WĘDROWNIE
Nocne niebo dziwów i biesów - odsunęły chmury,
byś się budził, byś popatrzył, a nie nurzał
w kosmosie wątpliwości.
Wschód w różnej konfiguracji barw zmiata te senne,
jak rozsypane jej włosy na poduszce.
Jakże można spać w taką godzinę,
gdy poranek projektuje nowe zdarzenia,
nową drogę rozpoczyna?
To nic, że nie płoną czerwienią tulipanów jej usta.
To nic, że wczoraj strugi ciekły na bezludnej ulicy.
To nic, że zadeszczone okno wystaw odbijało dziwne światy.
Dziś jest inaczej, idziesz, analizujesz,
jak dobrze wstać ze świtaniem,
ze skowronkiem i widzieć orgię jutrzenki –
ten rozwałkowany placek zmiksowanych barw.
Nogi zanurzasz w majowym Bałtyku.
Znad Atlantyku ciepłe idzie. Za chwilę,
na orbicie nieba i morza słońce obejmie Ziemię jasną obręczą.
Podążasz tam. Podążam i ja w moją galaktykę.
24.01.22
