57 lat temu pojawił się pierwszy album zespołu Johna Lennona i Paula McCartneya. Lenon zaczął grać 1957. Rok później spotkał 15 letniego McCartneya i Harrisona. Ostatni dołączył Ringo Starr, w 1963 roku.
Pierwsza płyta to Please Please Me. 14 krótkich, czasem po 2 minuty, piosenek w większości autorstwa Lennon-McCartney. Wyróżnić wypada trzy. Świetnie wykonana "Anna", opowiadająca o rozstaniu z dziewczyną. Nachyl się do mojego ucha, jeśli "Chcesz usłyszeć tajemnicę" - wyznanie zaśpiewane luźno i słonecznie przez Georga Harrisona. I ostatecznie "Jest takie miejsce" - jedyna piosenka nie w temacie miłości do jakiejś uroczej dzierlatki.
Piosenki są jakieś jasne, normalne, proste. Życie jest w nich prawdziwe, polega na szukaniu miłości, no bo w pewnym wieku na tym właśnie ono polega, z obu stron. Może polegało... nie wiem - stare czasy. Chłopaki śpiewają od serca.
Dziś zaraza medialna. Robienie w portki. Feminizm, genderyzm, ekologizm i Greta ze ściągniętą twarzą i strach. Ten świat sprzed 57 lat temu - to był 22 marca - był jakiś normalniejszy. Więc może na chwilę wrócić i posłuchać wieczorem. Można z youTube, czy jakoś inaczej. Nie ważne. Zamknąć oczy i zobaczyć coś innego. Odreagować. Pomyśleć czy rzeczywiście "Jest takie miejsce", gdzie możemy być, gdy smutno. Czy jest ktoś, komu możemy powiedzieć, wprost do ucha, naszą tajemnicę... "Kocham Cię". Pożegnać się z tą, którą kochaliśmy, ale mamy pecha, bo poszła z innym. Czy to się jeszcze zdarza? Czy nam się zdarza? Pewnie tak.
Dziś muzyka jest fast-foodem konsumowanym w trakcie wsiadania do samochodu, tłem w markecie albo transem po prochach na imprezie techno. Dawniej siadało się, włączało magnetofon, radio, co było. Zakładało się czasem słuchawki i był człowiek, i to śpiewanie i to granie. Świat się zmienia, ale nie koniecznie na lepsze. Więc raz jeszcze odsłuchałem. W całości. Warto wracać, do tego, co dobre.
