„Było to, jakbym się obudził ze snu i zobaczył nowe światło.”(…) Kepler rozpatrywał różne możliwości, zanim doszedł do prawidłowej konkluzji, że orbita jest elipsą. (…) Odkrycie eliptyczności orbity Marsa nastąpiło w okolicach Wielkanocy 1605 r. (…) Wciąż jednak brakowało mu fizycznego mechanizmu powstawania elipsy - dla Keplera problemem nie było samo ustalenie kształtu orbity, lecz zrozumienie, jakie siły sprawiają, że ich kształt jest właśnie taki a nie inny. (…)
W zasadzie Kepler stara się oddać sprawiedliwość wszystkim trzem znanym systemom świata, ptolemeuszowemu, kopernikańskiemu oraz systemowi Tychona: „(…) może raczej badam fizykę niebios i naturalne przyczyny ruchów. Ostatecznym wynikiem tych rozważań są bardzo jasne argumenty, pokazujące, że jedynie pogląd kopernikański na temat budowy świata (z kilkoma drobnymi zmianami) jest prawdziwy, a dwa pozostałe są fałszywe itd.(…)”. (…) Układ kopernikański jest znacznie bardziej logiczny z tego punku widzenia: wszystkie planety bez żadnego wyjątku okrążają Słońce i można do nich zastosować jednolite prawa.(…)
Kepler zaproponował własną teorię grawitacji. Grawitacja miała w niej odgrywać rolę niewidzialnego sznura, wiążącego wszelkie przedmioty w pobliżu Ziemi z jej powierzchnią. (…) Wciąż daleko było do Newtona i koncepcji powszechnego ciążenia.
Jerzy Kierul, Kepler
Einstein (…) By pracować efektywnie potrzebował samotności i duchowej izolacji. Z pewnością nie był człowiekiem stworzonym do pracy w zespole.
Michael White, John Gribbin, Einstein. Życie nauką
podstawą pracy fizyka matematycznego jest uzyskanie poprawnych równań, a ich interpretacja ma wyłącznie drugorzędne znaczenie
Paul Dirac, cyt. wg: Graham Farmelo, Przedziwny człowiek. Sekretne życie Paula Diraca, geniusza mechaniki kwantowej
W powyższych tekstach wprowadzam pojęcia ujemnej publikacji (publikacja w astronomii to replikacja), ujemnej rozmowy (rozmowa to interakcja międzymasowa) i ujemnego tekstu (tekst to wstępna pra-struktura). Oczywiście istnieją i dodatnie oraz zerowe odpowiedniki powyższych zjawisk. Znaczące jest tu jednak to, że pojęcia te funkcjonują w fizyce i kosmologii.
Pierwszy rozdział pracy jest para-literacki, przedstawia pewną krańcową sytuację (mimo że de facto sama rozmowa jako taka ma bardzo duże znaczenie dla rozwoju człowieka, tu opisana jest jej „problematyczna wersja”). Następne rozdziały to przykłady empiryczne ilustrujące zawarte w pracy twierdzenia; kolejny rozdział to dowód podstawowych tez pracy. Ostatnie teksty, najważniejsze (kolejna notka), to przedstawienie konsekwencji fizycznych idei ujemnej – publikacji, rozmowy i tekstu.
Ze zjawiskami, kategoriami publikacji, rozmowy i tekstu jest w ogóle ciekawa sprawa. W równaniu struktur bowiem ważny jest izomorfizm struktur na różnych poziomach ewolucji. Jak więc to wyraża się dla np. ujemnych publikacji, rozmów i tekstów – to znaczy jakie są odpowiedniki ich w fizyce i kosmologii? Analogią dla publikacji, jak założyłem i sugerowałem, może być replikacja.
Wspomniałem też, że odpowiednikiem memu interpersonalnego są interakcje między elementami materii (częste w integracji wstępnej, rzadkie (rzadsze) w akceleracji i hiperakceleracji) – to będzie też ekwiwalent rozmowy. Tekst (mem tekstowy) w ogóle wiąże się z przejściem jednej fazy w drugą, wyższą ewolucyjnie. To widać w sposób pełny przy rezonansie węglowym (mechanizmem jest tu tzw. objaw twórczy generujący i realizujący tekst, umożliwiając przejście do fazy reintegracji).
Tekst ujemny, a więc zaburzony, jest wtedy, gdy ten mechanizm syntezy modeli teoretycznych w zapis staje się zaburzony. Tak było w początkach historii Wszechświata, na przykład w fazie integracji wstępnej (ściślej w erze rekombinacji), kiedy istniała blokada, a raczej deficyt energetyczno – informacyjny, który uniemożliwił powstanie ciężkich pierwiastków (pozostawionych na poziomie berylu). Analogią biograficzną może być problem z tworzeniem tekstów, pełnoprawnych tekstów, w obszarze i etapie integracji wstępnej (edukacji szkolnej), a tym bardziej w fazie dezintegracji (inflacji kosmologicznej). Zatem mem tekstowy przyjmował wtedy wartość zerową czy wręcz ujemną.
Istnienie w przestrzeni publicznej np. ujemnej, zerowej czy dodatniej oceny osiągnięć, pracy itd. jednostek, grup społecznych lub społeczeństw jest zjawiskiem powszechnym. Jest to podstawa całej ekonomii, naukoznawstwa i naukometrii. Mowa jest tu na przykład o ujemnym wzroście gospodarczym, tak zwanej recesji (powstała nawet piosenka zespołu Lady Punk „Mniej niż zero”), ujemnych stopach procentowych, o ujemnym przyroście naturalnym, wykładniczej ewolucji w teorii Raya Kurzweila, bitowej typologii cywilizacji w teoriach Carla Sagana i Nikołaja Kardaszewa (to cała wiedza w teorii informacji), czy, na gruncie psychologii, o zjawisku pokrewnym, jakim jest zerowa inteligencja.
Jednak w kontekście równania struktur i jego wyodrębnień (tu wielu mechanizmów na linii np. wartość – paradygmat – mem – publikacja – rozmowa – tekst) powyższe ujęcie jest nowe, a przynajmniej ja nie znam publikacji poważnie, naukowo i gruntownie analizujących temat postępu i jego przebiegu, zwłaszcza od strony matematycznej, fizycznej, astronomicznej i kosmologicznej.
Na koniec ostatnia sprawa. Zgodnie z oceną matematyczną pracy (wersja maszynopisowa), starałem się usunąć braki, w niektórych kwestiach jednak istniała różnica stanowisk. Na przykład:
- W Materiałach źródłowych używam frazy „Internet” i „www” (jednak stosowana przeze mnie wersja jest praktyczna i komunikatywna);
- Używam frazy „zapis” zamiast „wzór” (gdy ta pierwsza jest jedynie ogólniejsza);
- Nie zaokrąglam, np. piszę logarytm n = 1,85997, zamiast np. 1,86, lub „publikacja pś ≈-3,5400481” zamiast „pś ≈-3,54” (ostatni tekst) (tu jednak bardzo ważna jest dokładność akurat do 5. czy 7. miejsca po przecinku, bo można przeoczyć ważne odkrycie.
- Stosuję zapis, np. a = b > c (tu akurat się zgodzę, choć z logicznego punktu widzenia ten zapis jest według mnie poprawny (choć mniej popularny), i, co ważniejsze, pozwala, mimo pewnej niezręczności, uniknąć „przegadania tekstu”, a tzw. oszczędność stylistyczna jest zaletą, a nie wadą, więc tę formę pozostawiłem);
- Stosuję nawiasy (często), co miałoby pogarszać czytelność tekstu (choć uważam, że nawias jako środek stylistyczny stanowi bogactwo języka i jest logiczny).
Na zakończenie chciałbym podziękować osobom, które przyczyniły się do powstania tekstu lub wypowiedziały się na temat pracy, które wolały pozostać anonimowe, choć za ostateczny kształt tekstu całkowitą odpowiedzialność ponoszę ja sam.
(KRÓTKI?) ŻYWOT (WIECZNEGO) STUDENTA
Wyobraźmy sobie pewną okoliczność i zdarzenie. Jest to sytuacja tak zwanego nieprawidłowo postawionego problemu rozwoju i życia. Będzie to przykład – przypadek tak zwanego „wiecznie balangującego studenta”. Co się wtedy dzieje? (obowiązuje tu wzór p = w - at, gdzie p – publikacja, w – wartość struktury, a – mem, t – czas).
Od razu tutaj rośnie mem interpersonalny ai (ai ≫ 0). Czasem taki student napisze jakiś tekst (mem tekstowy az ≠ 0, az ≈ 0, wzór a = ai + az). Jednak student z zasady nie myśli o tak zwanej nauce (niski wskaźnik nauki, zapisu i publikacji z, p ≪0, a tym bardziej matematyki m ≪0, we wzorze ww = mpztr ≪ 0, gdzie ww – wartość wypowiedzi twórczej, tr – rozmowa i jej wartość, też – jest tu niski wskaźnik publikacji p) – wbrew znaczącym, obiecującym początkom, oczekiwaniom, że jest bardzo zdolny, ma przed sobą świetlaną przyszłość, więc będzie miał wysokie osiągnięcia, publikacje i tak dalej. Nie. Student rzuca się w wir wyłącznie aktywności interpersonalnej (wysokie ai).
W rezultacie więc wskaźnik na przykład publikacji p = w – at jest bardzo niski, wręcz ujemny (p < 0). Tak. Następuje hipertrofia memu a (ai). Również inny wskaźnik tak zwanego dorobku twórczego, paradygmat n (wzór n = logtw/ka), przy a rosnącym, i on zmaleje.
Student w ogóle nie interesuje się, nie zajmuje teraz ideami i paradygmatami epoki. Nie interpretuje, nie odzwierciedla ich. Pozbywa się ideałów (n < 1). Nie uznaje pracy. Stąd n, paradygmat n staje się bardzo niski (n ≪ 1, wzór na publikację p = aśt(ktn-1 –1), przy czasie t > 1). Publikacja więc staje się też bardzo niska (p ≪ 0). Nieoptymalnie postawiony problem rozwoju i życia to właśnie stawianie wyłącznie i krańcowo na tak zwaną aktywność towarzyską. I aktywność interpersonalna pewnego dnia przekroczy w końcu magiczny próg i granicę s (ai > s)…
Jednak na tym nie koniec czasu schyłku. Wartość w (wzór w = mu = katn , gdzie mu – masa ustrukturyzowana), zależna od stałej rozwoju k, również zmaleje. Bowiem stała rozwoju k to wskaźnik stabilnego trybu życia i unormowanego snu. Jednak student prowadzi rozbudowane, bogate nocne życie i ma często zarwane noce – i nawet k, stała rozwoju k, staje się nieco mniejsza od 1 (k < 1, wzór w = katn )…
Średnioroczna aktywność senna w cyklu dziennym ta stanie się też znacznie mniejsza od średniorocznej aktywności sennej wzorcowej w cyklu dziennym tw (ta ≪ tw , wzór na współczynnik przyrostu aktywności sennej w ciągu roku to ws = (ta – tw )/tw ).
Powstaje silna tendencja spadkowa. Jest coraz gorzej! Nawet współczynnik memowy a, ten umiłowany mem interpersonalny a, maleje od a = 0, poprzez a ≤ 0, do a < 0. Oczywiście wartość, poznawcza wartość w, od dawna osiągnęła wartość zerową (w = 0), a nawet dezintegrację (jako w< 0)!
Czy jest to już ponury, śmiertelny KONIEC? Czy jest wyjście z tej tragicznej sytuacji, powrót do GRY?
Tak! Najpierw będzie to stabilizacja snu (~ k <1, k – k' >0, gdzie
k’ – stała snu idealna, k’ = 1). I nastąpi naprawa memu tekstowego az (az >0), choć na razie jeszcze publikacja p będzie równa zeru.
Zmniejszy się koncentracja na memie interpersonalnym (~ai ≫ 0) – nastąpi początek zwrócenia się ku NAUCE (wskaźnik nauki i
zapisu ztr ≫ 0). Potem przyjdzie kolej na PUBLIKACJĘ (publikacja p > 0, wskaźnik publikacji, aktywności publikacyjnej wzrośnie pztr > 0), zainteresowanie epoką. I jej PARADYGMATAMI oraz wartościami (n > 1).
I powoli nastąpi wolny, ale stały postęp. Z czasem dalej publikacja p wzrośnie (p ≫ 0, wskaźnik publikacji pztr ≫ 0, a potem nawet wzrośnie wskaźnik aktywności matematycznej z mpztr ≠ 0, przez mpztr > 0, do mpztr ≫ 0). Paradygmat nabierze rozpędu (n z n > 1, n = const, przejdzie w n ≫ 1, n ≠ const).
I STAŁA ROZWOJU k stanie się stabilna, umiarkowanie stabilna, lekko rosnąca (k ≥ 1, k ≈ const, aktywność senna ta się zwiększy, będzie ta > tw). Powoli też unormuje się aktywność interpersonalna – wolna i całkowicie przedefiniowana!
Niezwykła to sytuacja. Zaczęło się od ujemnej publikacji (p < 0), przy wysokim memie interpersonalnym (ai ≫ 0). Jednak teraz wartość struktury jest bardzo wysoka (w ≫ 0) i publikacja bardzo wysoka (p ≫ 0), przy w miarę wysokim memie tekstowo – zapisowym (az ≫ 0, więc ai < az), choć przy niezbyt wysokim ogólnym memie a. Zatem zgodnie ze wzorami p = w – at i a = ai + az , mem interaktywny ai przyjmuje wartość i postać wysoko ujemnej rozmowy (ai ≪ 0)! Niesamowite.
Jednak matematyka jest nieubłagana – należy więc dokładnie i poważnie interpretować jej równania. Podobnie należało dosłownie potraktować wzory teorii względności Einsteina, co pozwoliło właściwie zinterpretować równania dotyczące na przykład czarnych dziur.
Najdziwniejsze jest tu to, że takie zjawiska jak mem interpersonalny (czyli mem interaktywny) i publikacja ujemna mają swoje implikacje w fizyce i kosmologii.
Być może też w okresie Plancka (gdzie t ≠ 0) istniała mini pra-inflacja kosmologiczna lub przynajmniej tendencja spadkowa. Inflacja kosmologiczna klasyczna to faza późniejszej przyspieszonej, wykładniczej ekspansji Wszechświata (10-36 – 10-32 sekundy po Wielkim Wybuchu). Mogło tak być dlatego, że w ramach ery Plancka istniała dezintegracja – antyteza poprzedzająca pewną syntezę, jaką było późniejsze wyłonienie się, 10-43 po Wielkim Wybuchu struktury oddziaływania grawitacyjnego. (Zawsze każdą syntezę poprzedza antyteza – dezintegracja (tu tendencja opadająca)). To można łatwo zweryfikować eksperymentalnie. Tutaj era Plancka jest izomorficzna z integracją wstępną.
PROBLEM ROZWOJU A MEM – KONKRETNE SYTUACJE
Rozważmy następującą sytuację.
Mamy strukturę: dorobek twórczy o wartości w = 4361, a = 47, k = 1,
t – czas trwania procesów, t = 7 lat, n – orbita hiperakceleracji, n = ? Z obliczeń wynika , że n = 2,32813, publikacja p = w – at = 4032.
W powyższym przypadku obliczony mem tekstowy az = w/t = 623 i mem interpersonalny ai = a – az = -576. Widać od razu, że przy ai ≪ 0, p≫0, jest poprawnie postawiony problem rozwoju. Publikacja jest wysoka głównie dzięki dużej wartości struktury w, ale też dzięki małej wartości memu a.
Może zaistnieć sytuacja, gdy mem interpersonalny ai = np.1000. Wtedy mem tekstowy az = 47 – 1000 = - 953. Ale może też się zdarzyć, że mem interpersonalny ai będzie równy 0. Wtedy mem tekstowy przyjmie wartość 47 – 0 = 47.
Interesujące są tu też wartości różnych pozostałych zmiennych. I tak przy ai = 1000 (przy a = 47) w = azt < 0, więc jest to funkcja liniowa, więc
p = - 7000. Wtedy też (przy az = - 953, t =7) wartość struktury musiałaby być równa – 6671. Byłaby to skrajna dezintegracja. Z kolei przy ai = 0 (ostatni przypadek) p = 0, a więc jest to również funkcja liniowa, gdzie (przy az = 47, t = 7) w = p + at = 0 + 47 × 7 = 329.
Rozważmy inną sytuację.
Mamy strukturę: „początki człowieka cywilizowanego – 200 tys. – 10 tys. lat temu; wartość struktury w = 10, a – środowisko południowej Europy, jeden z interglacjałów, wczesne lato, klimat umiarkowany, 60 tys. lat temu, polowanie i utrzymanie jaskini, a = 100,5, t – czas trwania procesów, t = 30 lat, n – orbita akceleracji kosmicznej, n = ? Z obliczeń wynika, że n = 0,338, publikacja p = - 84,9”. (zob. T. Szulga, „Równanie struktur V/1”); z obliczeń również wynika , że az = w/t = 0,33, ai = - p /t = 2,83. Powyższe dane wskazują na nieoptymalnie postawiony problem rozwoju.
Zatem o tym, czy jest poprawnie postawiony problem rozwoju, decydują trzy czynniki (razem z wartością w cztery): publikacja, mem interpersonalny i mem tekstowy.
Na koniec rozważmy przypadek tzw. twórczości dewiacyjnej. Wtedy zarówno wartość w, jak i mem a są ujemne.
Mamy strukturę: dorobek twórczy o wartości w = - 300, a = - 120,
t – czas trwania procesów, t = 2 lata, n – orbita dezintegracji, n = ? Z obliczeń wynika, że n = 1,32197, publikacja p = - 60;z obliczeń również wynika, że az = w/t = - 150, ai = - p/t = 30. Mimo skrajnej dewiacyjności (w < 0, a < 0), istnieje tu „całkowicie normalna” twórczość (n > 1). Gdyby przy tej samej wartości, czasie i memie tekstowym, ai było równe ai = - 200 , a = - 350, paradygmat byłby równy n = - 0,22237,
a publikacja wyniosłaby p = 400. Byłaby więc to jeszcze bardziej „normalna” twórczość (p ≫ 0). Takie przypadki zdarzają się w głębokich dezintegracjach. W zasadzie dezintegrację opisuje tylko funkcja liniowa, jednak powyższe przypadki „podlegają” również funkcji wykładniczej. Jest tu jedynie warunek, aby iloraz w/a był większy od zera (w/a > 0).
UJEMNA PUBLIKACJA – JESZCZE RAZ – PROBLEM WSPÓŁCZYNNIKÓW
Czy sytuacja ujemnej publikacji (p = w – at i p < 0) w ogóle kiedykolwiek występuje? Niewątpliwie tak, w przypadku kiedy istnieje dużo rozmów (i im podobnych), niewątpliwie sensownych, jednak nie dających skutków w wartości intelektualnej struktury, nie mówiąc o publikacji. Tak będzie u osób licznie przeprowadzających wywiady z ludźmi (np. w pracy psychologa praktyka), nie dających skutków w wartości, zwłaszcza zapisowej, a „nabijające” tylko mem (zwłaszcza mem interpersonalny).
Jeśli chodzi o sprawę czynników: zapisowego, publikacyjnego i matematycznego (zawartych w symbolu ww = mpztr; tekst wstępny), w klasycznym zapisie np. współczynnik matematyczny „zerowy” jest równy 1, podobnie współczynniki publikacyjny i zapisowy (tekstowy).
Dla wartości matematycznej będzie to zapis: (wartość czysto matematyczna + wartość publikacyjna) / wartość publikacyjna, dla wartości publikacyjnej: (wartość czysto publikacyjna + wartość memowa at) / wartość memowa at (gdzie a – mem, t – czas), dla wartości zapisowej: (wartość czysto zapisowa + wartość rozmów tr) / wartość rozmów tr (gdzie tr – wartość wypowiedzi(rozmów)). Wszędzie tutaj odpowiednie wartości – ilorazy są większe lub równe 1.
Jednak istnieją wypowiedzi skrajnie azapisowe, apublikacyjne i amatematyczne. Wtedy współczynniki mogą przyjąć wartości mniejsze od zera.
Rozważmy następującą sytuację.
Mamy strukturę (badania z 2020 roku): dorobek twórczy o wartości
w = 746,70358, a = 44,40159, t – czas trwania procesów, t = 1 rok. Z obliczeń wynika, że publikacja pc = 702,30198, ai = - 702,30198, az = 746,70358.
Zapis, symbol skrótowy ww = mpztr nie oznacza iloczynu, ale sumę.
Tutaj więc zajdzie:
ww = mpztr = 118,52 + 583,78198+44,40159 = 746,70358
Tak jest dla jednego roku. W pozostałych obliczeniach i analizach ostatni składnik (44,40159) będzie analizowany jako at.
Tutaj ww oznacza całkowitą wartość wypowiedzi twórczej (746,70358).
Symbol m oznacza wartość i wkład opublikowanej wypowiedzi matematycznej (118,52). Symbol p oznacza wkład publikacyjny twórczości, ale bez składnika matematycznego (583,78198). Symbol ztr oznacza średnią wartość, wkład całkowity strefy memowej. Będzie to cały wkład twórczości i życia nie rejestrowanych jako publikacja (a więc będzie to a). W powyższym przypadku na mem a składają się dwa elementy z i tr.
Symbol z oznacza średnią wartość zapisanych tekstów. Tutaj jej wartość to 7,446 punktów (w powyższym przypadku analizowany jest jeden rok). Ogólne z + tr = a, więc z = a – tr. Symbol tr to średnia wartość działań twórczych i codziennych poza zapisanymi tekstami (tu tr = 36,95559; wielkość z wzięta została z empiryki).
Symbol pc oznacza całkowity wkład publikacyjny (czysto niematematyczne publikacje plus opublikowany wkład matematyczny, pc = p +m).
Widać więc, że całkowita wartość wypowiedzi twórczej nie jest prostą sumą, gdyż w obliczeniach dla t ≠ 1 lat ostatni składnik a = z + tr to at (rzadko mamy do czynienia z t = 1, jednym rokiem). Powyższy model można jednak nazwać „matematyka – publikacja – mem” (ww = mpztr = mpa).
Zatem ogólnie istnieją tu następujące współczynniki:
matematyczny wm = m/p + 1 = 1,20302
publikacyjny wp = p/at + 1 = 14,14777
publikacji całkowitej wpc = (p + m)/at +1 = 16,81704
tekstowy wz = z/tr + 1 = 1,20148
W kolejnym rozdziale zagłębimy się w cały obszar memowy ze szczegółowym uwzględnieniem podskładników memu a, a właściwie jego podstruktury tr: uzdolnień i zainteresowań oznaczonych symbolem u i zwykłego codziennego życia, tu oznaczonego jako co. Składnik u można podciągnąć pod dokonania, składnik co to zwykły codzienny czas.
I jeszcze jedna uwaga. Tutaj operuję pojęciem „mem tekstowy” az dla oznaczenia wartości całkowitej struktury podzielonej przez czas (az = w/t). Jak zobaczymy później, taki punkt widzenia otwiera bardzo ciekawe możliwości analizy całości (!) struktury. Innym pojęciem jest „wkład zapisowy” z, będący czym innym niż mem tekstowy. Wkład zapisowy z to po prostu średnioroczna wartość zapisanych samych tekstów. Obie wielkości mają jednostkę punkt na rok. Współczynniki wcześniej opisane są niemianowane.
PODSTAWOWE (UJEMNE) AKTYWNOŚCI OPARTE NA ZDOLNOŚCIACH
Można w nieskończoność tworzyć podziały i szeregi, ciągi czynności i aktywności sensownych i wymagających określonych zdolności i umiejętności. Dopóki poruszamy się w sferze matematyki, ma to sens.
Powstaje problem, czy może istnieć sytuacja ujemnego zapisu (nie ujemnego tekstu!), kiedy ma miejsce hipertrofia czynnika, składnika wartości wypowiedzi nie zarejestrowanej jako zapis i tekst, czyli składowej tr. Jest to sytuacja, kiedy w ogóle nie zapisujemy np. swoich planów, pomysłów i marzeń.
Wtedy zajdzie:
z + tr = a, z = a – tr , z < 0 ⟺ a < tr , gdzie
z – średnia wartość wypowiedzi, wkład tekstowy zainteresowań, zapis, aktywność zapisana, teksty, pomysły
tr – średnia wartość wypowiedzi, zainteresowań i pasji nie zarejestrowanych jako dokonaniowy zapis (w tym aktywność w Internecie)
a – mem
Jest to sytuacja podobna do sytuacji ujemnej publikacji (wtedy zachodzi w – at < 0 ⟺ w < at), tu jest to przypadek na niższym poziomie integracji, choć prawdopodobnie jedno z drugim jest związane. Tam wszystkie wypowiedzi były jakoś rejestrowane, teraz dochodzi sytuacja czystej wypowiedzi (np. rozmowy) całkowicie nie zapisanej.
Co więcej, jest możliwa sytuacja ujemnej aktywności i zainteresowań w ogóle (nie ujemnych rozmów, choć oba zjawiska są wzajemnie związane), azapis jeszcze głębszego stopnia.
Wtedy zajdzie:
u + co = tr , u = tr – co , u < 0 ⟺ tr < co , wu = u/co + 1, gdzie
u – średnia aktywność wymagająca umiejętności i zdolności
co – średnia podstawowa codzienna aktywność nie związana z umiejętnościami i zdolnościami – kontakty i spotkania towarzyskie, zaspokajanie potrzeb, załatwianie codziennych spraw, zwykłe rozmowy, kuchnia, zakupy w sklepie itd.
wu – średni współczynnik zdolnościowy
KILKA PRZYKŁADÓW – EMPIRYKA I SYMULACJA
U jednego z badanych (badania z 2020 roku) struktura przedstawia się następująco: a = 17,11217, z = 3,54121, tr = 13,57096, u = 0,89965,
co = 12,67131, t = 51 lat, w = 6605,70432, pc = 5732,98365, n = 1,51479,
ai = - 112,41144, az = 129,52361, wu = 1,07099, m = 118,52,
p = 5614,46365, wm = 1,02110, wpc = 7,56909, wp = 7,43328, gdzie
pc – publikacja całkowita (pc = p + m)
wpc – współczynnik publikacji całkowitej
Jednocześnie zajdzie m.in.:
wpc = pc/at + 1, przy wp ≠ 1 i a ≠ 0 wm = m/(wp – 1) at + 1,
w = mu = atwp + m, i az = wpca, oraz p = (az – a) t – m
Rozważmy następującą sytuację.
Mamy strukturę: praca psychologa praktyka; wartość struktury
w = 84, t – czas trwania procesów, t = 10 lat, n – orbita akceleracji, n = ?, mem interpersonalny: 3 wywiady dziennie przez 300 dni w roku, po 0,05 punktów za wywiad, czyli ai = 3 × 300 x 0,05 = 45, średnia wartość tekstowa, wkład tekstowy twórczości: 180 tekstów po 0,07 punktów za tekst, czyli
z = 12,6, stała rozwoju k = 1.
Z obliczeń wynika, że mem tekstowy az = 8,4, mem a = 53,4, paradygmat n = 0,19673, publikacja p = - 450, współczynnik publikacyjny wp = 0,15730, średnia wartość wypowiedzi, pozazapisowa aktywność
tr = 40,8, współczynnik tekstowy wz = 1,30882. Całość więc przedstawia się następująco: w = (ai + az) t + p = (z + tr) t + p = (45 + 8,4) 10 + (- 450) = (12,6 + 40,8) 10 + (-450) = 84.
Wykorzystane zostały wzory az = w/t, a = ai + az, n = logtw/ka, p = -ait lub p = w – at lub p = aśt(ktn-1 – 1), wp = p/at + 1 lub wp = az/a lub wp = ktn-1, tr = a – z, wz = a/tr.
Mówiąc obrazowo:
1 ujemny punkt publikacyjny (ujemna publikacja) to ekwiwalent nierejestrowanych, niezapisanych 20 rozmów (dodatnich wywiadów i działań pokrewnych).
1 dodatni punkt publikacyjny = 20 ujemnych rozmów.
1 opublikowany artykuł (ok. 8 punktów) = 160 ujemnych rozmów.
W ostatnim przypadku (praca psychologa praktyka), przy tej samej liczbie przeprowadzonych 900 rozmów – wywiadów rocznie (3 × 300 × 0,05 = 45 punktów), aby publikacja wyniosła zero (0) punktów, konieczne byłoby „zaliczenie” 5,625 artykułów po 8 punktów za artykuł rocznie. Wtedy zajdzie: (-5,625 × 8 + 45 + 8,4)10 + 0 = 84.
KLASYCZNE MEMY TEKSTOWO – ZAPISOWY I INTERPERSONALNY – WYPROWADZENIE PODSTAWOWEGO WZORU TEORII DYNAMIKI MEMÓW
Stojąc na gruncie klasycznego modelu memu interpersonalnego i memu tekstowego z wykorzystaniem tzw. ujemnych rozmów (jako mem interpersonalny)(np. w akceleracji i hiperakceleracji), można zaproponować jedną z interpretacji takiego myślenia. Aby to wprowadzić, musimy udowodnić pewne twierdzenie.
Udowodnij, że w = p + (ai + az)t, gdzie
a = ai + az i
w – wartość struktury
a – mem
p – publikacja
t – czas
Jaką wielkość i wzajemne proporcje przyjmują zmienne ai i az ?
Napiszmy równanie w = at + p inaczej:
w = p + (-pt/t) + at + p = p + (-pt/t) + (at +p)
Wprowadźmy wielkość S(az), w równaniu S(az)t = w, stąd S(az) = w/t. Mamy więc równanie w = p + at = S(az)t. W tym drugim członie powyższego równania jest zawarte az. Nazwę ten cały człon całością memowo – tekstowo – twórczo – publikacyjną. Jej składową jest mem tekstowy az. Składową az tej całości obliczamy jako w/t. Nosi ona nazwę sumarycznego memu tekstowego S(az). Tyle sprawa memu tekstowego.
Pierwszy człon (pozostały z prawej strony równania) to (-pt/t) = -pśt. Ten składnik obliczamy jako –p/t. Cały człon to –p (można to nazwać całością publikacyjną). Jej składowa –p/t nosi nazwę sumarycznego memu interpersonalnego S(ai). Wchodzi on razem z sumarycznym memem tekstowym S(az) w skład całego nawiasu memowego a = (ai + az).
Tutaj:
S(az) = w/t i S(ai) = -p/t, więc
S(az) + S(ai) = w/t – p/t = wś – pś = (w- p)/t = aś = a, więc
az + ai = a
Tutaj czym innym jest człon np. S(az) (czyli az), a czym innym mem a. Podobnie czym innym jest człon np. S(ai) (czyli ai), a czym innym mem a (tutaj wskaźnik ś przy wś, pś i aś oznacza średnioroczne).
Jeśli chodzi o proporcję pomiędzy az i ai,
:
az/ai = -wt/pt = -w/p
W równaniu w = (ai + az)t + p = at +p, znając wartości trzech z sześciu zmiennych, z wyjątkiem układów wazt, pait i aaiaz, można odtworzyć całe równanie. Na przykład zmienne ai i az oraz w i p są całkowicie niezależne od siebie.
Ogólnie występują tutaj dwie funkcje liniowe (przy t > 0): w = taz i p = -tai ; pierwsza jest o współczynniku (t) dodatnim, druga o współczynniku (-t) ujemnym.
