Wielu w Polsce może się uczyć od przemawiającego publicznie w Warszawie w dniu 6 VII 2017 roku prezydenta USA Donalda Trumpa znajomości polskiej historii- oceny jej rzeczywistego znaczenia (czy to wypowiedzianej w kontekście zablokowania uprzednich filorosyjskich oskarżeń pod jego adresem, czy nie). Nie da się też zaprzeczyć, iż Trump polskiego ducha wyniósł - słusznie oczywiście - pod niebiosa, czyniąc z niego obecny przykład dla swoich i obcych.
Poza bardzo ale to bardzo niewielką ilością wypowiedzianych konkretów, sposób odniesienia się jednak jego do idei Trómorza, której D. Trump poświęcił jednak jedno tylko zdanie (następnie wskazując prezydenta Chorwacji jako swoiste odniesienie do jej realizacji) , zdaje się jednak świadczyć o zupełnym nieprzystawaniu tych górnolotnych poglądów do jego wizji "obecnych i przyszłych" faktycznych stosunków w Europie (realpolitik).
Owo jednozdaniowe Trójmorze z nierealnym wskazaniem między wierszami na Chorwację jako jej możliwego lidera (bo tak należy zapewne rozumieć owo trumpowe publicznie wygłoszone odniesienie) to oczywista porażka polskiej koncepcji i polskiej dyplomacji (i tu nie chodzi o możliwy wpływ czy ukłon w stronę słoweńskiej żony Donalda Trumpa, rozpoczynającej zresztą krótkim wstępem o "Polish hospitality" jego przemówienie).
Wydaje się, iż Amerykanie nie poprą tego projektu, przynajmniej w jego polskiej wersji. Co więcej, wydaje się iż tę polską koncepcję uważają oni za oczywistą mrzonkę.
