Prochy

Odcinek 68 - stojąc na moście

Kulbaka stał na moście i patrzył na leniwie płynącą brudną wodę Wisły, a wraz z ruchem wody na jego siatkówce, odkładały się jak „scany” na obrazie komputera, jego ponure, zda się zobiektywizowane, myśli. Jakby to nie ona sam, ale ktoś obcy siedział i myślał w jego głowie.

Twój obraz się w pamięci powoli zaciera

Stare świadectwa szkolne, furtka przy ogródku

Pozostała ci tylko skrwawiona siekiera

Którą odrąbywałeś parzydełka smutku

I dziś, jak pies bezpański, gdzieś się poniewiera

Szarość nędzy ma to do siebie, że nie sposób się w niej dopatrzyć cech pozytywnej indywidualności. Szarość ludzkiej nędzy jest po prostu niepotrzebna i mniej jest nam żal, gdy zostanie wygubiona przez wojnę, zarazę lub klęskę głodu. Przeciętnym kundlem może być każdy pozbawiony ambicji do bycia Napoleonem, Hitlerem, Cezarem czy inaczej mówiąc: wielkim człowiekiem... i nie ma w tym nic nadzwyczajnego; bo brak mu iskry boskiego geniuszu!

Ten z nocnego pociągu a tamten ze szkoły

Z koszar, z roboty w lesie, z burej fotografii

Nawet spojrzeć przytomnie w dawne protokoły

Własnych więziennych grypsów dzisiaj nie potrafi

Tak otępiał, że można na nim ciosać koły

Często w okresach przełomów i zwrotów w historii, skądinąd uczciwi ludzie piszą w gazetach takie ohydne rzeczy, jakby autocenzura redaktorów nie działała wcale; tak wychwalają wyzysk komunistyczny lub kapitalistyczne złodziejstwo, że aż nienormalne czynią normalnym… i nikogo to nie razi, a to, dlatego, że eksprit vital - jak mówią Francuzi – powoduje, że pozostają ślepi na wstyd i przyzwoitość moralną - bowiem samo "Życie" zatyka im oczy, stępiając wrażliwość, żeby nie widzieli swej ohydy w imię interesu klas wyższych, potrzebujących krwi i potu klas niższych, do zapewnienia sobie rozwoju.

Szedł drogą, targowiskiem, znikł w mulistej bryi

Nieczystego sumienia, zostawił guziki

Ostatnie ślady zgubił w getcie Kołomyi

Mieszka kątem w stodole, bez żadnej metryki

Po wierzchu Europejczyk, ale w środku dziki

Tylko czasem, czasami, coś jakby wyłazi

Na wierzch oczywistości, twardej i kanciastej

Jakiś osad przykrości, która spokój kazi

Krzywdy przykrytej z wierzchu zakalcowym ciastem

syropów z trupich kości i chemicznej mazi

Rozmazanych równiutko na powierzchni rzeczy

Że twój syn z SSmana, spłodzony w Auschwitzu

Das menchen-hoore, hifem zarażony…

Zielenieje jak żaba… pod kroplówką z cieczy…

Od której w żyłach płynie kwas solny, stężony

Wyobraź sobie Czytelniku, że idziesz tak, otumaniony, zziębnięty i głodny jak Kulbaka, a w głowie ci huczy od głupich wierszowanych myśli, o których wiesz że są głupie, ale których nie jesteś w stanie przerwać.

- I głośno skrzeczy! –na koniec jakiś chochlik, dodał już złośliwie, ten pospolity, częstochowski rymek, jak zwykły podlik,

nielutościwie

żeby mu uzmysłowić, jaki z niego grymek –

złotym gównem ozdobić, mu skronie nobliwie i grafomańską duszę - by go bardziej dobić,

- Nie! – zaprotestowała ojcowska dusza Kulbaki-Posasnykowa, gdy sobie przypomniał, co mu mówił konfident bezpieki o spłodzeniu jego syna (jakżeż mu na imię?) w areszcie kobiecym, w pałacu Mostowskich. Skurwysyny! - wykrzyknął nagle pełen bólu, stając bezradnie na środku ulicy. Ukraińcom krzywdy zrobić nie pozwolę! Tym skurwysynom z Unii Europejskiej! Ale cóż ja z tą Ukrainą.?. tak wyjechałem jak „król chłopów” w Tworkach? Na środku ulicy… Ratuj się, Michale, przed wariacją! – pomyślał z przestrachem. Widocznie przypomniał sobie artykuł z gazety, w którym noblista Josif Brodski nawoływał, żeby Ukrainę przyłączyć do Europy Zachodniej, żeby ułatwić Żydom powrót na Polesie, do żydowskiego matecznika, odwiecznych parchów i starodawnych pejsów. A przecież dobrze wiedział, że nie jest żadnym Miłoszem, Brodskim , Wenclową, jakimś tam sumieniem ludzkości… literatem poetą… bo pozwolenie na bycie polskim poetą dają Żydzi z Nowego Jorku, albo Żydzi z Niemiec, jakieś Dedeciuse i Stammlery, z Berlina Zachodniego… Oni tam literaturę polską kreują…