Wanda już we wczesnej młodości związała się z ruchem socjalistycznym, co było w jakiejś mierze naturalną konsekwencją atmosfery rodzinnego domu i socjalistycznych poglądów obojga rodziców. Pod ich wpływem, bardzo wcześnie rozpoczęła działalność polityczną w pepeesowskich strukturach, a nad przebiegiem jej kariery, unosił się patronacki cień ojca. Jeszcze przed trzydziestką znalazła się we władzach jednej z najstarszych partii socjalistycznych świata założonej w 1892 roku Polskiej Partii Socjalistycznej. Ale Wanda potrzebowała sukcesu większego, niż dreptanie po ścieżkach raz już przebytych przez swojego ojca. Potrzebowała takiego sukcesu, który nie byłby obciążony jego pamięcią. O którym nikt, nie mógłby pomyśleć inaczej, jak tylko o jej i tylko jej osobistym osiągnięciu.

Sukces przyszedł w maju 1936 roku na II Antyfaszystowskim Kongresie Kultury Polskiej we Lwowie i przesądził o jej dalszym losie. To tutaj odkryła swój wielki talent dobierania słów i gestów  którymi ornamentalizowała gmach komunistycznej propagandy. To była jej największa umiejętność, a w zasadzie jedyna umiejętność. Wanda nie byłą ideologiem ani strategiem politycznym, można śmiało powiedzieć, że tego rodzaju zagadnienia były jej całkowicie obce. Jej siła tkwiła w wypełnianiu pustki komunistycznych komunałów manieryzmem i egzaltacją udrapowaną patosem wylewającym się z mównicy. Ona nigdy nie wyszła poza garść frazesów i parę ogólnych myśli na poziomie ulotkowej wiedzy agitacyjnej. Niektórzy twierdzą wręcz, że w całym życiu nie przeczytała jednego zdania napisanego przez Marksa, a żadna głębsza myśl społeczna czy polityczna, nie była jej znana.

Nikt zresztą od niej żadnych myśli nie oczekiwał, gdyż jej wartością było - nie to co mówi, lecz jak mówi. Bo Wanda była amantką mównicy, jedną z najlepszych w swoich czasach, a jej zadaniem było uwodzić. Proszę pamiętać, że system medialny był daleko skromniejszy od obecnego i mównica zajmowała w nim miejsce podobne do dzisiejszego okienka TV.  Kongres, niczym winda wywiózł Wasilewską na same szczyty medialnej kariery. Zachwycona powodzeniem tak pisała do swojej matki:

Lwów to było coś tak cudownego, że nie wiem, czy drugi raz przeżyje takie dwa dni. Dni masowej histerii, uniesienia, braterstwa, kompletnej jakiejś ekstazy.(...)Bzikowano ze wszystkimi, ale ze mną robili takie cuda, że to przechodziło wszelkie granice.(...) Ale kiedy ja weszłam na podium, cała sala, kilkaset osób, wstała i przez dobre dziesięć minut wyli, tupali, klaskali i wrzeszczeli: niech żyje Wasilewska. (...) Marian musiał robić na ulicy awanturę gromadzie Żydóweczek, które lazły za mną, żeby choć dotknąć mojego płaszcza jak chałata rabina z Bobowej.*

To są autentyczne słowa Wasilewskiej przepisane z książki Marci Shore, w której każdy, kto ma ochotę może przeczytać więcej. Czym Wasilewska zasłużyła sobie na takie honory? Jestem przekonany, że cały ten splendor, który spadł tak nieoczekiwanie na Wasilewską był starannie wyreżyserowany. Podobnie jak cały Kongres, który przekształcił się w jedno wielkie antypolskie wystąpienie. Jego uczestnicy obiecywali sobie rychłe utworzenie Zachodniej Białorusi ze stolicą w Wilnie oraz Zachodniej Ukrainy ze stolicą we Lwowie, a nawet przyrzekali rychłą bolszewizację Warszawy. Wszystkie te projekty miały charakter wybitnie antypaństwowy i powinny spotkać się ze zdecydowana reakcją rządzących. Nie trudno było zgadnąć skąd płynęła inspiracja do tak owacyjnego przyjmowania uczestników oraz fetowanie podejmowanych przez nich postulatów.

Ale władze państwowe nie zdecydowały się żadne większe reperkusje wobec uczestników zjazdu. Świadczy to dobitnie o ich słabości lub infantylności powodującej niezdolność do prawidłowej oceny i obrony państwowych  interesów.  Stanisław Cat Mackiewicz w jednej ze swoich książek dał niezwykle trafną diagnozę rządów sanacyjnych: posiadając wiele ujemnych stron totalizmu, nie posiadaliśmy jego stron dodatnich.**

Czy nazwisko Wasilewskiej miało na ten liberalny stosunek rządu do zjazdu i jego postulatów jakiś wpływ, nie wiem, ale nie trzeba chyba nikomu tłumaczyć, że Stalin sporo nadziei wiązał z tą kobietą, którą większość wpływowych w Polsce osób znała od urodzenia. Dlatego urządził jej ten standing ovation, dlatego biegały za jej płaszczem Żydóweczki. Stalin obserwował Wasilewską od dawna i rozumiał jej potrzeby, jakby siedział w jej głowie. To wcale nie było trudne dla kogoś, kto swoją pozycję zbudował na umiejętnym potrząsaniu siecią intryg, w której szamotał się, jak wigilijne karpie, cały, wszechpotężny aparat administrujący strachem największego więzienia świata - ZSRR. Nie takie, jak nasza Wandzia, zagadki psychologiczne Stalin rozwiązywał z łatwością, między jednym a drugim pyknięciem fajeczką.

W czasie kiedy we Lwowie w maju 1936 roku Pracownicy Kultury kombinowali jak oderwać od Polski jej Kresy, oraz zapobiec dalszej  faszyzacji Polski  poprzez jej likwidację, Stalin zbierał żniwo swej przemyślanej strategii. We Francji właśnie wygrała wybory koalicja partii lewicowych, a w Hiszpanii od dwóch miesięcy rządzili socjaliści z komunistami. Oba te sukcesy były możliwe dzięki konsolidacji partii narodowych, podległych Kominternowi w ramach tzw. Frontu Ludowego. Fronty Ludowe były iście szarlatańskim pomysłem Stalina na "pokojowe" przejęcie władzy w Europie. W tym właśnie kontekście, kroczących sukcesów Stalina, należy widzieć te lwowskie manifesty i deklaracje. Kongres był jednym z fragmentów układanki Stalina i należało go traktować z całą powagą i surowością, jako przejaw wrogiej ingerencji w sprawy państwowe. A rząd polski w zasadzie nie zareagował. Wandę Wasilewską nie spotkały żadne konsekwencje mimo jej jawnego podżegania do wystąpień antypaństwowych. Zresztą nie tylko po tym kongresie Wasilewską nigdy nie spotkały żadne represje, aresztowania, wyroki sądowe. Była osobą w II Rzeczpospolitej nietykalną. Mimo to we Lwowie, w marcu 1940, ukazuje się w Czerwonym Sztandarze jej artykuł w którym czytamy:

I trudno mówić. I głupio, że łzy zalewają oczy, że głos więźnie w gardle. To oni mają na mnie głosować. Żołnierze Czerwonej Armii. Uśmiechnięte młodzieńcze twarze, towarzysze, młodzi towarzysze, którzyście rośli pod znakiem czerwonego sztandaru, wy przecież nie możecie zrozumieć, czemu dla mnie, człowieka szczutego, człowieka ściganego, człowieka, który przez lata patrzył na najpotworniejsze sprawy posępnego życia niewolników, jest to, że stoję tu wśród was i wyrażacie mi słowa zaufania, i uśmiechacie się do mnie serdecznie, i ściskacie mi rękę - wy, którym zawdzięczam swobodę i życie, i ojczyznę, która jest waszą i moją ojczyzną proletariatu świata.*** 

Pozwoliłem sobie zamieścić ten cytat, gdyż zapoznaje on nas ze stylem i warsztatem propagandowym Wasilewskiej w bardzo reprezentatywnym dla niej tekście, oraz demaskuje największą jej siłę, czyli brak skrępowania autorki takimi drobiazgami jak minimalna chociażby zgodność wypowiadanych słów z rzeczywistością. Jak państwo widzicie dzisiaj Wanda Wasilewska, nie musiałaby się już błąkać po niszowych odłamach partii politycznych, lecz zupełnie spokojnie stać w pierwszym szeregu tej partii, która od kilku lat w Polsce nic innego nie robi, tylko odnosi coraz większe sukcesy. Nie mam wątpliwości, że Wandzia była prekursorką powszechnie dziś obowiązującego stylu uprawiania polityki, zwanego post - polityką. Szczęśliwie w przedwojennej Polsce działacze PPS-u wykazali się rozumem i odparli zakusy prekursorów. Sytuacja Wasilewskiej uległa znacznemu pogorszeniu na przełomie lat 36/37. W grudniu 1936 zmarł jej ojciec, a  miesiąc później przegrała na zjeździe partii, razem z całą komunistyczną frondą w łonie PPS-u i nie znalazła się w jego kierownictwie. To zapowiadało chude lata dla jej politycznych ambicji. Ale miała szczęście. Jej talentowi od dawna przyglądał się ktoś, kto miał nieograniczone możliwości promocji młodych talentów.   
 

Bogatko zaś, był skromnym murarzem, który zajmował się głównie działalnością w ruchu robotniczym i organizacją strajków. O Marianie, A.Wat pisał: fantastyczny atleta, piękny rzeczywiście chłopak, do tańca i do różańca.Bardzo inteligentny, bystry, z poczuciem humoru, szalenie wesoły, silny chłop. Ona miała jakieś szczęście do tych silnych.**** Tak samo jak dla Wasilewskiej, celem jego politycznej działalności było doprowadzenie w Polsce do zmiany istniejącego systemu społeczno - politycznego. Kiedy więc, na spływie kajakowym integrującym młodą myśl postępową II RP,  Marian wyłowił Wandę z Wisły,  w której o mały włos się nie utopiła, oczy Wasilewskiej i jej serce nie mogły prześlepić jego męskiej urody, a wspólne fascynacje polityczne zrobiły resztę. Zostali parą i zapewne gdyby nie ów trzeci wierzchołek z czerwona flagą, to historia ich związku zamknęłaby się w standardowo sentymentalnych ramach. Historia jednak potoczyła się w dobrze znanym kierunku i Wasilewska osiągnęła upragnioną sławę, za to dla Mariana, los nie był łaskawy. To co miało być lepiszczem ich uczucia, rozdzieliło ich losy w sposób najbardziej brutalny, ze wszystkich możliwych. Tak niestety bardzo często kończą się miłosne trójkąty. Ale zanim do tego dojdzie, ich serca bić będą jeszcze kilka lat, w zgodnym rytmie Międzynarodówki.

Obok wymienionych już zalet, które anonsował A.Wat, a które oczy i dusza Wasilewskiej rozpoznały w Marianie, czyli: urody, męskiej tężyzny, poglądów, bystrej inteligencji i dowcipu, jeszcze jeden argument pochylał jej kobiecą kibić w stronę Mariana równie mocno. Była to jego robotnicza tożsamość, dzięki której  zyskiwał w jej oczach podwójnie. Marian jako mężczyzna, a Bogato jako deklaracja klasowa. W czach Wandy, Marian to takie nasze przedwojenne dwa w jednym. Chłopak jak z reklamy.

Marian Bogatko świetnie tańczył, co powodowało, że Wandę na szczyty egzaltacji wynosiła perspektywa zbliżenia jej białoburżujskiego jestestwa, z jego silnym torsem i żylastymi ramionami murarza. Pokusa zespolenia klasowego w tanecznych i partyjnych układach, niosła ze sobą, obok przyjemnie wibrujących ekscytacji, również zaspokojenie innych potrzeb. Wanda, będąc córką ministra kapitalistycznego państwa, mogła być odbierana z dużą rezerwą wśród towarzyszy, szczególnie niższego szczebla. Małżeństwo z robotnikiem, łagodziło ten dysonans. Dla Wandy Wasilewskiej z jej trefnym, bo zgodnie z najnowszymi wytycznymi Kremla, faszystowskim pochodzeniem, "wżenienie" się w klasę robotniczą, było bez wątpienia okolicznością uwiarygadniającą  polityczne deklaracje. Nie twierdzę, że Wanda wyszła za mąż za Mariana dla politycznej kariery, ale małżeństwo z robotnikiem zdejmowało z niej odium złego pochodzenia. To nie złośliwość. Jest to stwierdzenie prostego faktu, że Wasilewska miała szczęście zakochać się w osobie jak najbardziej właściwej, z punktu widzenia własnej kariery politycznej.