Premier Olszewski zadał te dramatyczne pytanie podczas sławetnej Nocnej Zmiany.
I to pytanie jest dzisiaj jeszcze mocniejsze, jeszcze bardziej aktualne, mające większy wydźwięk i jeszcze bardziej znaczące niż wypowiedziane owej pamiętnej nocy w Sejmie Rzeczpospolitej.
Dlatego, że tamtej nocy, przy całej powadze sytuacji było pytaniem retorycznym. Było głosem Polski przegrywającej ze zmową postkomunistycznych kacyków z nowo wyłonioną grupą kacyków przyszłych. I zawisło w świadomości patriotów na wiele lat, tkwiąc w tej świadomości jak cierń, powodując poczucie porażki, zawodu, zdrady.
Jednak wtedy sytuacja była całkowicie beznadziejna i z góry przegrana. Natomiast dzisiaj, Historia osadziła nasz naród w zupełnie innej, sprzyjającej nam rzeczywistości. Musimy zdać sobie sprawę z tego, że tamto, retoryczne jak je określiłem pytanie, retorycznym już nie jest.
Ale jest jak najbardziej aktualne.
Przestało jednak być beznadziejnym wołaniem, głosem tęsknoty, wyrazem żalu za straconą szansą. Teraz tak postawione pytanie stało się szansą, ma realną odpowiedź, zaowocowało siłą świadomości milionów Polaków, może przynieść zwycięstwo i utrzymać kierunek rozwoju Polski, o który walczyli i ginęli synowie tej ziemi od stuleci.
Pytanie Premiera Olszewskiego musimy postawić sobie dzisiaj z całą mocą jego przekazu, bo pojutrze, po wielu latach, po raz pierwszy od czasu jego zadania możemy z podniesionym czołem i dumą po prostu dać na nie odpowiedź.
Nie zmarnujmy więc tej szansy, tego plonu zasianego w 1992 roku, którego zasiew wyabortował ówczesny układ z Kiszczakiem i Wałęsą na czele. Oni na szczęście trochę tych ziaren przeoczyli.
Odpowiedzmy Panu Premierowi Olszewskiemu, odpowiedzmy z całą mocą tak, by usłyszał.
Tam.
