Dwanaście Kroków jest dla mnie jak Dziesięć Przykazań - powiedział kiedyś ktoś na mityngu. Do religii mam stosunek niechętny, szczególnie chrześcijaństwa w rzymsko-katolickim wydaniu.
Z drugiej strony, bardzo szanuję wiarę ludzi we Wspólnocie, wiarę, która trzyma ich w trzeźwości i pozwala im trzeźwieć. Jedyne, co mi przeszkadza to wciskanie tego innym, za wszelką cenę, co ma - skądinąd - długą tradycję w tejże wierze.
Gdyby jednak spojrzeć na jedno i drugie jako zbiór pewnych zasad postępowania - jestem w stanie zgodzić się na podobieńśtwo.
Może dlatego, że bardzo duży sprzeciw budzi we mnie sformułowanie: zrobiłem / zrobiłam Program. Dla mnie Program nie jest skończoną całością, książką którą czyta się od pierwszej do ostatniej strony. Co z tego, że „przerobiłem” (kolejne słowo, które mnie odrzuca) Krok Czwarty, co znaczy mniej więcej tyle, że powpisywałem w tabelkę swoje błędy, urazy itp.? Nie piję już jakiś czas, a jednak wciąż pojawiają się nowe wspomnienia, skojarzeniam i nie wiem, czy kiedykolwiek zakończę tę podróż. Na pewno nie w miesiąc pisania.
Podobnie Krok 10: Prowadziliśmy nadal osobistą inwenturę, z miejsca przyznając się do popełnianych błędów, który sam w sobie zakłada cykliczność.
Dlatego nie epatuję Programem. Jeśli ktoś życzy sobie ze mną o tym porozmawiać - z przyjemnością. Niech jednak nie oczekuje, że powiem mu (sam to usłyszałem i nie wierzyłem): Pierwsze trzy Kroki i tak masz, bo chodzisz do AA. Od chodzenia to się mięśnie nóg wyrabiają i serce lepiej pracuje. Wspólnota AA pomaga, ale nie zrobi czegokolwiek za kogokolwiek.
