Człowiek, który nic nie wie, posiada odwagę; ten który dużo wie – strach [Alberto Moravia].
Po wojnie we wszystkich opowieściach mężczyzn znaczącą rolę odgrywało kopyto lub spluwa. Każdy z nich, szanujący swą opowieść, musiał je umieścić w narracji. Spluwę wówczas nosiło się za pazuchą albo za paskiem od spodni. Zawsze jednak z przodu.
Kopyto albo spluwa jest tym, co potem niezbyt wymyślnie nazwano klamką. Tę przeniesiono jednakowoż na tył spodni. A to wraz z nazwą i modą, przyniesioną do Polski przez gangsterskie filmy z Ameryki. Podobnie jak oburęczny sposób strzelania, odbierający szansę na bardziej sensowne wykorzystanie wtedy drugiej ręki.
Zawsze jednak na rzeczonych filmach broń za sobą i bez kabury nosili ludzie, którzy z różnych względów starali się ukryć jej posiadanie. Dziwne, że u nas teraz występują tak przy niej dygnitarze. Nawet posiadający na to zezwolenie i chronieni właśnie przez SOP. Wprawdzie noszą klamki z odwrotnie skierowaną rękojeścią, niż pokazują to aktorzy, odtwarzający przestępców, ale jednak. Postępują w ten sposób nawet na uroczystościach ku czci. Zaobserwowano jednego, ale to może być powszechniejsza moda.
A mówi się o antyokcydentalizmie dobrej zmiany i bezwzględnym szanowaniu tradycji przez jej funkcjonariuszy. O wschodnim pokrewieństwie kulturowym, przypisywanym im przez jednego z europosłów, nie ma co wspominać.
O mores, o tempora.
