16.01.2024, Wtorek

Nie jestem z tych agresywnych. Po alkoholu włączało mi się raczej gadanie, niż agresja, a potem smutek. Nazywałem to „zadumą”. Oczywiście, nie znaczy to, że nigdy nie doszło do żadnej przepychanki ani innych siłowych rozwiązań.

Skończyły się silne argumenty, zaczęły się argumenty siły - usłyszałem kiedyś i gardzę tym, bo mam jakoś tak wszczepione, że słabszych się nie bije. I nie wolno nadużywać pozycji do tego, żeby coś otrzymać, wymuszając to. 

Długo to podejście powodowało we mnie odwrotną reakcję - oddawałem pole bez walki, bo „są lepsi”, „są mądrzejsi” czy po prostu „są”. Nauczyłem się podczas terapii, że agresja nie musi być tylko niszczycielską, brutalną siłą, a może być wykorzystana w sposób pozytywny. Na przykład sportowcy mają taką agresję, szczególnie trenujący sporty walki. 

Dowiedziałem się też, że agresja nie musi być fizyczna, może być również wyrażana słowem, gestem czy nawet tylko grymasem twarzy. 

Dodałem dwa do dwóch i okazało się, że często spotykam się z przemocą i to nie tylko stosowaną wobec mnie, ale również ja ją stosuję, choć bardziej w stronę manipulacji. Tak czy inaczej - nie ma z czego być dumnym.

Nawet głupcy i ignoranci, oni też mają swoją opowieść - powtarzam sobie, gdy spotykam się z agresją słowną. Odpuszczam, bo eskalacja do niczego dobrego nie prowadzi. Jeśli kogoś biją - dzwonię po służby za to odpowiedzialne. 

Niech każdy robi swoje.

PS. Założyłem kanał na YouTube, więc można te notki również oglądać, zarówno w języku polskim jak i po angielsku (tłumaczone maszynowo)