Rok temu byłem na Ukrainie. Pamiętam, z jakim wzruszeniem odpowiadałem tam na słowa pozdrowienia wypowiadane przez napotkanych na ulicy, nieznanych mi ludzi: „Chrystus się narodził” (odpowiedź brzmiała: „Chwalmy Go”). Okazało się w dodatku, że są to słowa głęboko ekumeniczne, budujące jedność – w ten sposób pozdrawiali się bowiem grekokatolicy i prawosławni, rzymscy katolicy i baptyści. A nawet niewierzący.
Pozazdrościłem tego Ukrainie. Podobnie jak umiejętności przeżywania świąt Bożego Narodzenia. Bo tam czuje się te święta przez c a ł y liturgiczny okres Bożego Narodzenia, co najmniej do Epifanii (tzn. Trzech Króli).
A u nas? Święta, święta… i po świętach. Już we wtorek, 27 grudnia, miałem poczucie, jakby minęły one bezpowrotnie, a teraz trzeba (i można) się zająć już tylko przygotowaniami do sylwestra.
Co gorsza, w ten rytm wchodzi także mój Kościół. Podaję przykład z własnego podwórka. Mieszkam na wsi. W tym czasie oktawy Bożego Narodzenia chciałem chodzić codziennie na Mszę (jak święta, to święta), a mogę to robić jedynie wieczorem. Niestety, w moim kościele parafialnym odprawiano tylko jedną Mszę świętą (o 6.30, a jeśli była dodatkowa intencja – to jeszcze o 7 rano). Z kolei w sąsiedniej (bardzo dużej) wsi Msze wieczorne (nawet w uroczystość Świętej Rodziny!) odwołano z powodu kolędy. To, oczywiście, nie był dla mnie problem, dałem sobie radę. Ale, umówmy się: jest to jakiś sygnał, że i dla Kościoła katolickiego (przynajmniej w tych dwóch parafiach) czas świąt się już skończył. Szkoda. Wielka szkoda.
Nie potrafimy świętować, a święto kojarzy nam się przede wszystkim z dniem wolnym od pracy. Jak widać, musimy się jeszcze sporo nauczyć, na przykład od naszych „starszych braci w wierze”, którzy potrafią świętować (chociażby Chanukę) przez osiem dni, normalnie przy tym funkcjonując.
PS. Wszystkim, którzy na ten mój blog zaglądają, życzę dobrego roku 2012.
