W opinii byłego króla Europy, pani Kidawa-Błońska jest kandydatem na Prezydenta Polski, który łączy Polaków. Nie widzę niczego, co by mnie łączyło z tą panią dziś a co dopiero po jej ewentualnym wyborze. Tym bardziej, nie ma czegokolwiek, co łączyłoby mnie z jej elektoratem, zatem fraza Tuska wyklucza mnie z grona Polaków
Sama pani kandydat ogłosiła z kolei, że będzie Prezydentem wszystkich Polaków, przez co poczułem się osobiście zaatakowany i odczuwam zagrożenie, nawet jeśli owo zagrożenie jest mało realne. Oto bowiem, ktoś mi oświadczył, że będzie moim Prezydentem, wbrew mojej woli.
Oczywiście rozumiem reguły demokracji ale rozumiem je tak, że każdy wygrywający wybory prezydenckie staje się Prezydentem Polski i niczym innym. Mogę go uznać za swojego lub nie, jednak ta decyzja należy do mnie a nie do Prezydenta. I nie życzę sobie takiego sowieckiego przymuszania, takiej bezczelnej uzurpacji wynikającej wprost z bolszewickiej prowieniencji ugrupowania pani kandydat.
Nigdy nie uważałem Prezydenta Komorowskiego za swojego ale też nigdy nie twierdziłem, że tym Prezydentem nie jest, podobnie rozumiem obecne postawy wobec Prezydenta Dudy. Ale nikt mnie na siłę do swojej zagrody wpędzał nie będzie.
Przypomina mi to praktyki KOD, kiedy jego niesławnej pamięci szef w obliczu protestów przeciw wpisywaniu na listy poparcia bez wiedzy zainteresowanych, apelował: Nie pytajcie o zgodę na podpis! Demokracja zgody nie potrzebuje!
Zwracam uwagę na pewną niespójność w deklaracjach Tuska i Kidawy-Błońskiej. Ten pierwszy ze społeczności na siłę mnie wyrzuca, ta druga na siłę przyłącza, Tusk chce się mnie pozbyć, Kidawa podporządkować.
Ani jemu, ani jej to się nie uda.
