308
BLOG
Kto utajnił i dlaczego? W dodatku nie pierwszy raz...
BLOG
Kiedy kluczową część opinii prawnej służb prawnych Rady Unii Europejskiej utajniono w 2018 roku na dwa lata (odtajniono ją dopiero ostatnio, tj. pod koniec 2020 roku, kiedy Polska i Węgry zgłosiły intencję zawetowania budżetu UE), prezydentem Rady Europejskiej był polskojęzyczny polityk Donald Tusk.
Dziecko tej samej orientacji politycznej, która ukryła przed Zespołem Doradców Prezydenta Warszawy Lecha Kaczyńskiego, pracujących nad 2-gą częścią raportu o stratach wojennych Warszawy pt „Problematyka podstaw prawnych roszczeń odszkodowawczych z tytułu strat wojennych” dokument Rady Gospodarczej i Społecznej oraz Komisji Praw Człowieka ONZ opublikowany w dniu 24 listopada 1969, o sygnaturze E/CN.4/1010, znajdujący się w bibliotece głównej ONZ.
Obecnie, po digitalizacji zasobów biblioteki głównej ONZ im. Daga Hammarskjölda, każdy może bez wysiłku zapoznać sie z tym kluczowym dla kwestii niemieckich reparacji dla Polski dokumentem:
Kiedy w 2004 roku próbowali uzyskać dostęp do niego doradcy śp. Lecha Kaczyńskiego, zaczęły się dookoła dokumentu dziać cuda:
"(…) Ze względu na wagę tego dokumentu zwróciliśmy się do Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych (PISM), Ośrodka Informacji ONZ w Warszawie, Stałego Przedstawicielstwa RP przy ONZ, oraz Ministerstwa Spraw Zagranicznych o przekazanie Zespołowi Doradców Prezydenta Warszawy kopii dokumentu E/CN.4/1010. Niestety, każda z wymienionych instytucji wskazała na różne powody wykluczające możliwość zrealizowania prośby autorów 2-giej części raportu o stratach.(…)
(…)Sytuacja ta nasunęła przypuszczenie, że dokument istnieje, skoro ma swoją sygnaturę archiwalną ONZ, ale, być może, nie zawiera potwierdzenia zrzeczenia się przez Polskę praw do odszkodowań wojennych. Niestety, na przełomie 2005 i 2006 roku Zespól ds. strat wojennych Warszawy zakończył działalność i sprawa nie została wówczas wyjaśniona.(…)"
Istotnie, w ukrytym przed śp.Lechem Kaczyńskim dokumencie, w rozdziale II, pod tytułem „Information concerning the criteria for determining compensation to the victims of war crimes and crimes against humanity”,
na stronach 23-26, znajduje się oficjalne stanowisko rządu Republiki Federalnej Niemiec w sprawie wypłaty odszkodowań ofiarom zbrodni wojennych i zbrodni przeciwko ludzkości oraz wykaz wydatków poniesionych przez RFN w wyniku wypłat odszkodowań mieszkańcom Izraela i 12 krajów. Europy Zachodniej.
Na stronach 35-42 znajduje się stanowisko rządu PRL w tej samej sprawie. Te siedem stron miażdży jakiekolwiek stwierdzenia, w myśl których Polska rzekomo zrzekła się roszczeń odszkodowawczych wobec Niemiec, a ponadto wylicza niemieckie próby uchylenia sie od roszczeń odszkodowawczych poprzez:
(i) próbę ich jednostronnej regulacji wewnętrznym prawem niemieckim, z definicji nie mogącym mieć zastosowania do niemieckich zbrodni wojennych i zbrodni przeciwko ludzkości, odpowiedzialność za które jest regulowana prawem międzynarodowym;
(ii) zablokowanie dziedziczenia roszczeń, oraz
(iii) zawarcie porozumień bilateralnych o odszkodowaniach z Izraelem i 12 krajami zachodnioeuropejskimi – ale nie z krajami Europy Środkowej i Wschodniej.
Istnieją podstawy do pociągnięcia do odpowiedzialności służbowej i karnej polskich pracowników PISM, Ośrodka Informacji ONZ w Warszawie, Stałego Przedstawicielstwa RP przy ONZ, oraz Ministerstwa Spraw Zagranicznych, podpisanych w latach 2004-2006 pod decyzjami odmowy udostępnienia dokumentu, lub pod korespondencją wykrętnie uchylającą się od udostępnienia dokumentu.
