Prawda o Miłosierdziu Bożym jest czymś co wywróciło do góry nogami moje, zaczerpnięte z dzieciństwa myślenie o Bogu siedzącym gdzieś tam w obłokach, na chmurce i wyczekującym tylko – niczym policjant- na nasze potknięcie, by nas ukarać.
Był taki czas kilka lat temu gdy przeczytałem „Dzienniczek” Siostry Faustyny. To był jak trzęsienie ziemi, jak tsunami. Bóg zszedł z obrazka, z obłoku. Zrozumiałem, że jest żywy, że jest obok nas, że – czeka tylko na nasze „TAK” by wejść do naszego życia- wejść po to by już tu na ziemi uczynić to nasze życie szczęśliwym.
Zrozumiałem, że jeśli będę starał się żyć zgodnie ze wskazówkami jakie zapisane są w Piśmie Świętym to nie tylko osiągnę zbawienie, ale i sukces tu na ziemi. „Dzienniczek” pozwolił mi nie tylko zgłębić prawdę o Bożym Miłosierdziu ale także bardziej zrozumieć pewne prawdy wiary związane z Eucharystią, Spowiedzią, cierpieniem, światem duchowym. Zrozumiałem że Bóg bardzo oczekuje naszej obecności z Nim, że Bóg chce byśmy Go uważali za swojego przyjaciela, zwierzali się ze wszystkiego, szukali w Nim oparcia. Byśmy – niezależnie od sytuacji w jakiej jesteśmy- zaufali Mu i powierzali całe nasze życie.
Miłosierdzie jest dla nas niepojęte, nie do ogarnięcia naszym ludzkim rozumowaniem miłości i sprawiedliwości. Dla mnie- grzesznika Miłosierdzie – to także nadzieja, bo przecież miłosierdzie to główny atrybut Boga.
