Odnoszę wrażenie, że frustracja, histeria, nienawiść to tylko aktorskie rekwizyty mające przykryć to, co jest istotą przekazu, którego p. Seweryn nie jest autorem, a tylko bezwolnym przekazicielem.
Moją pierwszą reakcją na głośne „orędzie” wybitnego polskiego aktora Andrzeja Seweryna było słowo „szok”. Wiele osób wyraża w ten lub podobny sposób swoją reakcję, bo choć polityczne poglądy tego aktora są powszechnie znane, to wulgarny, knajacki sposób ich tutaj prezentowania zaskoczył wielu, skłaniając do wyrażania opinii o frustracji, histerii, bezrozumnej nienawiści etc. Ja jednak odnoszę wrażenie, że owa frustracja, histeria, nienawiść to tylko aktorskie rekwizyty mające przykryć to, co jest istotą przekazu, którego p. Seweryn nie jest autorem, a tylko bezwolnym przekazicielem. Zauważmy bowiem, że w otoczce bluzgów padają tam słowa tyleż racjonalne, co w swej racjonalności przerażające: „żadnych dialogów chrześcijańskich, żadnego tam, wiesz, rozumienia, debaty, porozumienia...”. Zauważmy też, że autor tego „orędzia” w pierwszych jego słowach kieruje go do młodych, czyli traktuje jako program działania.
Czyj to program? - pytam.
Arystoteles twierdził, że człowiek jest istotą społeczną. Oznacza to, że człowiek nie może żyć poza społeczeństwem, w którym zaspokaja swoje potrzeby i ma możliwość rozwoju. Jest to możliwe nie w świecie konfliktów, lecz wzajemnych relacji opartych właśnie o dialog, debatę, porozumienie, właśnie o działania racjonalne, bo tylko one skutkują ładem i rozwojem, podczas gdy działania pozbawione racjonalności skutkują chaosem, zamętem i dezintegracją.
Francisco Goya zasłynął aforyzmem „gdy rozum śpi, budzą się demony”. Rozum p. Seweryna rzeczywiście spał, gdy wygłaszał to „orędzie”. Lecz nikt nie powiedział, że demony są bezrozumne.
