Jest to kontynuacja poprzedniej notki w tym cyklu :
Świadomość i jej natura jest centralnym i kluczowym elementem nierozwiązanego do tej pory w zachodniej filozofii Problemu Percepcji. Z okazji siedemdziesiątych urodzin Einsteina, w serii Żyjący Filozofowie, wydano zbiór esejów Albert Einstein: Philosopher-Scientist pod redakcją Paula Arthura Schilppa, napisanych przez 25 naukowców, a dotyczących różnych aspektów jego naukowego dorobku. Esej ósmy, Einsteina Koncepcja Rzeczywistości, którego autorem był Henry Margenau, profesor Fizyki Uniwersytetu Yale, zawiera następujący fragment :
„ Jest zupełnie jasne, że Albert Einstein, podobnie jak praktycznie wszyscy naukowcy, zakłada istnienie świata zewnętrznego, świata obiektywnego, tj. Takiego, który jest w dużej mierze niezależny od ludzkiego obserwatora. Cytując Einsteina z jego „Wpływ Maxwella na ewolucję idei rzeczywistości fizycznej” : Wiara w zewnętrzny świat niezależny od postrzegającego podmiotu jest podstawą wszystkich nauk przyrodniczych. Ponieważ jednak percepcja zmysłowa przekazuje informacje o tym zewnętrznym świecie lub „rzeczywistości fizycznej” pośrednio, możemy go uchwycić jedynie środkami spekulacyjnymi. Wynika z tego, że nasze pojęcia rzeczywistości fizycznej nigdy nie mogą być ostateczne. Musimy zawsze być gotowi zmienić te pojęcia - to znaczy aksjomatyczną strukturę fizyki - aby oddać postrzegane fakty w najbardziej logicznie doskonały sposób. Z jednej strony jest tu utożsamianie się z rzeczywistością fizyczną ze światem zewnętrznym, z drugiej - naleganie na różnicę między istotą rzeczywistości a tym, czym się wydaje. Rzeczywiście, sugeruje się trzykrotne rozróżnienie między światem zewnętrznym, postrzeganiem tego świata przez obserwatora i naszymi wyobrażeniami o nim; bo jak widzieliśmy wcześniej, aksjomatyczna struktura fizyki nie jest abstrahowana od doznań zmysłowych. Na niektóre interesujące pytania, które pojawiają się w tym momencie, brakuje odpowiedzi. Wychowany w tradycji kantowskiej Einstein przypuszczalnie opowiada się za „Ding an sich” [„rzecz sama w sobie”], która jest z natury niepoznawalna. Bardziej prawdopodobne jest jednak, że uznałby każdą charakterystykę rzeczywistości w kategoriach innych niż podane przez naukę za nieistotną i uznałby to pytanie za metafizyczne atrybuty rzeczywistości za nieważne. W tych warunkach twierdzenie, że istnieje świat zewnętrzny niezależny od podmiotu postrzegającego, staje się problematyczne. Jak większość naukowców, Einstein pozostawia bez odpowiedzi podstawowy problem metafizyczny leżący u podstaw całej nauki, znaczenie zewnętrzności. W ostatnim cytowanym fragmencie można dostrzec ciekawy ślad racjonalizmu. Mówi się, że postrzeganie zmysłów dostarcza informacji o rzeczywistości fizycznej w sposób zwany pośrednim. To niewinne słowo kryje oczywiście wiele problemów epistemologicznych, którymi Einstein nie chce sobie zawracac glowy. ”
Powyższy fragment ujawnia wstydliwą tajemnicę fizyki, a nawet całej zachodniej nauki, a mianowicie to, że Einstein, fizyka i cała nowoczesna Nauka nie mają jasnego i jednoznacznie określonego stanowiska w sprawie Problemu Percepcji, problemu o fundamentalnym znaczeniu, którego wagę dla zachodniej nauki trudno jest przecenić. Profesor William Byers w swojej książce The Blind Spot napisał na temat naszego odczucia dotyczącego pojęcia "zewnętrzności":
„ Z pewnością można sobie wyobrazić, że przejrzystość, którą postrzegamy na świecie, jest czymś, co przynosimy światu, a nie czymś niezależnym od nas. Klarowność świata przyrody jest metafizycznym przekonaniem, które nieświadomie narzucamy sytuacji. Uważamy za oczywiste, że świat przyrody jest czymś zewnętrznym i niezależnym od naszych myśli i wrażeń zmysłowych; wierzymy w rzeczywistość niezależną od umysłu. Paradoksalnie nie uznajemy, że wiara w rzeczywistość niezależną od umysłu jest zależna od umysłu. Logicznie rzecz biorąc, nie możemy się uwolnić od bańki, w której żyjemy, na którą składają się wszystkie nasze wrażenia zmysłowe i myśli. Nieskazitelny świat jasności, naturalny [zewnętrzny] świat niezależny od obserwatora, jest jedynie hipotezą, której w zasadzie nigdy nie można zweryfikować. Stwierdzenie, że świat przyrody jest niejednoznaczny, jest podkreśleniem tego założenia. Należy podkreślić, że poczucie, że istnieje „naturalny świat”, który jest taki sam dla wszystkich ludzi przez cały czas, jest założeniem, które nie jest oczywiste. Nie chodzi tu o rodzaj solipsyzmu i zaprzeczanie rzeczywistości świata. Należy podkreślić, że świat [zewnętrzny] jest ściśle spleciony ze światem umysłu.”
