By było „normalnie”

„Normalizacja” stała się kluczowym hasłem w stosunkach polsko-rosyjskich. Przez swoją propagandę „normalizacji”, rozpoczętą tuż po katastrofie smoleńskiej, polskie władze nie tylko stały się orędownikiem Federacji Rosyjskiej, ale również włożyły w ręce Kremla broń przeciwko polskiemu rządowi. Wystarczy bowiem, by któryś z rosyjskich ministrów poddał w wątpliwość „normalizację” stosunków Polski i Rosji, by zapatrzony w słupki poparcia rząd stanął na głowie i jak marionetka spełniał wolę strony rosyjskiej. Nie może być przecież żadnych wybojów na drodze do ostatecznej „normalizacji”.

Uzależnienie psychiczne od Moskwy, widoczne u polskich polityków, staje się coraz częściej groteskowe, jak w przypadku zjazdu Czeczenów w Polsce. Ostro skrytykował je minister Ławrow, mówiąc, że nie sprzyja on „normalizacji” sytuacji na Kaukazie. Na słowa szefa rosyjskiej dyplomacji zareagował polski MSZ, który przyznał, że podziela wątpliwości Kremla na temat kongresu. Ustami rzecznika resortu polski rząd przyznał, że ma „nadzieję, że nie będą tam prezentowane treści, godzące w integralność terytorialną Federacji Rosyjskiej, co mogłoby zaszkodzić naszym stosunkom z Moskwą”.

Od początku rządów PO i PSL komentatorzy alarmowali, że kierowanie się w polityce PR może stać się pułapką. Ich słowa były prorocze. Warszawa jest obecnie zakładnikiem „nowego otwarcia” stosunków między Polską i Rosją. Reguły gry ustala bowiem tylko i wyłącznie rosyjska strona, mówiąc co i jak ma wyglądać, by było „normalnie”. W imię tej „normalności” polskie władze zaakceptowały już mataczenie ws. Katynia i Smoleńska, energetyczne uzależnienie od Rosji oraz wycofanie się z tych obszarów polityki zagranicznej, na których zależy Kremlowi. Ciekawe z czego jeszcze zrezygnują, by było „normalnie”.