"Rewolucja kulturalna" z ul. Czerskiej

I po co ta kultura? (Paweł Beylin - link tutaj)

„Zresztą i postawa kolektywistyczna (hasło: kultura, ale tylko słuszna), i indywidualistyczna (kultura - płacę tylko na to, co lubię) wyrastają z częstych w społeczeństwie przesądów. Takim przesądem jest przekonanie, że kultura ma jednoczyć Polaków we wspólnych myślach i celach.” – czytam w Gazecie Wyborczej słowa Pawła Beylina. Wyróżnijmy ten tekst:

przesądem jest przekonanie, że kultura ma jednoczyć Polaków we wspólnych myślach i celach

Jakoś w ogóle mnie nie dziwi ten pogląd dziennikarza Gazety Wyborczej, jeżeli wiem, że jej redaktor naczelny, jest z wychowania komunistą i internacjonalistą.

Zapewne GW i jej redaktorzy uczynią jeszcze wiele, by ten mocno zakorzeniony w społeczeństwie przesąd, to uprzedzenie ciemnogrodzkie zwalczyć.

Już mają duże osiągnięcia. Wyprodukowali zastępy autorytetów moralnych.

Jeżeli wiem, że w eleganckim towarzystwie nie wypadało używać słowa „naród”. Jeżeli wiem, że autorytety moralne, dziadowie i ojcowie redaktorów, ciotki i pociotki, jeżeli wiem, że wielu publicystów , a także osób publikujących w GW, nie tak dano sowietyzowało polską kulturę, sowietyzowało Polaków, to jakże mogę być zdziwiony, że obowiązek twórców kultury wobec społeczeństwa, jest traktowany na ulicy Czerskiej jako przesąd.

Jeżeli nie tylko przeprowadzali „rewolucję kulturalną”, ale w ogóle kulturę w Polsce widziało „kulturą socjalistyczną”.

Zajrzyjmy do słownika z lat wczesnej młodości elit z ulicy Czerskiej - i z lat gdy byli wówczas starymi końmi niektórzy z nich:

REWOLUCJA KULTURALNA - część składowa rewolucji socjalistycznej, oznaczająca całkowity przewrót, całą epokę rozwoju kulturalnego mas ludowych; celem jest stworzenie nowej, socjalistycznej kultury. Podstawowe zadania rewolucji kulturalnej: przejęcie przez masy pracujące kulturalnej spuścizny przeszłości, socjalistyczna organizacja oświaty ludowej, stworzenie kadr inteligencji socjalistycznej i komunistyczne wychowanie mas pracujących. Rewolucja kulturalna następuje po ustanowieniu władzy politycznej klasy robotniczej, władzy, która stwarza wszystkie warunki niezbędne do zasadniczych zmian w rozwoju kulturalnym społeczeństwa.

To ich marzenia, sentymenty i resentymenty.