Odcinek XX
Gdyby Wyspiański nie napisał durnego i pobożnego kiczu, to stworzyłby rzecz godną nazwania kulturą, pełną gębą. A tak, to jest kicz, kantyczki dla polskiego, katolickiego kołtuna. Dla polskiego durnia, który nie jest zdolny rozpoznać pod powłoką mitów, grozy swego prawdziwego położenia. To samo jest ze wszystkimi naszymi „dziełami” zaliczanymi do wieszczej i wielkiej kultury. A Żydostwo przyklaskiwało temu usypianiu w błogiej głupocie masy Polaków, zarówno wiejskiej biednej hołoty, miejskich łyków jak i tzw. warstw oświeconych. Do polskiego teatru utwory Mickiewicza czy Słowackiego weszły dopiero wtedy, pod koniec XIX w., gdy żydostwo rozrosło się do 2,5 – 3 mln osób i zaludniło miasta biorąc je w swoje posiadanie jako własne i wypychając z nich Polaków. Bowiem żydostwo dobrze rozumiało filosemickość i szkodliwość dla polskich umysłów utworów Mickiewicza i Słowackiego. Dybuk i Dziady mogą sobie podać ręce, jak mleczni bracia, albo raczej bliźnięta. Mickiewicza, tego żydowskiego pomiotu, instrumentu w rękach Żydów i służb wywiadowczych mocarstw zachodnich. Ten kto myśli, że pozwolono Mickiewiczowi za darmo bawić się w demokratę na łamach Trybuny Ludów, ten jest w błędzie. Niech się przyjrzy każdemu zdaniu wydrukowanemu w którejś z naszej politycznej gazet i sobie odpowie, kto na to zezwala i komu to służy. Dziennikarze i literaci, to są nasi lokaje – powiedział o Siemińskim i dziennikarzach krakowskiego Czasu, jeden z arystokratów, plutokrata.
Wśród młodych ludzi lat sześćdziesiątych niewielu było takich, którzy zdawali sobie z tego sprawę. Reszta była po prostu tępa i głupia, na czelne z krakowskimi hipisowskimi guru. Myśleli, że brzdąkając na gitarach i pisząc wiersze o haszyszu tworzą wielką kulturę, a raczej kontrę dla oficjalnej kultury, zeszmaconej przez czerwonych.
