Dżdżysty poranek

Za oknem złota polska jesień w lekkiej szarudze... lekkiej, bo zimna jeszcze nie ma i nie ma wiatru. Mineliśmy szczęśliwie półmetek tygodnia. Jesteśmy u schyłku krótkiej i gwałtownej kampanii. W polskim thrillerze przedwyborczym polały się wczoraj rzęsiste łzy. Łzy posłanki. Tym samym kampania nabrała ludzkiego wymiaru. Niezmiernie to ożywiło całą sferę publiczną. Dziś to nawet można sobie rzucić metaforą w stylu "nawet niebo płacze".

Zastanawiam się jednak czy moja poranna refleksja przy kawie nie powinna mieć tytułu "kamienne serce Mariusza Kamińskiego".  No... mamy takiego swojego niezłomnego. Nasze wnuki pewnie będą kręcic o nim filmy... jesli oczywiście bedzie cos takiego jeszcze jak film.

To sa własnie te dylematy. Kto tu jest bohaterem i z czyjej bajki? Które slowa pani poseł były prawdziwe? Te którymi nas określała jako "durnoty, które żyja w porąbanym kraju"? Czy te skierowane do Mariusza Kamińskiego  - Niech mnie pan nie kamienuje!

Przejaśnia się. Może nawet zaświeci  słońce? Moze nastanie pogoda dla biedaków?