"Najazd jaśniepanów polskich na Kraj Radziecki." Historia WKP(B

Gdy imperialiści przekonali się, że wojska białogwardzistów po­niosły klęskę, że interwencja się nie udaje i Władza Radziecka utrwala się w całym kraju, a w Europie zachodniej rośnie wzburzenie robotników z powodu wojny interwentów przeciwko Republice Ra­dzieckiej — zaczęli zmieniać swój stosunek do Państwa Radzieckiego. W styczniu 1920 roku Anglia, Francja i Włochy postanowiły znieść blokadę Rosji Radzieckiej.Był to poważny wyłom w murze interwencji.Nie znaczyło to, naturalnie, że Państwo Radzieckie załatwiło się już całkowicie z interwencją i wojną domową. Pozostawało jeszcze niebezpieczeństwo najazdu imperialistycznej Polski. Nie wypędzono jeszcze ostatecznie interwentów z Dalekiego Wschodu, Zakaukazia i Krymu. Lecz Kraj Rad uzyskał chwilowy okres wytchnienia i mógł poświęcić więcej sił budownictwu gospodarczemu. Partia miała możność zająć się sprawami gospodarczymi. 

Najazd jaśniepanów polskich na Kraj Radziecki. Najście generała "Wrangla. Krach planu polskiego. Rozgromienie Wrangla, Koniec interwencji.

Pomimo rozgromienia Kołczaka i Denikina, mimo że Kraj Ra­dziecki coraz bardziej rozszerzał swe terytorium, uwalniając od bia­łych i od interwentów Kraj Północny, Turkiestan, Syberię, Don, Ukrainę itd., mimo że Ententa musiała znieść blokadę Rosji, pań­stwa Ententy wciąż jeszcze nie chciały się pogodzić z myślą, że "Władzy Radzieckiej nie da się pokonać, że to ona odniosła zwycięstwo. Postanowiły więc uczynić jeszcze jedną prób? interwencji przeciwko Krajowi Rad. Tym razem interwenci postanowili wykorzystać, z jednej strony, Piłsudskiego, burżuazyjnego nacjonalistę kontrrewolucyjnego, faktycznego kierownika Państwa Polskiego, z drugiej zaś strony, generała Wrangla, który zebrał na Krymie resztki armii Denikina i zagrażał stąd Zagłębiu Donieckiemu i Ukrainie.

Jaśniepańska Polska i Wrangel były to, według wyrażenia Le­nina, dwie ręce imperializmu międzynarodowego, usiłującego zadu­sić Kraj Radziecki.

Polacy mieli następujący plan: zagarnąć część Ukrainy Ra­dzieckiej, leżącą na prawym brzegu Dniepru, zagarnąć Białoruś Radziecką, przywrócić na tych terenach władzę jaśniepanów pol­skich, rozszerzyć granice Państwa Polskiego «od morza do morza», od Gdańska do Odessy — i w zamian za pomoc udzieloną Polsce przez Wrangla — dopomóc Wranglowi do rozbicia Armii Czerwo­nej i do przywrócenia w Rosji Radzieckiej władzy obszarników i kapitalistów.

Plan ten został zaaprobowany przez państwa Ententy.

Próby Rządu Radzieckiego rozpoczęcia z Polską układów w celu utrzymania pokoju i zapobieżenia wojnie nie dały żadnych wyni­ków. Piłsudski ani myślał o pokoju. Piłsudski chciał wojny. Liczył na to, że znużone w walkach z Kołczakiem i Denikinem wojska czerwone nie będą mogły się ostać przed najazdem wojsk polskich.Skończył się krótkotrwały okres wytchnienia.

W kwietniu 1920 roku wojska polskie wtargnęły na terytorium Ukrainy Radzieckiej i opanowały Kijów. W tym samym czasie Wrangel przeszedł do ofensywy i zaczął zagrażać Zagłębiu Do­nieckiemu.

W odpowiedzi na napad wojsk polskich, wojska czerwone rozpo­częły kontrofensywę na całym froncie. Uwalniając Kijów i wy­pędzając jaśniepanów polskich z Ukrainy i Białorusi, wojska czer­wone na froncie południowym doszły w swej gwałtownej ofensywie do wrót Lwowa w Galicji, wojska zaś frontu zachodniego zbliżały się do Warszawy. Zanosiło się na zupełną klęskę wojsk jaśniepańskiej Polski. 

Ale podejrzana działalność Trockiego i jego zwolenników w głównym sztabie Armii Czerwonej zniweczyła jej sukcesy. Z winy Trockiego i Tuchaczewskiego ofensywa czerwonych wojsk na froncie zachodnim w kierunku Warszawy odbywała się w sposób zupełnie niezorganizowany: nie dawano wojskom umocnić zdobytych pozycji, czołowe oddziały wysunięto zbyt daleko naprzód, rezerwy i amuni­cję pozostawiono zbyt daleko w tyle, wskutek czego czołowym oddziałom brakło amunicji, nie miały one rezerw, linia frontu nie­skończenie się wydłużyła i co za tym idzie, ułatwione zostało przer­wanie frontu. Wskutek tego, gdy niewielka grupa wojsk polskich przerwała w jednym z punktów nasz front zachodni, wojska nasze, pozostawione bez amunicji, musiały się cofnąć. Co się tyczy wojsk frontu południowego, stojących u wrót Lwowa i wypierających stamtąd Polaków, to smutnej sławy przewodniczący Rady Woj­sko Rewolucyjnej Trocki zabronił tym wojskom zdobywać Lwów i rozkazał im przerzucić armię konną, czyli główną siłę frontu po­łudniowego, daleko na północny wschód, na pozór w celu przyjścia z pomocą frontowi zachodniemu, chociaż nie trudno było zrozumieć, że zdobycie Lwowa byłoby jedyną możliwą i najlepszą pomocą dla frontu zachodniego. Ale wycofanie armii konnej z frontu południo­wego i jej odejście spod Lwowa w rzeczywistości oznaczało odwrót naszych wojsk również na froncie południowym. Tak więc, szkodniczy rozkaz Trockiego narzucił naszym wojskom frontu południowego niepojęty i niczym nieuzasadniony odwrót — ku uciesze jaśniepanów polskich.

Była to bezpośrednia pomoc, ale nie naszemu frontowi zachod­niemu, tylko jaśniepanom polskim i Entencie.

Po kilku dniach ofensywa wojsk polskich została powstrzymana i wojska nasze zaczęły się szykować do nowego kontrataku prze­ciwko Polakom. Lecz Polska, nie mając sił do kontynuowania wojny i oczekując z trwogą kontrataku czerwonych, zmuszona była zrzec się swych pretensji do zaboru prawobrzeżnej Ukrainy i Białorusi i wolała zawrzeć ż Rosją pokój. 20 października 1920 roku zawarty został z Polską traktat pokojowy w Rydze, na mocy którego Polska zachowała Galicję i część Białorusi.

Po zawarciu pokoju z Polską Republika Radziecka postanowiła skończyć z Wranglem. Wrangel otrzymał od Anglików i Francuzów najbardziej nowoczesną broń, samochody pancerne, czołgi, samoloty, amunicję. Posiadał on szturmowe oddziały białogwardzistów, prze­ważnie oficerskie. Lecz Wrangel nie zdołał zgromadzić wokół desantu, wysadzonego przezeń na Kubaniu i nad Donem, żadnych poważniejszych sił chłopskich i kozackich. Dotarł on jednak do samego Zagłębia Donieckiego zagrażając naszemu okręgowi węglo­wemu. Sytuacja Władzy Radzieckiej komplikowała się jeszcze i przez to, że Armia Czerwona była w tym czasie bardzo wyczerpana. Czerwonoarmiści musieli odbywać marsze w niezwykle ciężkich warunkach, rozwijając ofensywę przeciwko wojskom Wrangla i jednocześnie gromiąc bandy anarchistów-machnowców, którzy poma­gali Wranglowi. Lecz mimo przewagi technicznej Wrangla, mimo że Armia Czerwona nie miała czołgów, to jednak zapędziła Wrangla na Półwysep Krymski. W listopadzie 1920 roku wojska czerwone zawładnęły ufortyfikowanymi pozycjami na Perekopie, wdarły się na Krym, rozgromiły wojska Wrangla i wyzwoliły Krym spod władzy białogwardzistów i interwentów. Krym stał się radziecki. 

Na krachu wielkomocarstwowych planów Polski i na rozgro­mieniu Wrangla kończy się okres interwencji.

W końcu roku 1920 rozpoczęło się wyzwolenie Zakaukazia spod jarzma burżuazyjnych nacjonalistów-mussawatystów w Azerbajdżanie, nacjonalistów-mieńszewików w Gruzji, dasznaków w Arme­nii. Władza Radziecka zwyciężyła w Azerbajdżanie, Armenii i Gruzji.

Nie oznaczało to jeszcze zupełnego zakończenia interwencji. Inter­wencja japońska na Dalekim Wschodzie trwała aż do roku 1922. Ponadto dokonano nowych prób zorganizowania interwencji (ataman Siemionow i baron Ungern na wschodzie, interwencja biało-fińska w Karelii w roku 1921). Lecz najważniejsi wrogowie Kraju Ra­dzieckiego, główne siły interwencji zostały pod koniec 1920 roku rozgromione.

Wojna interwentów cudzoziemskich i białogwardzistów rosyjskich przeciwko Radom zakończyła się zwycięstwem Rad. Republika Radziecka ocaliła swą niezależność państwową, swą wolność.

Był to koniec interwencji zbrojnej państw obcych i wojny domowej.

Było to historyczne zwycięstwo Władzy Rad.

Historia Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (bolszewików) - Krótki kurs, pod red. Komisji KC WKP(b), Warszawa: Książka i Wiedza 1938 s. 272 - 275.

 

 Dziennik:„Poniedziałkowy szczyt Unii Europejskiej może być zadziwiający. Zamiast potępienia Rosji za działania w Gruzji możemy usłyszeć gromy pod adresem władz w Tbilisi. Dlaczego? Niemiecki "Der Spiegel", twierdzi, że raporty obserwatorów OBWE dowodzą, iż to działania gruzińskich władz doprowadziły do wojny. A gruzińscy żołnierze mordowali cywilów.(…)  raporty obserwatorów wojskowych OBWE dotarły już nieformalnymi kanałami na biurka przedstawicieli rządu w Berlinie. Zgodnie z zawartymi w nich ocenami Gruzja intensywnie przygotowywała się do wojskowej operacji w Osetii Południowej i rozpoczęła ją, zanim rosyjskie czołgi wjechały do tunelu Roki, prowadzącego do Osetii Południowej. Według "Der Spiegel" w raportach jest także mowa o możliwych zbrodniach wojennych popełnionych przez Gruzję. Obserwatorzy informują, że siły gruzińskie rozpoczęły atak w godzinach nocnych, zaskakując śpiących cywilów.”