Nie „jestem na Programie”. Nie jestem w tym sensie, że nie czuję potrzeby mówienia na mityngach, że „zrobiłem Krok X” albo „jak robiłem Krok Y”. Być może zniechęciłem się do tego po terapii, jako że - aby ją ukończyć - miałem stawić się na spotkaniach co 2 miesiące sześć razy. Już na pierwszym słyszałem licytacje, kto ile kroków zrobił. I w jakim czasie! Wydaje mi się, że Krok 4 na przykład to jest myślenia, przypominania sobie, przetrawiania, a tymczasem już po dwóch miesiącach słyszałem, że niektórzy „przerobili” Krok 8. Nie oceniam i nie czepiam się, aczkolwiek już od czasów liceum mam uraz do mówienia „przerobiłem” w stosunku do lektury np. Lekturę się omawia, powiadała profesorka od polskiego.
Słucham czasem mędrców od Programu, którzy stwierdzają, że terapia to kompletnie się nie przydaje, tylko Program. Bo tylko alkoholik zrozumie alkoholika. Moja terapia trwała prawie 3 lata i śmiem twierdzić, że jakoś w jej trakcie przeszedłem drogę Programu lub bardzo podobną. Ze swoją terapeutką. Nigdzie w Wielkiej Księdze nie jest napisane, że Sponsorem musi być drugi alkoholik. Nigdzie też nie jest napisane, że program jest konieczny. Jest sposobem na życie. Drogą. Nie celem. I tak chcę go traktować. Być może kiedyś spotkam kogoś, z kim przejdę tę część drogi. A może nie.
