Długi czas pytałem: dlaczego mnie to spotkało? Tyle szans i tyle czasu zmarnowałem. Pytałem też o to, czy naprawdę musiało na mnie trafić i to ja musiałem zostać alkoholikiem. Nie umiałem sobie również poradzić z tym, że mam nie pić do końca życia. I z tym, że nie wolno mi pić.
Tymczasem prawda była gdzie indziej. W pewnym momencie dotarło do mnie, że nikt mi picia alkoholu nie zakazuje. I w ogóle nie chodzi o zakaz. Nie chodzi też o to, że muszę nie pić. Szczególnie zaś do końca życia. Wystarczy nie pić jeden dzień. Na terapii nauczyłem się też, że z głodem można poradzić sobie odsuwając konieczność napicia się w czasie. I tak, z każdej kolejnej godziny tworzyły się kolejne dni i potem kolejne lata. Dziś już nie mówię sobie, ani nikomu, że nie będę pić do końca życia. I dziś właściwie to myślę sobie, że nawet chyba się cieszę, że zostałem alkoholikiem. Inaczej - gdybym nie spędził swojego życia w ten sposób, nie byłbym w tym miejscu, w którym jestem.
I chyba najważniejsze na koniec. Od czasu, gdy zmieniłem pytanie „dlaczego” na pytanie „po co”, wszystko wydaje się łatwiejsze. Już nie ma zmarnowanych szans i straconych okazji. Są doświadczenia. Czasem mi żal, jakiś czas. Tym niemniej w ogólnym rozrachunku - zawsze zyskuję.
