- W środku Warszawy, w Dniu Niepodległości Niemcy bili Polaków, dlatego że nosili jakieś oznaki narodowe - skomentował piątkowe zamieszki w stolicy Jarosław Kaczyński.
Nie rozumiem, czemu nas to dziwi, że zachodni sąsiedzi tacy chętni by lać Polaków? Być może samych Niemców również wprawia to w zdumienie. 1410, 1939 i Polacy jeszcze nie przywykli do oferowanej im przez potomków Ulricha von Jungingena formy „przyjaźni”. Jest ona bardzo prosta Krzyżak- panem, a Lach- sługą.
Pocałunek złożony przez premiera Donalda na dłoni Angelki (nie, że Angielki, bo to Niemka) Merkelowej posiada jakiś dziwny, ponadczasowy wymiar i być może to nowy „hołd Tuski”?
Ta „kurtuazyjna” i „szczególnie” owocna wizyta towarzyszy z Berlina na obchodach Święta Odzyskania Niepodległości nie była przecież przypadkowa, gdyż ktoś ich zaprosił. To, kogo winić? Niemieckich rozbójników, czy zaproszeniodawcę?
Ale krzyżackie bandziory zostały przywitane ze staropolską gościnnością.
Dostali chleba i soli w czerwone oko.
Nawiasem mówiąc nazizm z patriotyzmem zrównał idol nowej lewicy, niejaki Adorno. Zrobił to świadomie. Ten współtwórca „Szkoły frankfurckiej” po powrocie po wojnie do Niemiec z banicji w USA, jaką zafundował mu nie mniej sławny Adolf, z domu Hitler, miał sprawdzić osobowość pewnej Niemki.
- Czy pani kocha swój naród- zapytał ten najczerwieńszy pająk.
- Tak- odpowiedziała kobieta.
Adorno zapisał: „Osobowość nazistowska”.
I od tamtej pory wpajano krzyżakom i nie tylko, taką właśnie definicję nazizmu.
Perfidia Adorna polegała na tym, że celowo fałszywie sformułował pytanie. Usunął jego drugą część. Prawdziwe pytanie o nazizm ma dwa integralne człony:
„ Czy kocha pani swój naród, a inne nienawidzi?”
Po II wojnie światowej nie dokonano denazyfikacji Niemiec, co obecnie specyficznie owocuje.
Inne tematy w dziale Rozmaitości
