Zasadę dynamiki samoczynnego ruchu (zasadę DSR) można porównać do zasady (a właściwie, zasad) dynamiki Newtona. Podstawowa istota obu zasad jest następująca.
1. W świecie, gdzie obowiązuje zasada dynamiki Newtona, jeżeli środek ciężkości układu ciał pozostaje na początku procesu nieruchomy, to bez zewnętrznego oddziaływania na układ jego środek ciężkości zawsze będzie nieruchomy. O takim układzie mówi się, że zachowuje się on zgodnie z zasadą zachowania energii - sumaryczna ilość energii ciał w układzie nie zwiększa się i nie zmniejsza się.
2. W świecie, gdzie obowiązuje zasada samoczynnego ruchu, jeśli środek ciężkości układu ciał pozostaje na początku procesu nieruchomy, to bez zewnętrznego oddziaływania na układ jego środek ciężkości będzie zawsze poruszał się. O takim układzie można powiedzieć, że nie zachowuje się on zgodnie z zasadą zachowania energii. Taki układ sam z siebie, samoczynnie, otrzymuje energię - on sam jest źródłem energii. To źródło jest niewyczerpalne pod względem ilości energii, ale ma ograniczoną moc, która zależy od parametrów układu ciał.
Przedstawiona tu istota obu zasad, a ściślej rzecz biorąc, podstawa każdej z nich, wynika w postaci dwóch pozornie odmiennych, a w gruncie rzeczy uzupełniających się wniosków z jednych i tych samych badań, które prowadzą rozwój nauki w nowym kierunku. Badania rozwinęły się wokół idei grawitacyjnej zasady Galileusza, to znaczy, wokół prawa swobodnego spadku ciał w grawitacyjnym polu - ta zasada stała się głównym filarem dla badań. Badania pokazały, że zasady dynamiki Newtona wynikają logicznie z grawitacyjnej zasady Galileusza.*) Jednak najbardziej znaczące i istotne, niezwykłe i zadziwiające, jest to, że z grawitacyjnej zasady Galileusza, obok zasad dynamiki Newtona, wynikają także inne zasady (prawa) - a mianowicie, wynikają zasady zupełnie innej, nowej dynamiki. Tę nową dynamikę nazywam tutaj dynamiką samoczynnego ruchu (dynamiką SR).
Porównując ze sobą dynamikę Newtona i dynamikę SR, można zobaczyć istniejące między nimi podobieństwo - jest ono rezultatem ich wspólnego pochodzenia od grawitacyjnej zasady Galileusza. Podobieństwo polega na tym, że zarówno w dynamice Newtona, jak i w dynamice SR, ruch każdego obiektu pochodzi od oddziaływania wszystkich innych obiektów, i w żadnym stopniu nie zależy bezpośrednio od właściwości samego tego obiektu. Przyczyną takiego stanu rzeczy jest to, że zgodnie z grawitacyjną zasadą Galileusza przyspieszenie w danym grawitacyjnym polu jest jednakowe dla wszystkich obiektów, niezależnie od ich masy.
Między dynamiką Newtona i dynamiką SR istnieje jedna podstawowa różnica. Różnica wynika z tego, że u podstawy każdej z tych dynamik leży postulat o innej treści. Dynamika SR jest nowością w nauce, zatem mowa także o tym postulacie jest w pewnym sensie nowością. Bo dotychczas nikt na postulat nie zwracał uwagi, a w dynamice Newtona był on przyjęty jako rzecz oczywista i bezdyskusyjna.
Biorąc za przykład ruch ciał niebieskich w układzie planetarnym, uważa się za oczywiste, że w takim układzie wzajemne oddziaływanie ciał na siebie zachodzi według jednej i tej samej matematycznej formuły, która zawiera te same współczynniki strukturalne, od których zależy charakter przyśpieszenia ciał. Z tej przyczyny w teoretycznych rozważaniach problem ten ucieka z pola widzenia - nie jest on uwzględniany jako postulat i nie prowadzi się nad nim rozważań. I właśnie z powodu identycznego sposobu wzajemnego oddziaływania na siebie wszystkich ciał z układu planetarnego (bo przyjmuje się takie założenie) - a za tym następuje także identyczny sposób wzajemnego przyśpieszania ciał(!) - układ jako całość zachowuje się zgodnie z zasadami dynamiki Newtona i środek ciężkości pozostaje nieruchomy.
Inaczej zachowuje się układ, w którym składowe obiekty przyspieszają się wzajemnie na różne sposoby, czyli według odmiennych formuł opisujących przyspieszenie. W takim przypadku właśnie ta różnica przyspieszeń składników układu jest przyczyną przyspieszonego ruchu całego tego układu i, oczywista sprawa, jego środka ciężkości.**) Taki układ zachowuje się zgodnie z zasadą DSR.
Do chwili obecnej w nauce nie było teoretycznych rozważań i rozwiązań, które wskazywałyby, że w przyrodzie istnieje samoczynny ruch obiektów, który może być przyczyną powstawania nieograniczonej ilości energii. Taka sytuacja istniała, pomimo że znane są (i wcześniej były znane) zjawiska fizyczne, które potencjalnie wskazują na istnienie takich możliwości. Przykładem może być zjawisko kontaktowe, które polega na tym, że na styku różnorodnych metali (albo na granicy między elektrodą i elektrolitem) powstaje potencjał elektryczny - to zjawisko jest przyczyną ruchu elektronów. Inny przykład to mikrostruktury w postaci atomów różnych pierwiastków chemicznych. Różnią się one od siebie budową, co przyczynia się, że różne atomy nadają swoim sąsiadom różne przyśpieszenia, zmieniające się według odmiennych matematycznych formuł. Jeszcze innym przykładem może być gromadzenie się energii i wybuchy gwiazd supernowych we wszechświecie. Rozprzestrzenianie się energii i materii po wybuchu takiej gwiazdy przebiega zgodnie z zasadami dynamiki Newtona, ale powstawanie i gromadzenie się energii do momentu wybuchu można wyjaśnić za pomocą zjawisk, które przebiegają zgodnie z zasadą DSR.
Najbardziej znaczącym przykładem może być istnienie spiralnych galaktyk. Ich ruch obrotowy, na który wskazują spiralne rękawy, i liniowy ruch względem siebie, można logicznie wyjaśniać korzystając z idei samoczynnie powstającego ruchu, to znaczy, tłumacząc działaniem zasady DSR.
Przypomnę tutaj, że zasada DSR jest wynikiem niejednakowo przebiegających przyspieszeń ciał, oddziałujących ze sobą wzajemnie w układzie - to znaczy, wynika z przyspieszeń, które zmieniają się według różnych formuł matematycznych. Przyspieszenia ciał mogłyby zmieniać się w jednakowy sposób tylko w jednym przypadku - takie coś mogłoby mieć miejsce jedynie w idealnym przypadku. A idealny przypadek istniałby wówczas, jeśli wszystkie ciała w układzie byłyby idealnie okrągłe, a byłoby jeszcze lepiej, jeśli byłyby to ciała punktowe. Wówczas przyspieszenia wszystkich ciał zmieniałyby się według jednej i tej samej formuły, wówczas ruch ciał przebiegałby zgodnie z zasadami dynamiki Newtona i wówczas środek ciężkości układu byłby nieruchomy. Istniejące ciała niebieskie nie mają ani kształtu kuli, ani nie są punktowe. A z tego powodu najczęściej przyśpieszenia ciał, pozyskiwane od swoich sąsiadów (podczas ruchu ciał w układzie), są rozłożone wśród ciał nie według zasady dynamiki Newtona, lecz według zasady DSR - a z tego powodu powstaje przyśpieszenie (i ruch) środka ciężkości układu.
_________________________________
*) Krótki wywód o pochodzeniu zasad dynamiki Newtona od grawitacyjnej zasady Galileusza jest przedstawiony w przypisach do artykułu "Pierwszy Fizyczny Paradygmat"...
**) Dla ilustracji podobieństw i różnic, jakie istnieją między dynamiką Newtona i dynamiką SR, należy wykorzystać komputerowy program modelujący "DynamicStand" i pliki z rozszerzeniem .two. Te pliki zawierają proste układy strukturalne, które składają się z dwóch, trzech, bądź czterech centralnie symetrycznych pól fizycznych. Początkowe prędkości składników tych układach są równe zero, a po włączeniu procesu składniki poruszają się jedynie wskutek wzajemnych oddziaływań.
Ruchem centralnie symetrycznych pól, służących dla ilustracji działania zasad fizycznych obydwu dynamik (dynamiki Newtona i dynamiki SR), steruje jedna i ta sama funkcja. Różne są tylko relacje między wartościami strukturalnego współczynnika B. Odmienność wartości strukturalnego współczynnika B skutkuje w taki sposób, że przy zmianie odległości "x" funkcja zmienia się w odmienny sposób.
W przypadku ilustracji zasad dynamiki Newtona współczynnik strukturalny B (który istnieje w przyśpieszającej funkcji) dla wszystkich istniejących w układzie centralnie symetrycznych pól ma jedna i tę samą wartość, to znaczy, że przyśpieszenia zmieniają się według jednakowej funkcji. A w przypadku ilustracji zasady DSR współczynnik strukturalny B (który istnieje w przyśpieszającej funkcji) dla c.s. pól układu ma niejednakowe wartości. Więcej informacji o dynamice SR można znaleźć w artykule "Lifter - jego polowy pędnik"...
_______________________
Legnica, 12.03.2006 r.
