Policyjny chaos.

Marek Działoszyński. Komendant główny policji. Już w marcu prasa alarmowała o swoistym „Bizancjum” w strukturach mundurowych pod panowaniem nowego szefa. Sami policjanci sarkali na to, że ich przełożony ma do dyspozycji dwa samochody służbowe – Audi S8 (z silnikiem Lamborghini, model wyższy od samochodu premiera) i Skodę Superb. Z Audi była zresztą dość przykra historia; wóz jest darem fundacji Orlen Dar Serca i został przekazany policji z przeznaczeniem na patrole mazowieckiej drogówki. Ale jak przekonują policjanci z Mazowsza „nie wypadało mieć lepszego auta niż w mają centrali”. Krążą też inne opowieści o Działoszyńskim – a to że sprowadza z Włoch oficerki z najlepszej skóry, a to że zamawia kolejne galowe mundury i uwielbia paradować z szablą u boku, przecinając kolejne wstęgi. Za panowania Działoszyńskiego wyrzucono też policjantów z zarządu świadka ochronnego z zajmowanych przezeń pomieszczeń, by stworzyć nowy gabinet komendanta. Koszt remontu i przystosowania dla użytkowania przez tak znaczną personę – 2,5 miliona złotych, chociaż poprzedni komendant główny zrobił kompleksowy remont obecnego gabinetu. Jak każdy oficer z szablą, Działoszyński musi mieć również adiutanta: wedle tłumaczenia rzecznika policji Sokołowskiego „musi być to ktoś, kto odbierze telefon, wyśle e-maila, ułoży termin spotkania”. Ale ponieważ obracamy się w kręgu służb mundurowych, żadną miarą nie można nazywać osoby wykonującej obowiązki sekretarki sekretarką. Tym bardziej że to mężczyzna. W dodatku zatrudniony nie na etacie adiutanta, tylko radcy prawnego.

Przewodniczący Sejmowej Komisji Spraw Wewnętrznych, Marek Wójcik z Platformy Obywatelskiej jest zdegustowany zachowaniem komendanta. Jego zdaniem „medialny wizerunek Działoszyńskiego jest zły, część informacji jest bulwersująca, zażądaliśmy wyjaśnień”. Na obronę Ministra Spraw Wewnętrznych – który nie reaguje na doniesienia policjantów, dziennikarzy i związków zawodowych – Wójcik powtarza, że poprawiła się wykrywalność przestępstw i jest to rzeczywisty sukces szefującego policji od roku Działoszyńskiego. Ale ufny w oparcie ministerialne komendant posunął się chyba o jeden most za daleko. Od ponad roku na kluczowych stanowiskach w policji trwają nieprzerwanie roszady i oddelegowania, bowiem Działoszyński ma taki oto pomysł na skuteczne działanie: szefowie komend z jednego regionu są po jakimś czasie przerzucany w inny region. Z jednej strony ma to sens – przynajmniej nie zakorzenią się w lokalnych układach i układzikach. Ale komendantowi udało się przy tym nastąpić na odcisk wojewodom. Wojewoda wielkopolski negatywnie zaopiniował zamiar przerzucenia miejscowego szefa policji na Śląsk, gdzie jest wakat. Sekundują wojewodzie związki zawodowe, apelując do ministra Sienkiewicza o odwołanie przeniesienia dotychczasowego szefa. Nawet wojewoda śląski krzywo patrzy na kandydata z Wielkopolski i sugeruje, by mianować kogoś lepiej znającego specyfikę największego w Polsce garnizonu.

Minister jeszcze w tym tygodniu ma podjąć decyzję dotyczącą śląskiej policji – nic innego w resorcie nie można usłyszeć. Związkowcy policyjni wskazują wszelako na inny problem: Działoszyński do perfekcji opanował sztukę wpychania swoich ludzi na stanowiska i wymagania od nich posłuszeństwa pod groźbą wylotu ze stanowiska lub „zesłania” gdzieś do zapominanych garnizonów. Istotnie, zmian na najwyższych szczeblach jest masa: odejść musiał dorabiający poza służbą v-ce komendant (oświadczenia majątkowe już są pod lupą CBA) rekomendowany przez Działoszyńskiego, niedawno szkołą w Szczytnie wstrząsnął skandal korupcyjny skutkujący dymisjami i zwolnieniami, nawet v-ce szef Biura Kontroli Komendy Głównej dopuścił się plagiatu i musiał odejść ze stanowiska. Ani trochę nie sprzyja to zarówno atmosferze pracy w policji, nie pomaga też w stabilnym, długofalowym zarządzaniu tą trudną materią.

Pytanie tylko kiedy minister Sienkiewicz zrozumie, że postawiono na złego człowieka. Oby nie było za późno…