Kościół stołeczny, niedaleko mecz piłkarski, kibolski folklor wisi w powietrzu, mży mżawką rzęsiście. Wchodząc do kościoła, przy drzwiach spotykam jednego "Kibica". Raczej nie kibol, choć też lata świetlne do typu metroseksualnego. Ogorzały, mocny facet, w średnim wieku, z ogoloną na krótko-żołniersko głową, z szyją przewiązaną szalikiem wiadomym. "Gdzie można się schować przed deszczem, jak nie w domu Bożym?" - mówi do mnie. Uśmiecham się lekko, porozumiewawczo, zostawiając go na zewnątrz. Za chwilę widzę go jednak w tym kościele, jak kroczy nieśmiało, przystaje w nawie bocznej. On widzi kilkunastu "gości", raczej rosłych, siedzących, klęczących, w ciszy adorujących Najświętszy Sakrament. "Luknąłem" na niego kątem oka. Wydawał się jakby zmieszany i zaskoczony obrazkiem, który obserwował. To się nieco cofał, to nieco wracał... Wreszcie po jakimś czasie poszedł. A ja już będę długo żałował, że się nie "wygłupiłem", że do niego nie podszedłem, nie powiedziałem, że to nie zamknięte spotkanie, że może tu sobie spokojnie pobyć, posiedzieć, popatrzeć...jakby chciał.
