„Przede wszystkim, próbujemy żyć daną chwilą, właśnie, żeby zachować trzeźwość i to się nam udaje. Gdy myśl ta się zakorzeni w naszym umyśle, stwierdzimy, że życie 24 godzinnymi odcinkami jest skutecznym i dającym satysfakcję efektywnym sposobem radzenia sobie także z wieloma innymi sprawami.”, Życie w trzeźwości, s. 15
Koncepcja 24 godzin jest właściwie słuszna. Wszystkie właściwie teorie przedstawione w książkach o szczęściu, równowadze itp. skupiają się właśnie na tym, żeby żyć chwilą.
Istnieje szansa, że coś jest w tym, że dążenie daje radość i satysfakcję, zaś efekt tego starania jest krótkotrwały. Oczywiście, dzieje się tak dlatego, że serotonina nie działa za długo. Stąd też szybko nudzimy się nowymi osiągnięciami i dlatego podwyżka jest przez pracodawców dawana bardzo rzadko. Działa na motywację do pierwszej wypłaty, dlatego tak długo jak człowiek się stara o podwyżkę - jest zmotywowany. Potem nowa wypłata staje się normalnością.
Tak samo z moją trzeźwością, najpierw cieszyłem się nią, sycąc rzeczami, które robiłem pierwszy raz. Przypominałem sobie o nich. Teraz robię kolejny kurs, jadę na kolejną wycieczkę i sprawia mi to przyjemność, lecz jest normalne. Codzienne.
Nie lubię już tylko żyć przez 24 godziny. Pracuję, więc mój czas musi być jakoś ustrukturyzowany. Mam marzenia i nadaję im jakieś ramy czasowe. Stawiam sobie cele i dążę do ich osiągnięcia. Jednym z największych osiągnięć mojej trzeźwości jest to, że nauczyłem się godzić z Boskim Planem wobec mnie. Przyjmować fakt, że to, co ja chcę, niekoniecznie jest dla mnie najlepsze i czasem osiągam swoje cele nieco okrężną drogą. Cóż.
