Kiedyś polityków dzielono na lewicę i prawicę, dziś dla wielu jest to anachronizmem. Najsilniejszy podział wydaje się iść na linii obyczajowej, jest to dychotomia konserwatyzm- demokratyzm. Kolejnym wymiarem polityki jest dychotomia etatyzm- liberalizm (własność państwowa versus prywatna z państwem jako sędzią bocznym). To na wykresie dwuwymiarowym (tzw. wykresie Nolana) dziś przedstawia się rozkład sceny politycznej. W Polsce, gdzie nie ma np. gazet codziennych poza tabloidami i jedną gazetą konserwatywną, do tego typu zestawień dotrzeć trudno.
Wczoraj po treningu wracałem z jednym z wziętych malarzy tych dziwnych obrazów, które przedstawiają jakieś rozmyte plamy. Rozmowa zeszła na politykę- malarz od wielu lat nie ogląda telewizji ani nie czyta gazet, ale widzi przełomową lukę na rynku politycznym. „Nie ma nic centrowego”- tłumaczy. Jemu pasowałby ruch progresywny obyczajowo, ruch mniej konserwatywny w sferze obyczajowej niż obecne, jak on to ujął „również biskupie” PO.
Ruch z wartościami ekologicznymi ale nie doprowadzonymi do stanu blokowania każdych inwestycji. Ruch za ścieżkami rowerowymi, nowoczesną komunikacją zbiorową (malarz zostawił samochód jakiś czas temu i przez spory okres poznawał tajniki komunikacji miejskiej aż nauczył się korzystać z tego bynajmniej nie prostego dla użytkowników środka lokomocji).
Pytałem go czy taki ruch nie powinien być bardziej prowolnorynkowy. Malarz powiedział że w ogóle to on jest liberałem. Zgodził się że powinien to być ruch także chroniący konsumentów przed monopolami, ruch ograniczający zakres „koryta”- często źle zarządzanych państwowych spółek, których jedyną zaletą jest to że chwilowo nie przynoszą strat.
Opowiadałem mu jak to rozmaici politycy centrowi, liberalni i socjaldemokratyczni, których trochę znam, przynajmniej z nimi kiedyś rozmawiałem. Jak ci demokratyczni politycy którzy gdzieś tam krążą w orbicie ruchów demokratycznych. Opowiadałem mu jak oni wszyscy totalnie nie potrafią się porozumieć. Jak są przekonani do potęgi ich własnych organizacji, nie będąc w kawałku nawet tak zorganizowani jak byle lepsza inicjatywa młodzieżowa. Logo na kampanię jakby wykonane w windowsowym Paincie. Fatalna taktyka, nijaki program, drewniany piar.
To ruchy zdominowane przez starsze osoby u władz. Już nieraz pisałem o „tyranii gerontokratów” w tych ruchach. Nawet w SLD były zmiany pokoleniowe, sporo młodych działaczy wybiło się na przód. Tutaj w większości za liderów robią osoby kompletnie niereprezentatywne dla przekroju demograficznego społeczeństwa, brak jest młodych. Ten ruch jest skłócony i rozbity, próby sklecenia z tych ruchów koalicji wyborczych (Porozumienie dla Przyszłości, LiD, ad-hoc koalicje wyborcze) okazały się nieskuteczne.
Sądzę że dopiero rzeczywiste zespojenie tych ruchów, ich amalgamacja do jednego dużego ruchu może dać nadzieję na zmiany. Takiej próby, nawet na chwilę, nikt nie podjął. Gdy jechaliśmy tramwajem przez Wisłę trasą W-Z, malarz zaproponował by taka koalicja powstała do wyborów samorządowych w Warszawie. A ja, znając polskie realia polityczne, sądzę że znów wszyscy wystartują osobno, i będą dalej tak reprezentowani jak dziś.
Opowiadałem znajomemu rasta o marnotrawstwie publicznych pieniędzy, tych tysięcy milionów (np. 3 miliardów przy okazji budowy linii metra równolegle do innej linii metra naziemnego, niewykorzystanej w podróżach miejskich). Brat Ernest „Te pieniądze mogą zostać przeznaczone na organizację imprez charytatywnych wszelakich zbiórek akcji integracji z osobami niepełnosprawnymi umysłowo i fizycznie, w realizacji marzeń dzieci chorych na mukowiscydozę”.
Ale cóż, mamy jak mamy. Jest mi przykro że ci ludzie tak nieogarniają. Że nie mamy w Polsce opcji demokratycznej poza niewielkimi, rozdrobionymi frakcjami.
Inne tematy w dziale Polityka
