T. Strzyżewski T. Strzyżewski
940
BLOG

Fenomen III RP czyli „stara miłość nie rdzewieje”

T. Strzyżewski T. Strzyżewski Polityka Obserwuj notkę 1

Demokracja (gr. δημοκρατία demokratia „rządy ludu”, od wyrazów δῆμος demos „lud”, rozumiany jako ogół pełnoprawnych obywateli[1] + κρατέω krateo „rządzę”) – ustrój polityczny, w którym źródło władzy stanowi wola większości obywateli (sprawują oni rządy bezpośrednio lub za pośrednictwem przedstawicieli)[2]. Obecnie powszechną formą ustroju demokratycznego jest demokracja parlamentarna. Gwarantem istnienia demokracji parlamentarnej jest konstytucja (wyjątkiem są Izrael oraz Wielka Brytania, nieposiadające konstytucji spisanej w jednym akcie).

Demokracja ma swój początek w Starożytnej Grecji[3][4] (patrz: demokracja ateńska). W znaczący wkład w jej rozwój ma także kultura Starożytnego Rzymu[3] oraz kultura Zachodu (Europa[3], Ameryka Północna i Południowa[5]). Demokracja została nazwana ostatnią formą rządów i rozpowszechniła się znacząco wokół globu[6]

Za Wikipedia: http://pl.wikipedia.org/wiki/Demokracja

 
 
Nie jest to jednak prawda pełna. Wolę ją określać mianem Prawdy Selektywnej, ponieważ stanowi rezultat świadomego selekcjonowania informacji w celu wprowadzania masowego odbiorcy w błąd. Ukrywa ona tym samym podstawowy i istotny z definicyjnego punktu widzenia fakt, że w dzisiejszych systemach demokratycznych na wolę ludu wywierany jest opiniotwórczy wpływ Władzy Czwartej zanim jeszcze wola „większości obywateli” zostanie wyrażona i zamanifestowana w akcie wyborczym. Tę władzę, która steruje de facto naszą demokracją, sprawują MEDIA.
 
Akt woli (każda podejmowana decyzja i każdy dokonywany wybór) jest zawsze wynikiem przetworzenia (oceny) informacji, które docierają do mózgowej świadomości zarówno człowieka, jak i każdej żywej istoty. Warto pamiętać, że 99,9 % informacji o zdarzeniach, do których dochodzi w otaczającej nas rzeczywistości – pochodzi właśnie z mediów. Nawet informacje przekazywane nam przez innych ludzi są informacjami, które ci ludzie też otrzymali z mediów lub od jeszcze innych ludzi, którzy też otrzymali je z mediów. Mniej niż jeden procent informacji pochodzi od naocznych świadków zdarzeń lub z naszej zmysłowej percepcji.

Unaocznia to ogrom manipulacyjnych możliwości, którymi dysponuje WŁADZA CZWARTA podczas oddziaływania na naszą świadomość i kształtowania naszych wyobrażeń o otaczającym świecie. W Polsce jest pod tym względem bez porównania gorzej niż ma to miejsce w starych zachodnich demokracjach. Media komercyjne, a zwłaszcza znajdujące się w ich obrębie media elektroniczne (ostatnio również publiczne), jako dysponujące największą mocą oddziaływania na zbiorową świadomość odbiorców, są w ponad dziewięćdziesięciu procentach opanowane przez układy i elity postkomunistyczne.
 
Nawet gdyby niektórym z nas udało się wyeliminować manipulacyjny efekt tej czy innej prawdy selektywnej, poprzez konfrontowanie jej z innymi, uformowanymi przez alternatywne kryteria selekcji, to i tak efekt końcowy pozostanie nienaruszony. Jest tak dlatego, że wrodzonymi zdolnościami, jak również obiektywnymi możliwościami przeprowadzenia tego rodzaju analitycznej konfrontacji dysponuje garstka zaledwie wybrańców – cieniutka warstwa społeczna. Jest bowiem tak, że niezależnie od bariery ekonomicznej często uniemożliwia to niewystarczający poziom naszych kognitywnych zdolności. Tę żenującą prawdę potwierdzają wyniki badań naukowych.
 
Zalicza się do nich opublikowany stosunkowo niedawno w „International Adult Literacy Survey” raport, oparty na badaniach przeprowadzonych w latach 1994-1998 przez OECD. Okazuje się mianowicie, że więcej (i to sporo więcej) niż połowa Polaków, Portugalczyków czy Węgrów nie rozumie czytanych tekstów (a więc dostępnych dla nich informacji). Nie oznacza to bynajmniej, że głupsi jesteśmy od wyjątkowo pozytywnie wyróżniających się Szwedów, dla których wskaźnik ten okazał się najniższy (około 20 procent), czy nawet od Kanadyjczyków, Amerykanów, Australijczyków, Niemców, Brytyjczyków lub choćby Czechów, gdzie nie przekracza połowy całej ich populacji. Ten jakże zawstydzający dla nas rezultat badań, to najprawdopodobniej skutek utrzymywania mieszkańców naszych krajów w stanie pasywności intelektualnej. Brak było bowiem w epoce „dyktatury proletariatu” stymulacji skłaniającej do samodzielnego (krytycznego) myślenia, wskutek zunifikowania – poprzez jednolite kryterium selekcji – zawartości „informatycznej papki”. Tak czy owak badania potwierdzają, że niezdolnością do prawidłowego korzystania z otrzymywanych informacji dotknięta jest przynajmniej połowa ludzkiej populacji. Mało to, nawet w obrębie tej (rozumiejącej zawartość medialnego przekazu) połowy odbiorców, większość stanowią ci, co rozumiejąc sens odebranej wiadomości, nie potrafią samodzielnie rozstrzygnąć, czy zawarte w nim wnioski i opinie są słuszne, czy też nie.
 
Niewielki zatem margines ludzi (około 20-25% w krajach tradycyjnego Zachodu, w Polsce zaś i w innych dawnych „demoludach” jedynie 2–3%) potrafi równocześnie zrozumieć, jak i krytycznie ocenić otrzymaną informację (opinię). Jest to więc zdecydowana mniejszość. Brak wspomnianych zdolności możnaby określić mianem „dysleksji intelektualnej”. Charakteryzuje ją analogicznie do dysleksji zwykłej, zdolność pojmowania każdej z cząstkowych informacji, przy równoczesnym niedostrzeganiu sensu całości w kontekście, które one współtworzą. W dodatku„dyslektycy intelektualni” nie zdają sobie nawet sprawy z tego, że... nie rozumieją. Sądzą, że skoro rozumieją każde z czytanych słów i zdań, to przecież... „wiedzą o co chodzi”. Warto przy tym pamiętać, że ponad 90% społeczeństwa nie tylko nie dysponuje niezbędnymi ku temu predyspozycjami, ale nawet nie dostrzega potrzeby sięgnięcia do alternatywnych, niełatwych z reguły do odszukania źródeł informacji.
 
W tej sytuacji warto przyjrzeć się temu, co kształtuje nasze wyobrażenia o otaczającym świecie. Otóż konstrukcję naszego oglądu porównać można do trzech – odpowiadających rodzajowi percepcji – poziomów poznania, które na podobieństwo przezroczystych sfer (powierzchni jakgdyby baniek, przypominających ekrany oscyloskopu), kolejnymi warstwami otaczają naszą indywidualną świadomość. Tworzą je:
 
I –   wizja świata postrzeganego bezpośrednio, a więc stanowiąca projekcję doznań
        zmysłowych.
II –  obraz medialny i przekaz społeczny.
III – wyobrażenia światopoglądowe – całościowa wizja wszechświata.
 
Wyobrażenie otaczającego świata jest więc zwykle tworem trójwarstwowym. Indywidualne zróżnicowanie sposobów percepcji powoduje, że jedna lub dwie z takich warstw do tego stopnia stają się dominujące, iż w praktyce jedna z nich – najczęściej ta trzecia, zewnętrzna – pozostaje przezroczysta (nic jej nie wypełnia), tak jakby jej wcale nie było. Większość ludzi patrzy zatem na świat poprzez dwie tylko z tych warstw (pierwszą oraz drugą). Odpowiada to mniej więcej wykresowi zwanemu „krzywą dzwonową” (bell curve). Im parametry wydolności mózgowej danej osoby znajdują się bliżej lewego jej spłaszczenia, tym bardziej jej percepcja zdominowana jest przez warstwę pierwszą, pokrywającą się z zasięgiem postrzegania zmysłowego. Za realne i zrozumiałe uważa ona tylko to, co widoczne jest „gołym okiem” lub „fizycznie namacalne”.
 
Zdarza się, że pierwsza z tych sfer okazuje się tak gęsto zatłoczona obrazami zmysłowych doznań, iż doświadczający ich ludzie nie domyślają się nawet możliwości istnienia jakiegoś wyższego poziomu poznania. Gdy natomiast parametry kognitywnej wydolności zbliżają się do przeciwnego krańca krzywej, świadomość kształtuje się w coraz większym stopniu pod wpływem sfery trzeciej – zewnętrznej, zaś pozostałe warstwy poznawcze będą się stawać coraz bardziej przejrzyste. Uwagę jednego z kolegów Stephena Hawkinga w Cambridge do tego stopnia wypełniały abstrakcyjne problemy z dziedziny kosmologii i fizyki teoretycznej, że mimowolnie rozweselał swe otoczenie, sadowiąc się (np. po wykładach) na tylnym siedzeniu własnego samochodu, by nieistniejącemu kierowcy „taksówki” zlecać odwiezienie do domu.
  
Świadomość przeciętnego człowieka otaczają co prawda wszystkie trzy sfery percepcyjne, lecz ostatnia z nich (zewnętrzna) pozostaje najbardziej przezroczysta. Tymczasem głównie środkowa a w nieznacznym stopniu także trzecia (zewnętrzna) manipulowane są przez media. Ta środkowa bowiem wypełniana jest stale PRAWDĄ SELEKTYWNĄ. W skutek „pluralistycznej” (w obrębie władzy opiniotwórczej) rywalizacji pomiędzy głównymi orientacjami politycznymi (lewica i prawica), dążącymi do osiągnięcia dominującego wpływu na zasięg opiniotwórczego oddziaływania, mamy do czynienia nie z jedną (jak w totalitarnych systemach), lecz z dwoma głównymi wariantami prawdy selektywnej oraz z całym szeregiem jej podwariantów. O zasięgu ich oddziaływania nie rozstrzyga wola odbiorców (wyborców), lecz prawa rynku, tj. zasoby kapitałowe, jakimi dysponują posiadacze poszczególnych „nadajników” w obrębie całego systemu. Zmienić układ sił w tym kolektywnym manipulowaniu opinią społeczną może ten tylko, kto zdobędzie przewagę ekonomiczną.
 
Z drugiej strony odbiorcy medialnego przekazu przychodzą na świat w określonych habitatach społecznych (w tej choćby a nie innej rodzinie), by pozostawać w zasięgu ich oddziaływania przez całe życie, do końca absorbując zastany tam w chwili narodzin typ postaw i poglądów. W okresie dorastania nasiąkają określonym typem idei, sympatii i preferencji, w rezultacie najczęściej już na stałe „podłączając się” do „nadajnika” emitującego ten rodzaj prawdy selektywnej, którą przesycona była wcześniej własna rodzina czy ludzie z bezpośredniego otoczenia. Rzadko pojawiające się wyjątki (np. krnąbrne, „wyłamujące się” potomstwo) potwierdzają tę regułę.
  
W filmie „Matrix” umysł każdego człowieka (z wyjątkiem umysłu rebeliantów) wypełniał obraz wirtualnej rzeczywistości, wprowadzany do mózgu bezpośrednio przez wszczepiony w potylicę kabel. Tę „wirtualną” (w wersji filmowej) rzeczywistość skonstruowano wyłącznie z kłamstw cząstkowych. Prawda Selektywna nie składa się z tzw. kłamstw wprost (vide: definicja kłamstwa), lecz tylko i wyłącznie z prawd cząstkowych. Inna różnica to fakt, że odbiorcy Prawdy Selektywnej – w odróżnieniu od fizycznego (w wersji filmowej) przymusu – sami szukają kontaktu z nadajnikiem i sami się doń dobrowolnie podłączają. Podłączamy się za każdym razem, gdy czytamy gazetę lub książkę, gdy siedzimy w sali kinowej lub przed telewizorem czy radioodbiornikiem, a nawet gdy włączamy sieć internetową. I po trzecie – nie jest nasz „realny Matrix” rezultatem wszechogarniającego spisku.
 
Wiedzą o tym wszystkim doskonale specjaliści od manipulacji medialnej. Należą do nich tacy choćby współzałożyciele TVN i Polsatu jak członkowie rodziny Walterów lub Jan Wejchert(TW „Zegarek”) oraz zatrudnieni w tych stacjach postpeerelowscy dziennikarze w osobach Miecugowa, Zimińskiego, Sianeckiego, Pochanke czy Olejnik. Te swoje manipulatorskie umiejętności i co nie mniej ważne ogromny ładunek dyspozycyjności wobec elit i układów postkomunistycznych przekazują szkolonym przez siebie młodym adeptom sztuki dziennikarskiej.

Polska demokracja jest więc – w odróżnieniu od demokracji zachodnich – sterowana przez byłych aparatczyków i działaczy komunistycznych, którzy przepoczwarzyli się „cudownie” w swych własnych „klasowych wrogów”, w „łańcuchowe psy imperializmu” i w „kapitalistycznych wyzyskiwaczy” (tak przecież brzmiały ich własne propagandowe slogany), mogąc teraz dzięki temu występować publicznie w roli „autorytetów moralnych” i „strażników demokracji” – tej demokracji, którą w czasach PRL ideologicznie odrzucali i propagandowo wyśmiewali, jako „demokrację burżuazyjną”. Opinia społeczna w swej znakomitej większości nic o tej mistyfikacji nie wie. Jest bowiem ona urabiana i kształtowana przez nadajniki medialne znajdujące się w rękach tych właśnie ludzi. Więź łącząca w czasach PRL dziennikarskich sługusów cenzury z ówczesnymi ich pracodawcami przetrwała Okrągły Stół i zmiany ustrojowe. Nadal łączy te grupy uświadomiona obustronnie wspólnota interesów. 
 
Postpeerelowscy dziennikarze wraz ze swymi młodymi wychowankami tkwią dziś w błogim poczuciu samozadowolenia i nietykalności. Źródłem tego stanu jest głoszone przez nich kłamstwo, zgodnie z którym dziennikarze obsługujący peerelowskie media nie byli współkreatorami obowiązującej w nich cenzury lecz jej ofiarami. Jakże daleko sięgać jest w stanie ludzka obłuda. Oto ludzie współwinni cenzorskiego zła, śmią wmawiać opinii publicznej, że są jej ofiarami. Czynią to pomimo, że sami wcale nie byli w PRL pozbawiani dostępu do informacji. Przeciwnie, mając do nich dostęp zatajali je przed własnymi czytelnikami, słuchaczami czy widzami.
 
Czy nie było zatem uczciwych dziennikarzy w PRL? Biorąc pod uwagę czynnik intencjonalności wypada chyba założyć, że tacy też mogli się zdarzać, szczególnie wśród młodych i niedoświadczonych dziennikarzy. Mogli oni po prostu nie rozumieć sensu CENZURY. Stan ten nie mógł jednak trwać długo. A jeśli już zrozumieli w czym uczestniczą i mimo to nie porzucali tej pracy i nie zmieniali sposobu zarobkowania, oznaczało to ni mniej ni więcej, że od tego momentu brali na siebie moralną współodpowiedzialność za CENZURĘ.
 
Nikt rozumny nie może zatem twierdzić, że tak ścisła, od 22 lat obserwowana korelacja pomiędzy poparciem udzielanym systemowi III RP (i jej komunistycznym beneficjentom) przez środowisko postpeerelowskich dziennikarzy, a ich wcześniejszym wysługiwaniem się komunistycznej cenzurze – to tylko dzieło przypadku.  
 
Jest tak oczywiście dlatego, że przed rozpoczęciem rozmów przy Okrągłym Stole strona rządowa z Kiszczakiem i Jaruzelskim na czele posłużyła się dobrze przemyślanym kryterium selekcji podczas uzgadniania składu opozycyjnej delegacji, ochrzczonej mianem „opozycji konstruktywnej”.  Za kryterium przyjęto dwa rodzaje relacji wiążące część ówczesnej opozycji z aparatem władzy. Pierwszą z nich była kolaboracja środowisk dziennikarskich (głównie z wasalskich ośrodków Czwartej Władzy) z komunistycznym reżimem, polegająca na zatrudnianiu się w komunistycznych i wasalskich mediach. Warunkiem sine qua non wykonywania tego zawodu była w PRL akceptacja cenzorskiej kontroli sprawowanej przez Główny Urząd Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk, co wymagało narzucenia sobie autocenzury oraz sprawowania cenzury redakcyjnej. Drugim rodzajem uzależnienia były więzy krwi łączące działaczy dysydenckiej opozycji z komunistycznymi członkami peerelowskich elit władzy (chodziło zwykle o rodziców).
 
To mistrzowskie posunięcie doprowadziło do „transakcji stulecia”, gwarantującej sukces „transformacji” i trwałość ustroju III RP. Do dziś jest to tajemnicą poliszynela i zarazem tematem tabu.
 

Zobacz galerię zdjęć:

W 1977 roku zdemaskowałem cenzorską działalność GUKPPiW. W 2005 r.otrzymałem z IPN status pokrzywdzonego. W 2006 r. odznaczony przez Prez.RP Lecha Kaczyńskiego krzyżem ofic.orderu Odrodzenia Polski. W tym roku - reedycja "Czarnej Księgi Cenzury PRL"

Nowości od blogera

Komentarze

Inne tematy w dziale Polityka