Nie wystarczy znaleźć złodziei

Dużo się mówi ostatnio o poprawie poczucia bezpieczeństwa Polaków, o tym, że policja działa coraz sprawniej.  Jak jest w rzeczywistośći - ano, pewnie wie to większość ludzi, która miała nieszczęście zostać okradzionym.  Jako, że raz miałem pecha (chociaż nie do końca - spłoszyłem złodziei) jakieś 7 lat temu, a teraz pecha miał kolega, a w niektórych wydarzeniach również uczestniczyłem, chciałem porównać, co się zmieniło przez 7 lat.  Tym bardziej, że sprawy były obsługiwane przez ten sam komisariat.

7 lat temu wchodząc do wynajmowanego mieszkania zderzyłem się ze złodziejami.  Uciekli przez okno (które wybili - parter), zdążyli zabrać tylko drobnicę.  Wizyta policji była sympatyczna - policjant sprawiał wrażenie rozgarniętego, powiedział mi, że tej samej nocy w okolicy 6 innych mieszkań zostało tak samo obrobionych.  Najpier rzut kamieniem w okno, jak cisza, to potem wchodzą.  Umówiłem się na czekanie (z wybitą szybą) na techników mających zabezpieczyć odciski palców - a nuż są w kartotece, albo kiedyś się w niej znajdą.  Okno wybite było trudno dostępne, otwierane raz na miesiąc.  Od komisariatu do mieszkania było jakieś 5 minut na piechotę.  Mieli przyjść po pół godziny, po 3 latach się wyprowadziłem - może następny lokator się doczekał.

Teraźniejszość - ten sam komisariat.  Kolega wraz z kimś drugim wychodzi z wynajmowanego domu.  Widzą samochód z ludźmi obserwującymi ich dom, albo dom sąsiadów.  Nabijają się, że kryminalni na kogoś się zasadzają, i że fajne przebranie.  Samochód to stare audii, w środku ludzie wyglądający jak stereotyp złodzieja, ale - mądry Polak po szkodzie - nic z tym nie zrobili.  2 godziny potem powrót do mieszkania - okradzione.  W środku spał ktoś po pracy, złodzieje chodzili koło niego.  Policja przyjechała, odciski zebrane.  Funkcjonariusz dochodzeniówki mówi, że musi poczekać na patrol drogówki, żeby go odebrał.  Jak powiedział - dochodzeniówka ma co prawda jeden radiowóz, ale funkcjonariusze mają zakaz jeżdżenia nim.  Muszą prosić drogówkę o podwózkę.  Wszystko rozgrywa się w Gdańsku - mieście, gdzie powinno chyba być troche lepiej.
Następnego dnia nastąpił cud (pewnie dzięki Tuskowi, w końcu to Trójmiasto).  Pod centrum handlowym widzimy taki sam samochód.  Po bliższym obejrzeniu - ten sam.  W środku jedna z osób siedząca wtedy pod domem.  Za chwilę podchodzi druga - i nie ma już wątpliwości.  Dwie osoby poznały 'czatujących', do tego 'czatujący' rozpoznali nas, rozpoczęli ewakuację.  Przy okazji zobaczyliśmy, że najprawdopodobniej okradają sklepy w tym centrum - ewakuwali grupę całą.  Dzwonimy na policję.  Mówimy - "wczoraj nas okradli, dziś ich przypadkowo znaleźliśmy", są tu i tu.  Uciekają samochodem - próbują wjechać pod prąd, nie udaje im się, spokojnie - w korku, ulicą Grunwaldzką - jedziemy za nimi rozmawiając jednocześnie z policją.  Wiemy, że rejestracje mogą być fałszywe.  Policja mówi, że nie ma patrolu, żeby wysłać, żebyśmi sami nic nie robili.  To był piątek - kazali przyjść do komisariatu w poniedziałek.  Jakiś czas jedziemy za nimi, ale dajemy sobie spokój - policji trzeba słuchać, poza tym zatrzymali się na przystanku autobusowym, by nas zgubić.  Wcześniej w tym samym celu przejeżdżali na czerwonym świetle.
Dalej jest jeszcze ciekawiej - w ciągu kilkunastu godzin dowiadujemy się, że mieszkają na tym samym osiedlu, co okradziony dom, że mają już kilka kradzieży na koncie.  Do tego mają stoisko z różnymi gadżetami z drugiej ręki na rynku ;)
Wszystkie te informacje dostarczamy policji - jak kazali - w poniedziałek.  Oczywiście jest już za późno, by rzeczy się odnalazły.  Znajdujemy też świeżo przeciętą dziurę w płocie dwa metry od ściany domu, przy niej paczkę papierosów ukradzioną z mieszkania (szwedzkie papierosy/banderole - charakterystyczne).  Policja nie zauważyła tego.
Rozmawiamy na rynku z jednym ze złodziei, pytamy, czy nikt mu takiego aparatu jak ukradziony nie przyniósł (nie mówiąc, że kradziony).  Wie, o jaki aparat chodzi, denerwuje się.  Mamy 100% pewność, że to oni.  Wiemy, że rzeczy już dawno pchnięte, ale chcieliśmy się upewnić, że nie oskarżamy niewinnych.  Poza tym musimy dać znać, że się nie boimy - rozpoznali nas przecież wcześniej, jak zobaczyliby, że ktoś ma 'mentalność ofiary', to przyszliby drugi raz.

Policja dostała od nas namiar na samochód i adres ludzi, którzy obserwowali dom tuż przed kradzieżą.  Ludzi, mających już niejedną kradzież na koncie.  Mogli coś zrobić już następnego dnia - przekazaliśmy im wystarczające informacje.  Jednak ze względu na brak mocy przerobowych - dopiero po 3 dniach zaczęli cokolwiek.  Najgorsze jest to, że to nie jest wina tych policjantów.  Rozumiem, że radiowozów może brakować, brakować ludzi.  Żartowanie z funkcjonariuszem dochodzeniówki o tym, że jak drogówce nie po drodze, to wtedy aubotus - jest zabawne - ale i tragiczne.

Poczucie bezpieczeństwa po czymś takim jest zerowe.  Okradają nas - trudno.  Namierzamy złodziei następnego dnia, oni nas rozpoznają, próbują uciekać, dajemy namiary policji, gdzie są, wystarczy patrol, bo to główna ulica Gdańska - a policja nie ma radiowozu, by wysłać.  Jak można liczyć na coś więcej ?

Co się przez te 7 lat zmieniło ?  Ano - teraz potrafią zebrać odciski palców tego samego dnia, którego była kradzież.

W sprawach wielkich - typu napis z Oświęcimia - radzą sobie.  Ale w sprawach tzw. zwykłych obywateli - gdzie kradzione są aparaty,biżuteria (często pamiątkowa, rodzinna), dokumenty - raczej nie ma co liczyć.  Zabraknie radiowozu.