Poniższy tekst będzie zawierał więcej banałów niż zwykle zawierają moje teksty, ale czasem trzeba przypominać o truizmach, albowiem ludzie co rusz zapominają o tychże myśląc, iż sprawy, wartości niewątpliwe nie podlegają procesowi zapominania, a podlegają pokaźnie częściej niż sądzimy.
W katastrofie smoleńskiej zginęło 96 osób w tym Prezydent RP Lech Kaczyński i jego żona Maria Kaczyńska. Niezależnie od poglądów politycznych, kontekstu religijnego i innych kryteriów konieczność utrwalenia w pamięci potomnych wszystkiego, co jest związane z katastrofą jest banalnie bolesna i oczywista. Pomimo tej oczywistości należy podać powody, dla których należy o katastrofie przypominać.
Po pierwsze, ze względu na szacunek dla wszystkich ofiar. Zgięli ludzie, którzy w różny sposób służyli Polsce. Odeszli w tragicznej katastrofie i ich nie ma. Państwo powinno oddać im hołd.
Po drugie, ponieważ powinniśmy wszyscy pamiętać o samej katastrofie i o jej przyczynach. O tym, że jako obywatele mamy obowiązek zrobić wszystko, aby nigdy więcej do podobnej katastrofy nie doszło.
Po trzecie, żeby przypominać sobie o kruchości istnienia ludzkiego, o tym, że rozmaite sprawy, spory w obliczu śmierci są niezmiernie błahe, bezwartościowe. O tym, że nasz konkurent, oponent może dziś odejść i nie będzie czasu na pojednanie, na jedno ostatnie słowo.
Po czwarte, ażeby rozumieć, iż sam Pan Bóg nie pomoże, nie zastąpi działań ludzkich, nie uchroni przed najgorszym, jeśli my zachowamy bierność.
Są to cztery podstawowe powody, dla których pamięć należy zachować. To, że tragiczne skutki katastrofy będą politycznie wykorzystywane, że pomniki będą elementem konsolidowania elektoratów, podstawą nowych podziałów jest jasne, ale nic to. Sądzę, iż dla wielu ich znaczenie będzie inne, takie o którym napisałem powyżej.
Gdybym miał wskazać formę upamiętnienia wybrałbym drzewo. W centrum stolicy posadziłbym Dąb– żywy pomnik, opatrzony skromną tabliczką informującą o powodach jego posadzenia.
Pozdrawiam.
Inne tematy w dziale Polityka
