SKARB

OZDOBNIE

Gdy wokół szyi szmaragdy

Splatają się miłośnie,

Gdy korale z jadeitu wirują

W tanecznych kołach uniesień –

Lecz w oddal odchodzą już zachwyty. Daleko.

Rozpoznaj kiedy kończy się ten etap w życiu.

Gdy palce pieszczą złote filigrany,

To wzornictwo uczuć od tysiąclecia,

Te ażurowe brosze połączeń,

Te muzealne, etruskie uwielbienia –

Lecz zgubione są już pragnienia. Zagubieniem.

Jeśli uparcie tkwisz w przeszłości, tracisz orientację.

Gdy z ozdobnych flakoników

Krystaliczna podnieta zmysłów się unosi,

I te wonie zauroczeń w pościeli,

Te ornamenty fluidów z eteru –

Lecz wywietrzała już radość. Zwietrzała.

Jednak nie trać tego, CO przed tobą Bóg odsłania.

Gdy lusterka zalotnością inkrustowane

Utracą młode uroki,

A sznury karaibskich pereł rozprysną się,

Rubinowe serca, amulety z ametystu popękają,

A złote szpileczki, łańcuszki będą zgubionym zapięciem, przerwanym ogniwem –

Odejdź.

Odejść – to znaczy odwrócić się od złego skarbu,

I pomyśleć z czego serdeczny uśmiech był, ten diamencik –

Twój rodowy skarb.

Zabierz go, tylko on jeden bezcenny.