Gowin nie chce być premierem

Jarosław Gowin dąży do ostatecznej rozgrywki o być albo nie być w Platformie. Jego list do członków partii rządzącej nie pozostawia złudzeń – krakowski polityk źle czuje się w coraz większej komitywie z postkomunistami, wśród rządzących, którzy nie mają żadnego pomysłu na choćby administrowanie krajem. Jednakże nikt nie powinien mieć wątpliwości, że to tylko chwyt PR-owy, bowiem trudno przypuszczać, że ktoś inny, aniżeli Tusk, zostanie wybrany szefem PO. Także Gowin zdaje sobie z tego sprawę.

Platforma nie jest konserwatywna, ludzi o takich poglądach, pociągających za sznurki na szczeblu wielkiej polityki jest niewielu. Zaliczani do tego nurtu zostali sowicie wynagrodzeni posadami ministerialnymi i trudno przypuszczać, by Bartłomiej Sienkiewicz lub Marek Biernacki wypowiedzieli swojemu przełożonemu wojnę. Gowin nie ma nic do stracenia, bo stracił już właściwie wszystko. Stanowisko w rządzie, medialny szum, który tylko na początku działał na jego korzyść, aż w końcu akceptację największych liberalnych mediów. One nie potrzebują Gowina, nie potrzebuje go też przytłaczająca większość platformersów, zadowolonych z bycia w największej partii.

Rozgrywka Gowina z Tuskiem poskutkuje być może wykluczeniem tego pierwszego z szeregów Platformy po wyborach, gdy premier potwierdzi swoją pozycję. Nadszarpniętą, skostniałą, ale nikt w PO nie może się z nim równać, nie dysponuje tak skutecznym otoczeniem PR-owców i poparciem mediów. Jeśli nadejdzie kiedyś potrzeba zmian, to być może wybór padnie na kogoś ze środowiska Bronisława Komorowskiego.

Gowin w tym czasie będzie musiał myśleć o założeniu własnej partii. Stąd prawdopodobnie szykuje się do ostatecznej rozgrywki, której koniec nie przysporzy mu teki premiera.