UKŁAD PUBLIKACYJNY
Podstawą tworzenia struktur i mas ustrukturyzowanych jest układ publikacyjny. Dotyczy to w takim samym stopniu człowieka, innego organizmu żywego, formacji geologicznej, jak i cząsteczki, atomu czy cząstki elementarnej. U człowieka jest to układ społeczno-twórczy.
Mechanizm funkcjonowania układu publikacyjnego, czyli tworzącego energię strukturyzacyjną, jest podobny do „współgrania” czasoprzestrzeni i mas w ogólnej teorii względności Einsteina. Tu pomiędzy masą a przestrzenią, którą masa zakrzywia istnieje niejako sprzężenie zwrotne. Podobnie jest przy publikacjach. Musi zaistnieć pewna podstawa-próg-elementarna struktura (tekst, równanie, obraz, rzeźba, nagranie itd.), którą jest zainteresowany w pewnym momencie na przykład redaktor czasopisma, szef promocji mediów, kurator wystawy, recenzent wydawnictwa książkowego czy na przykład ktoś tworzący portal internetowy.
W takim układzie publikacyjnym zaczyna działać (podobnie jak przy teorii względności) sprzężenie zwrotne (negatywem sprzężenia zwrotnego jest błędne koło). Doceniony i uznany autor zaczyna tworzyć dalsze dzieła. Tutaj sama obecność, działanie pola publikacyjnego generują dalszą twórczość. Więź, kontakt z układem redakcyjnym zacieśnia się, co staje się algorytmem kolejnych publikacji. Z czasem autorem, który się „wykazał” i zrealizował swoją szansę „okna na (wszech)świat” zaczynają się interesować inne ośrodki publikacyjne, co „produkuje” następne publikacje – na jeszcze wyższym poziomie, co z kolei wzmacnia pole publikacyjne itd., itd.
Zadziałanie tego mechanizmu stanowi kryterium rozpoznawcze prawidłowo skonstruowanej kreacji,
Ten sam mechanizm działa, wbrew pozorom, ściśle lub czasem mniej podobnie, w całej przyrodzie – ożywionej, geologicznej, chemicznej, astronomicznej i fizycznej.
Na przykład atom wodoru wchodzi w układ wiatru gwiezdnego dostarczającego ciężkie pierwiastki. Jest to okazja, aby wykorzystać stopnie swobody i wejść w związek z innymi pierwiastkami. Tu również działa sprzężenie zwrotne. Samoindukujący się proces uruchamia dalsze kontakty z chemią gwiezdną. Odpowiednikiem publikacji jest ekspresja – najpierw chemiczna, potem geologiczna jako struktury coraz bardziej rozbudowane. Warunkiem zaś tego procesu jest istnienie odpowiedniego centrum kosmicznej alchemii w gwiazdach supernowych.
Kolejnym układem publikacyjnym jest faza tworzenia większych globów. Tworzenie to pozwala wchodzić w coraz bardziej złożone syntezy, aż do życia, cywilizacji i supercywilizacji włącznie.
W taki sposób funkcjonują mechanizmy fizyczno-astronomiczne – przykłady tego zostały przedstawione w symulacjach – w „Równaniu struktur V/1” i w „Równaniu struktur VI/1”.
Jeśli chodzi o sam matematyczny algorytm-równanie to (tzn. układ publikacyjny) opisujące, będzie to układ samoinduktywnego sprzężenia zwrotnego, zwłaszcza między memem a a paradygmatem n na przykład we wzorze p = aśt(ktn-1 – 1) oraz ogólnie funkcja wzrostu wykładniczego (wzór w = mu = katn, n » 1, n ≠ const) (zob. „Równanie struktur V” i „Równanie struktur VI/1”).
Jakkolwiek brzmiałby dziwnie i nietypowo w powyższym kontekście termin „publikacja”, najważniejsza jest jego definicja. Publikacja to kluczowa dla funkcjonowania aktywność danej struktury. Tak jak sens ma wartość i masa ustrukturyzowana struktury, tak sens ma jego podstawowa, w największym stopniu przełamująca entropię, składowa.
Tak jak istnieje w przyrodzie próg wartości (masy), realizujący tzw. mechanizm Higgsa (nabywanie przez cząstki masy), tak na tej samej zasadzie istnieje próg publikacji. W biografii on się nasila, od namiastek w integracji wstępnej (okres szkolny) i reintegracji do pełnej postaci w akceleracji. Podobnie w fizyce i astronomii szczątkowa publikacja występuje w integracji wstępnej i dezintegracji oraz w erze ciemnej materii – reintegracji, pełna – w akceleracji i erach późniejszych. Taka jest po prostu natura procesu, wzrostu wykładniczego – na jego kontinualnej, choć skwantowanej linii funkcjonują te same prawa. Skoro tak, to dla późniejszych, bardziej zaawansowanych faz z ich rozbudowanym splotem sprzężeń zwrotnych istnieją ich zwiastuny w erach wczesnych Wszechświata. Takim zjawiskiem jest –wbrew paradoksalnemu brzmieniu – mechanizm publikacyjny. Jest to czystej postaci zjawisko, proces termodynamiczny, który istniał, istnieje i będzie istniał, obejmując zarówno zdarzenia, struktury proste (cząstki, atomy, cząsteczki), bardziej złożone (planety i gwiazdy oraz życie), jak i najbardziej ewolucyjnie zaawansowane (cywilizacje i supercywilizacje).
Tak jak istotą śmierci cieplnej Wszechświata, wysokiej (nieskończonej) entropii jest stagnacja, bezruch, wyrównanie, redukcja potencjałów, „bierna”, nieistniejąca energia, tak cechą prawidłowego funkcjonowania struktur jest ich aktywność – na wszelkich poziomach jest to aktywność ruchowa, fizyczna. Dotyczy to również człowieka; publikacja wiąże się ściśle z aktywnością fizyczną – „siedząc w fotelu nauki się nie zbuduje” – maksyma ta – w sposób mniej lub bardziej zmodyfikowany – stosuje się do całej przyrody.
Jakie byłoby matematyczne równanie aktywności? To zależy czy chodzi o aktywność podstawową czy rozwiniętą. Dla wzoru w = mu = katn, zajdzie:
w, mu > 0 i a > 0 i n ≥ 1 dla aktywności podstawowej
w, mu > 0 i a > 0 i n > 1 dla aktywności rozwiniętej i publikacyjnej
Materiały źródłowe:
T. Szulga, „Równanie struktur V”, maszynopis niepublikowany, Wrocław 2019.
Tagi: publikacja, matematyka, fizyka
