04.01.2023, Czwartek

Wielokrotnie pisałem tu o przekraczaniu własnych granic. Myślę, że to właśnie spowodowało, że otworzyłem się na terapii - zrozumienie, że albo wyjdę poza strefę komfortu i dotychczasowe przekonanie o sobie i własnej zajebistości. 

Długo nie mogłem przyzwyczaić się do myśli, że jestem alkoholikiem, wciąż - do pewnego etapu pobytu w ośrodku - uważając się za lepszego. To inni potracili rodziny, to inni wylecieli z pracy, mieli problemy z prawem. 

Był tam jednak człowiek bardzo do mnie podobny, nawet wykształceniem. Okazało się jednak, że pod uśmiechem, dobrym ubraniem, inteligencją kryje się przemocowiec,, właściwie bez pracy, który nie tyle przyszedł z własnej woli, został zmuszony postawionym przez Żonę ultimatum. Po terapii zerwałem z nim kontakt, gdy zaczął pić, dbałem o siebie. Dziś widzę, że nie szukał u mnie pomocy - proponowałem mu poszukanie grupy AA. 

Nauczył mnie jednak czegoś - nie patrzenia na innych z góry. Miałem to szczęście, że zatrzymałem się w porę. Nie straciłem rodziny, pracy, nie miałem problemów z prawem, lecz właśnie od tego kolegi zaczęło się moje patrzenie na innych przez perspektywę „jeszcze”. Bo to tego wszystkiego wystarczyło dodać to jedno słowo, a już byłem w tym samym miejscu. 

Dlatego moja walka o trzeźwość nie była gorsza, lżejsza, prostsza. Miałem szczęście, i owszem. Lecz wielokrotnie zmuszałem się do zrobienia rzeczy, o których myślałem, że nie ich nie zrobię. 

A jednak.