Gdy byłem biedny i chory, szydzili że jestem dziadem, sraluchem, golcem i nieudacznikiem. Radzono mi bym się powiesił, śmiano że zdechnę pod mostem w kartonie. Niejeden się serdecznie śmiał i odprężał, porównując swoje wycieczki na Słowację i kupno nowej fabii z salonu, do moich ograniczeń i upokorzeń życiowych. Gdy po latach ciężkiej pracy moje książki zaczęły nieźle się sprzedawać, a ja zacząłem całkiem dobrze zarabiać (obecnie znacznie więcej niż szydercy), szydzą że się sprzedałem, okradam ludzi (zmuszając ich do kupowania moich książek i nagrań) a nawet że sprzedałem duszę diabłu. Dlatego moja decyzja o kupnie drogiego roweru, wiąże się dla mnie z wieloma przykrościami i bolesnymi słowami, zwłaszcza od tych "uduchowionych", dobrych i oczywiście biednych. Dopóki byłem biedny i chory, byłem dobry. Gdy zacząłem sobie radzić, stałem się złym sprzedawczykiem, złodziejem, naciągaczem i Bóg mnie opuścił. A co wy o tym sądzicie?
