rzymu wraz z innymi relikwiami Męki Pańskiej i ziemią z Golgoty.

 

Już w 348 r. biskup Jerozolimy Cyryl zapisał, że relikwiami Krzyża Św. jest „zapełniony cały świat”, zaś Jan Chryzostom pod koniec IV w., odnotował, że chrześcijanie nosili na szyi cząstki krzyża oprawione w złoto. Relikwie Krzyża Św. odgrywały istotną rolę zwłaszcza podczas wielkopiątkowej liturgii adoracji Krzyża św., którą obchodzono w Jerozolimie już w IV w. Na pamiątkę znalezienia relikwii wprowadzone zostało święto Podwyższenia Krzyża Św. (Exaltatione s. Crucis), które obchodzono 14 września w Jerozolimie i w kościołach, w których przechowywano relikwie Krzyża.

 

W 614 roku Palestyna została zdobyta przez wojska perskie pod wodzą Cosroe II. Persowie spalili wszystkie kościoły w Jerozolimie, zamordowali ponad 26 tys. chrześcijan, 35 tys. wzięli w niewolę, a w końcu z miasta wywieźli srebrną skrzynię z

relikwiami Drzewa Krzyża Świętego. W 622 r. cesarz Herakliusz wyruszył z Konstantynopola przeciw Persom i 3 maja 628 r. odzyskał cenne relikwie. Jeszcze w tym samym roku udał się do Jerozolimy i tu w uroczystej procesji złożył relikwie Drzewa Krzyża Świętego w bazylice Grobu Bożego.

 

Ze względu na stałe zagrożenie kolejnymi wojnami, relikwie Drzewa Krzyża Świętego zostały podzielone na tysiące drobnych cząstek i rozesłane do wielu świątyń poza Ziemią Świętą. Obok Jerozolimy największymi cząstkami szczyciły się kościoły w Konstantynopolu, Aleksandrii, Antiochii, Edessie, Gruzji, Damaszku, Rzymie, Poitiere, na Krecie i na Cyprze.

 

Obecnie największą część Krzyża Świętego posiadają m.in.: rzymskie bazyliki św. Piotra i Świętego Krzyża Jerozolimskiego, katedra św. Michała i Guduli w Brukseli, katedra Notre Dame w Paryżu, opactwo cysterskie w Heiligenkreuz w Austrii, oraz

katedry w Pizie i Florencji.

 

Często dochodziło do kradzieży, a w późniejszym czasie do handlu relikwiami Męki Pańskiej i świętych. Wspomina o tym już pielgrzymująca w IV wieku do Ziemi Świętej Egeria w „Itinerarium”, informując że kiedy wierni adorowali relikwię Krzyża Św. w

Bazylice Grobu Bożego „ktoś odgryzł i skradł kawałek ze świętego drzewa”. Warto również podkreślić, że już pod koniec VII w. rozwinął się na Zachodzie kult liturgiczny relikwii Drzewa Krzyża Świętego związany z uroczystością Podwyższenia Krzyża Św.,a w następnym stuleciu również ze świętem Znalezienia Krzyża Świętego.

 

W Polsce relikwie Krzyża Świętego znajdują się w wielu świątyniach m.in. na Świętym Krzyżu, w Lublinie, Elblągu, Boćkach, Częstochowie, Kcyni, Krakowie, Łomży, Owińskach, Pabianiacach, Pacanowie, Pakości, Pińczowie, Przeworsku, Włocławku i Zamościu. Należy zaznaczyć, że w naszym kraju funkcjonuje obecnie sześć sanktuariów Relikwii Drzewa Krzyża Świętego, któreznajdują się na Świętym Krzyżu, w Elblągu, Lublinie, Jeleniej Górze, Klebarku Wielkim oraz Wałbrzychu.