Jak zwykle troskę o los PiS wykazują przeciwnicy i najbardziej niechętne media. Do chóru liberałów dołączyli także tzw.prawicowi publicyści czyli Paweł Lisicki i Michał Szułdrzyński na łamach „Rzeczypospolitej”. Po pierwszych przymiarkach na temat składu klubu będziemy znali kierunek w jakim pójdzie partia.
Jadwiga Staniszkis przypomniała sobie swoje prognozy i przekonanie, że PiS może wygrać pod warunkiem „wymiany kadr” i sięgnięcia po „młodych profesjonalistów” (konkretyzując – według pani profesor to naukowcy i politycy z najbardziej liberalnego skrzydła PiS). Władze PiS zrobiły krok w tym kierunku rekomendując na pierwsze miejsca 10 naukowców a kilkadziesiąt kolejnych osób na 2 i 3 miejsca. Pani profesor zgodnie z sugestiami liberalnych mediów za głównych szkodników mityczny aparat partyjny oraz polityków dawnego Porozumienia Centrum w otoczeniu prezesa Kaczyńskiego. Jednak wyniki wyborców dowiodły, że najlepsze rezultaty uzyskali politycy eliminując naukowców. Prof. Andrzej Waśko nie uzyskał mandatu z pierwszego miejsca, Krzysztof Czabański przegrał z drugiego miejsca. Sporo nowych interesujących osób się dostało, chociaż raczej z dalszych miejsc.
Na wynik wyborczy z mocniejsza siłą wpłynęły media sympatyzujące z PiS – „radio Maryja”, „Nasz Dziennik”, „Gazeta Polska” i „Gazeta Polska Codziennie”. Sporo polityków z dalszych miejsc uzyskało mandat lub poprawiło wynik. Coraz więcej wyborców PiS za wiarygodne uznaje jedynie media określane przez liberałów jako „pisowskie”. Ten proces będzie się pogłębiał bo media głównego nurtu w tej kampanii utraciły wiarygodność. Po przejęciu przez Hajdarowicza „Uważam Rze” i „Rzeczypospolitej” umiarkowany nurt mediów przestanie istnieć – będą tylko obozy rządowy i opozycyjny.
Nie bardzo jestem w stanie stwierdzić, gdzie prof. Staniszkis widzi ten mityczny aparat partyjny. Klasyczny aparat kojarzony z PZPR byli to etatowi pracownicy partii funkcjonujący na każdym szczeblu od Komitetu Centralnego po zakład pracy. W partiach obecnych takich ludzi nie ma. Jest trochę osób zatrudnionych w centrali – np. większość „aniołków”. Na szczeblu regionalnym czy okręgowym nie ma etatów partyjnych – są najwyżej asystenci posłów czy senatorów. Rzeczone osoby miały ograniczony wpływ na kolejność na liście – decyzje co do czołowych miejsc podejmował Komitet Polityczny PiS.
Mitologię o nicnierobieniu PiS powtarzają jak mantrę Paweł Lisicki i Michał Szułdrzyński. Obydwaj nie dostrzegli rewolucji personalnej i szerokiego otwarcia PiS nowe osoby, wykonanej pracy programowej czy zmian wizerunkowych. Nie jest tajemnicą, że powtarzają swoje stare tezy wygłaszane przy powstawaniu Polski Plus czy PJN. Wcześniej wielką nadzieją na lepszą prawicę miała być partia Kazimierza Marcinkiewicza czy partia młodych. Dzisiaj zapewne zacznie się kibicowanie Zbigniewowi Ziobrze aby zaczął rozbijać partię – aby tylko dokopać Kaczyńskiemu.
Autorzy zwrócili uwagę na kilka węgierskich wątków, które odróżniają Polskę od Węgier. Fidesz jest partia bardziej liberalną gospodarczo niż PiS a Wiktor Orban wiele pracował nad rozbudową struktur terenowych. Dzisiaj wizyty prezesa Kaczyńskiego w terenie były ewentami medialnymi z udziałem ograniczonej liczby publiczności. Większość czołowych polityków partii nie jeździ po kraju aby spotykać się z sympatykami. Uwierzono w znaczenie samej kampanii oraz siłę mediów. Problem w tym, że tych mediów PiS nie ma a emisje spotów w czasie bezpłatnym nie zrównoważą negatywnego przekazu czołowych programów informacyjnych.
Struktury są dzisiaj największą chociaż nie zawsze docenianą wartością PiS – mimo różnych wad i ułomności. Janusz Palikot odniósł sukces dzięki mrówczej pracy w terenie przy budowie struktur – nawet na mało licznych spotkaniach w wielu miejscowościach w Polsce. PJN wierzył w efekty brylowania w mediach i rezultat znamy. Istnieje konieczność pracy nad kanałami komunikacji alternatywnymi wobec mediów głównego nurtu.
Dziękuję wszystkim za uzyskane 3.941 głosów i drugi wynik w mieście Katowice w wyborach do Sejmu RP na liście PiS.
